Sprzątanie przy dziecku to jak mycie zębów w trakcie jedzenia – uświadomiła mi koleżanka blogerka. Miała rację. Niby moje dziecko nie takie małe, niby rozumie, ale co z tego? Ja sprzątam ona się bawi, wystarczy chwila mojej nieuwagi i już podłoga zasypana zabawkami, a w planach odkurzanie, ratunku! Dosyć, tak być nie może, nie chcę, nie, nie, nie, sio dziecko, wynoś się na dwór bo ja chcę sprzątać, a jak posprzątam to pójdziemy na spacer.

– Długi?
– Jasne, będziesz chciała to długi, ale teraz idź na dwór.

Mam ten luksus, że mam podwórko, nie muszę się martwić, widzę ją przez okno cały czas. Poszła. Nie żeby nie pukała co pięć minut w drzwi, nie ma tak dobrze, ale w końcu się rozkręciła i zajęła sama sobą. A ja? Nie wiedziałam, a raczej zapomniałam, że czterdzieści minut to naprawdę dużo czasu i można mnóstwo zrobić. Przecież przy dziecku te same czynności trwają dwie godziny! I to nawet nie dlatego, że mi dziecko złośliwie przeszkadza, cóż znowu, moja córeczka mi pomaga! No tylko tempo jakby wolniejsze niż moje. Nie wyganiam, nie zabraniam, niech się wdraża w obowiązki, im szybciej tym lepiej. Ale czasem mam ochotę sprzątnąć szybko i nie marnować soboty.

– Już wychodzisz?
– Tak prawie, jeszcze tylko węgiel przyniosę, chodnik wytrzepię i już się ubieram.

Ubrałam się.

– To dokąd idziemy?
– Na długi spacer.
– Dobrze, to prowadź.

Wychodzimy z bramy, Duśka decyduje, że idziemy w lewo, niby słusznie, dalej od głównej ulicy, ale jakie błoto! Ale dobrze, wiem z doświadczenia, że za zakrętem już będzie lepiej, to tylko przy zabudowaniach tak źle  wygląda.

Na pierwszym skrzyżowaniu Duśka chce skręcać w lewo, domyślam się dlaczego, ostatnio szła tą trasą z tatusiem, ale w lewo błoto nie do przebrnięcia, nie ma szans. Przekonuję, ją że lepiej iść prosto, tam jest sucho.

– No dobrze, jak chcesz to chodźmy prosto.

Dzięki Ci Boże za takie zgodne dziecko! Idziemy.

– Zobacz wrony! Jak dużo!

No dużo, jedno stado, za nim kolejne, czyżby już od nas odlatywały? Super, znaczy wiosna idzie! Skręcamy w kolejną suchą ulicę, domy, przy domach zjeżdżalnie, huśtawki, każde dziecko ma swoją – gdzie się podziały place zabaw? Jakoś nam wymarła okolica, mojego placu zabaw z dzieciństwa już nie ma, został porośnięty krzakami i chwastami plac – śmietnik. Przykre.

Ulica zmienia się w leśną drogę, niby ciągle jest to ulica, ale po lewej las, po prawej las… Miło, cicho.

– Zobacz jakie paprochy drzewiaste, jak tu brudno.

No brudno, też uważam, że lasy liściaste powinny być grabione na jesieni, ale jakoś nikt się za to nie łapie, nie wiem czemu.

– A co będziemy robić jak wrócimy do domu?
– Zjemy obiad i obejrzymy skoki.
-To jak będzie skakał Jasiek Ziobro to ci powiem, dobrze?
– Dobrze kochanie.

Przypominają mi się wczorajsze kwalifikacje, patrzyłam jednym okiem, od niechcenia poprosiłam dziecko żeby mi powiedziało jak będą Polacy skakać. Za chwilę usłyszałam – mamusiu, Jasiek Ziobro skacze, poznałam po kasku!

– Chciałabym żeby już była wiosna mamusiu.
– Ja też bym chciała, już niedługo kochanie.

Idziemy dalej, właściwie nie rozmawiamy, Duśka milczy, dziwne, na ogół buzia jej się nie zamyka. Nie zagaduję jej, korzystam z chwili spokoju, przecież wiem, że w domu mnie zagada na przysłowiową śmierć.

Skręcamy na teren dawnego szpitala, ciekawa jestem, kto w ogóle pamięta, że tu był szpital, już dwadzieścia lat jak go nie ma. Podobno teren wykupił miejscowy przedsiębiorca wielobranżowy. Mam tylko nadzieję, że nie wybuduje tu żadnego marketu. Niby teren leśny, ale nie łudzę się, wystarczyłoby  postawić Biedronkę czy innego Lidla żeby się pół naszego miasta i okolic zjechało. Oby nie.

Po raz kolejny przekonuję Duśkę, że nie możemy iść tam gdzie ona chce, bo tam jest błoto. Wychodzimy na ulicę, hałas, uciekamy w bok przy pierwszej okazji. Jednak te leśne drogi są całkiem przyjemne.

Retrospekcja mnie dopada. Kiedy ja tu ostatni raz byłam z dzieckiem? Chyba jak ją w wózku woziłam i to nie w spacerówce a w głębokim. Po co? No właśnie, po co ja z nią chodziłam? Przecież mogłam postawić wózek pod drzewem, dziecku wszystko jedno. Na początku tak robiłam, raz że za słaba byłam na długie spacery z wózkiem, dwa – wydawało mi się, że mogę ten czas wykorzystać jakoś produktywnie. Zmądrzałam. Spacer z maleństwem nie jest dla dziecka, jest dla matki. Chodziłam z nią po tych leśnych drogach i odpoczywałam. Po prostu sobie szłam i było dobrze.

Dziś sobie idziemy razem. I też jest dobrze. Nie rozmawiamy, odpoczywamy, delektujemy się ciszą, cudownie jest. Trzeba korzystać, bo jak się ociepli to znowu będziemy chodzić na plac zabaw do parku, gdzie o ciszy i spokoju nie ma co marzyć.

Kierujemy się w stronę domu. Powrót na ziemię jest bolesny. Na ulicy grupa gimnazjalistów słucha muzyki z telefonu. Przepraszam, pomyliłam się. Tego czegoś nie da się nazwać muzyką, to nawet koło muzyki nie leżało. A było tak miło, tak cicho. Co to za głupia moda robić publiczny hałas?!

Mijamy ich szybko i wracamy do domu, posprzątanego na szczęście. Możemy spokojnie zjeść obiad i delektować się sobotnim popołudniem.

Zastanawiacie się czy na co dzień nigdzie nie wychodzimy, że tak się rozczuliłam nad spacerem? Ależ wychodzimy, do sklepu, do klubu, na pocztę, do banku, na bazar, do biblioteki, do znajomych. Z naszego końca świata wszędzie jest daleko, każda wyprawa jest jednocześnie spacerem. Dziś miałyśmy spacer bez celu, daawno tak nie było 😉

A jutro znowu pójdziemy na spacer.

Przeszłyśmy około trzech kilometrów, dziecko nie zamiauczało, myślę, że to dobra wróżba na sezon letni, tyle dróg przed nami!

Przedszkole to nie przychodnia żeby jego korytarze i sale zajmowały chore maluchy. Aż mi się krzyczeć chce, gdy mąż odwozi w poniedziałek zdrowego syna do przedszkola na zajęcia, a pod koniec tygodnia po zdrowiu zostaje rozmyta smuga, jakiś smętny ślad. I dawaj, od nowa zabawa!

Szczerze mówiąc mam powyżej dziurek od nosa cyklu – tydzień w przedszkolu między  zasmarkanymi dziećmi, a następnie dwa tygodnie w domu z prywatnymi smarkami po sam pas. To jest po prostu poezja, jak niektórzy rodzice bez zająknięcia prowadzą swoje dziarsko pociągające nosami i intrygująco charcząco-kaszlące pociechy do przedszkola.

Ja wiem, ja naprawdę rozumiem, że czasem zwyczajnie nie ma z kim zostawić dziecka, ale jest chyba opcja “L-4” na chore dziecko? Albo uprosić babcię, dziadka albo nie wiem, nawet zaprzyjaźnioną sąsiadkę z piętra niżej za drobną opłatą, żeby z dzieckiem w domu została gdy mama albo tato nie może. Gdy moje dziecię koncertowo się rozkłada, zostawiam je w domu najpierw na obserwację, następnie na leczenie jeśli jest taka konieczność. I nie uszczęśliwiam innych rodziców wirusami własnego chowu.

A może skuteczne będzie pobieranie opłat za opiekę nad przeziębionymi dziećmi w przedszkolu, z czego zyski przekazane zostaną na pokrycie rachunku za leki tych dzieci, które najpewniej od nich koncertowo załapały jakieś świństwo? A może niezły jest pomysł mojej koleżanki, żeby rodzic takiego dziecka z “bonusem” okazywał opiekunce grupy w przedszkolu zaświadczenie lekarskie, że kaszel czy katar to kwestia alergii lub że nikt się tym nie zarazi?

Nic lepszego do głowy mi nie przychodzi, bo jestem zwyczajnie zła patrząc na moje, znów gorączkująco-smarkajace się dziecko, a nie chcę ciągle profilaktycznie przetrzymywać Bartka w domu, żeby był zdrowy.

A jeśli ktoś z rodziców aktualnie zakichanych maluchów zechce wysunąć argument, że dziecko musi swoje przechorować, to ok, może i musi, ale ja nie muszę resetować portfela w aptece przynajmniej dwa razy w miesiącu.  Zresztą, nie tyle marzy mi się ekstremalny kurs uodparniania dziecka, taki bakteryjno-wirusowy surwiwal, co przebywanie Bartka między dziećmi i wykształcanie postaw prospołecznych.

Plany ambitne… gdyby stworzyć listę zadań, nie znaleźlibyście terminarza, który zdołałby ją pomieścić na swoich kartach… czyli kolejny dzień z życia mamy… 
Zakupy, gotowanie, karmienie, zmywanie, sprzątanie, praca, nauka, zabawy, spacery, prasowanie etc., etc. … Chyba wszystkie to znamy, czy istnieje jakiś inny „gatunek” na tym świecie zdolny wykonać setki czynności i zadań w ciągu jednego dnia? Nie! Tylko Mamusia. 

Czasem zastanawiam się, jak można mieć tyle zajęć i do tego długą listę „oczekujących”. Czy to ja jestem tak kiepskim organizatorem? I jak u licha radzą sobie z „tym wszystkim” mamy mające kilka par więcej nóg biegających po domu? Jednak, gdy wieczorem uda mi się znaleźć  chwilę na podsumowanie dnia, z uśmiechem stwierdzam, że takie „czarne” myśli rodzą się z powodu nieskończoności zadań jakie zaliczają się do kompetencji każdej mamy.

Dzień po dniu góra prania i prasowania rośnie niczym huba i nie wiedzieć czemu nie chce się odczepić?! Gdy tylko zniknie jedna (pranie) pojawia się druga (prasowanie) i niczym prawo naczyń połączonych jest nie do przezwyciężenia!
Matki to cudowne i trochę magiczne „zjawiska” przyrody – jaki inny człowiek ma tak barwne życie?

Chyba nikt, poza mamami nie jest w stanie wyobrazić sobie jak wiele „atrakcji” co dzień czeka za każdym rogiem. Gotowanie, zmywanie, pranie, sprzątanie, prasowanie, praca, spacer jeden, drugi… czytanie, rysowanie i wszelkie zabawy – a po nich znowu sprzątanie, do tego praca zawodowa, tu rachunki, tam poczta, całkiem po drodze na uczelnię, jeszcze tylko karmienie, noszenie, umyć rybce „domek”, a może dla relaksu jakaś drobna naprawa… oczywiście teoretycznie są do pracy dwie pary rąk – jednak teoria nie idzie w parze z praktyką…

– „Wróciłem, jestem zmęczony…”

– Ja za to wypoczęłam, potańczyłam trochę na rurze (od odkurzacza), wymoczyłam dłonie (w wiadrze) i smakowałam łakocie (gotując obiad), potem zajęłam się ćwiczeniem swego umysłu (pracując) ażeby pasował do ciała – pomyślałam, ale zachowałam to dla siebie, bo tylko mamy mogą to zrozumieć…