Od jakiegoś czasu można zauważyć, że ustawodawstwo polskie zmierza, choć mozolnie, w kierunku rozwoju instrumentów polityki prorodzinnej. Temat pomocy rodzinom najczęściej pojawia się w kontekście zbliżających się wyborów i nie raz stanowi  ”kiełbasę wyborczą”. Czy projekt modernizacji ulgi na dzieci, który niedawno trafił do Senatu też nią będzie?

Na posiedzeniu Sejmu w dniu 23 października 2014 r. uchwalono ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz niektórych innych ustaw. Nowelizacja ta przewiduje znaczące zmiany w zakresie zasad rozliczania tzw. ulgi na dzieci. Uregulowania w tym zakresie w zmodernizowanej wersji zaczną obowiązywać już w zeznaniach rocznych za 2014 r.

Zmiany wprowadzane nowelizacją, przyniosą korzyści przede wszystkim rodzinom wielodzietnym. Dzięki unormowaniom zawartym w uchwalonej przez Sejm ustawie zwiększeniu ulegną kwoty ulgi na trzecie i każde kolejne dziecko o 20% w stosunku do obecnie obowiązującej. Do tej pory ulga pozwalała odpisać od podatku:

na pierwsze dziecko 1112,04 zł,
na drugie 1112,04 zł,
na trzecie 1668,06 zł,
na czwarte i kolejne dzieci w rodzinie 2224,08 zł.

W  wyniku nowelizacji miesięczna kwota ulgi na trzecie dziecko wzrośnie:

ze 139,01 zł do 166,67 zł,
a na następne dzieci ze 185,34 zł do 225 zł.

To z kolei spowoduje, że w przypadku trzeciego dziecka kwota rocznego odliczenia wzrośnie z 1.668,12 zł do 2.000,04 zł,
a w odniesieniu do kolejnych z 2.224,08 zł do 2.700 zł.

Aktualizacja ustawy wprowadza także możliwość „odzyskiwania” ulgi przez rodziców (opiekunów prawnych), w przypadku których przysługująca im ulga jest wyższa niż podatek, od którego jest odliczana. Po raz pierwszy w historii funkcjonowania odliczenia „na dzieci” ustawodawca przewidział możliwość uzyskania dodatkowego, w stosunku do zwrotu podatku, wsparcia finansowego dla takich rodzin. Jednak nie będzie mogło ono przekroczyć łącznej kwoty zapłaconych przez podatnika składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, które podlegają odliczeniu, pomniejszonej o składki odliczone w PIT-36L i PIT-28 lub wykazane w PIT-16A. Wysokość przysługującego dodatkowego wsparcia podatnicy będą wykazywać na nowym formularzu PIT/UZU stanowiącym część uzupełniającą zeznania podatkowego PIT-36 i PIT-37.

Resort finansów, uzasadniając celowość wprowadzenia nowych rozwiązań, dokonał symulacji na konkretnych kwotach. Wskazał m.in., że gdy jedno z małżonków uzyskuje minimalne wynagrodzenie (tj. 1.680 zł miesięcznie), natomiast drugie nie osiąga dochodów i zajmuje się wychowaniem trójki dzieci, wówczas zgodnie z obowiązującymi przepisami z rozliczenia za 2014 r. zwrot z tytułu omawianej ulgi wyniósłby u nich 430,93 zł (czyli podatek po odliczeniu składek zdrowotnych). Natomiast zgodnie ze zmienionymi zasadami rozliczania małżonkowie odzyskają (uwzględniając wyższą kwotę ulgi na trzecie dziecko) z tytułu omawianej ulgi łącznie 4.224,12 zł, czyli dodatkowo 3.793,19 zł, gdyż kwota ta nie przewyższa łącznej kwoty pobranych przez płatnika składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne podlegających odliczeniu. Ci sami rodzice skorzystaliby na zmianach również wówczas, gdyby posiadali tylko dwoje dzieci. Na starych zasadach mogliby bowiem odliczyć tylko 430,93 zł, a według nowych dodatkowo zyskaliby 1.793,15 zł zwrotu.

Ulga podatkowa na dziecko przysługuje na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego podatnik miał władzę rodzicielską, sprawował nad dzieckiem opiekę jako opiekun prawny lub rodzina zastępcza (opiekunowie prawni oraz rodziny zastępcze mogą dokonać odliczenia tylko wówczas, gdy dziecko u niech mieszkało).

Teraz nowelizacją zajmie się Senat, miejmy nadzieję, że zostanie ona zatwierdzona. Szkoda, że analogicznie nie zostały zwiększone kwoty dla rodzin z jednym lub dwójką dzieci, które jednak stanową większość w naszym społeczeństwie.

Z ulgi mogą skorzystać także rodzice pełnoletnich dzieci niepełnosprawnych oraz dzieci do ukończenia 25. roku życia,  jeżeli się uczą. Ulgi podatkowe na dzieci przysługują, jeżeli roczny dochód dziecka nie przekracza kwoty 3089 zł.

Ulga nie przysługuje: rodzinom z jednym dzieckiem z dochodami rocznymi powyżej 112 tys. zł. Podobnie jak osobom samotnie wychowujących jedno dziecko w związku pozamałżeńskim – skorzystają oni z ulgi tylko wtedy, gdy ich roczny dochód nie przekroczy 56 tys. zł.

Źródło: Gazeta Podatkowa

Mój mały przedszkolaczek, a raczej przedszkolaczka nie mogła się początkowo doczekać każdego wyjścia do kolegów. Uwielbiała nowe zabawy, towarzystwo, spacery, piosenki a nawet języki obce😉

Niestety od około dwóch tygodni, każdy poranek to dla mnie gehenna. Ciągłe słuchanie – ja nie chcę iść do przedszkola! Jest płacz, stres i bezsilność. Nawet wspomnienie jakiejś czynności związanej z przedszkolem, wywołuje grymas i powtarzanie powyższych słów jak mantrę.

Początkowo działało założenie nowej bluzeczki czy zapakowanie winogron do podziału z dziećmi. Z czasem nasze próby “wyciagnięcia” Mai polegały na oszustwach: a to musimy zanieść woreczek z butami, a to spodnie na zmianę, a to pojedziemy się tylko przywitać. Oczywiście, żeby nie stracić zaufania, jakim obdarza nas Maja, mówiliśmy że szybko przyjedziemy i rzeczywiście odbieraliśmy ją wcześniej. Ponieważ uważam, że mała kombinatoryka ok, ale nie możemy jej zawieść, bo trudno będzie odbudować zaufanie.

Głównym celem było doprowadzenie córki do budynku przedszkola, ponieważ jak już tam weszła i usłyszała bawiące się dzieci, to po krótkim namyśle szła sama. Aktualnie cel mamy taki sam, ale już nie wystarcza podsłuchanie pod drzwiami. Teraz otwieramy drzwi, Maję oczywiście wita gromadka dzieci, przychodzi pani przedszkolanka, zagaduje i zabiera. Nawet się nie przebiera, robi to później. Ale żeby nie było, że taka jestem okropna (choć tak się czuję), nie ma histerii u Majki. Popłakuje, jest smutna ale wszystko odbywa się bez scen grozy, o których słyszałam od znajomych.

Ja ilekroć pomyślę o poranku przeżywam stres. Myślę sobie tak – jestem na urlopie wychowawczym, siedzę w domu a wysyłam Maję do przedszkola, powodując nerwy i rozłąkę. Ilekroć wracam przedszkolnym chodniczkiem sama (córka została w przedszkolu), mam ogromne wyrzuty sumienia, czuję się jak wyrodna matka, która chce się pozbyć dziecka na parę godzin. Racja, że mając dwójkę małolatów, jak się jedno gdzieś wyśle to jest lżej, ale nie taki był mój zamysł zapisania Majki do przedszkola.

Wiem, że Maja przeżywa te nasze rozstania, ale po chwili w przedszkolu zapomina i bawi się w najlepsze. Tam zdobywa wiedzę, nowe umiejętności. Praktycznie za każdym razem poznaje nową piosenkę lub grę, którą w domu nas zabawia.

Byłam już bliska zrezygnowania z przedszkola, ale konsultowałam zachowanie Majki z jej opiekunką oraz panią dyrektor i wiem, że takie sytuacje się zdarzają. To najnormalniejszy strach przed rozstaniem ze mną. A tak właśnie jest, ponieważ córka argumentuje niechęć pójścia do przedszkola, tym że będzie za mną tęsknić.

I tak walczę każdego dnia ze sobą mając nadzieję, że znów powrócą przyjemne poranki i wyjazdy do przedszkola.

Jak myślicie ile to może jeszcze potrwać? Czy dobrze postępuję? Czy jestem wyrodna matką?

W zamierzchłych czasach Słowian, rodzice – w przeciwieństwie do współczesnych – raczej nie zamartwiali się fryzurą swoich pociech. Włosy rosły jak chciały, a u chłopców do momentu ukończenia siódmego roku życia. Wtedy najczęściej ojciec obcinał je podczas uroczystości nadania imienia, co miało wydźwięk symbolicznego przyjęcia do grona mężczyzn. Rytuał ten, zwany postrzyżynami był bardzo ważny dla słowiańskiej społeczności. A dziś? A dziś obcięcie, czy też zapuszczenie włosów dziecka to indywidualna decyzja rodziców, często podyktowana trendami ze świata mody- grzywki, irokezy, wygolone boki. Nie ma głębszego znaczenia, nie licząc chwili odcięcia pierwszego pukla dziecięcych włosków, ponieważ ten moment zapada w pamięć.

Umawiając starszego syna na pierwsze strzyżenie, nie byłam zbyt sentymentalna. Po prostu trach nożyczkami i po sprawie, blond włoski spadły na ziemię. Nawet nie pomyślałam żeby choć malutki pukiel schować na pamiątkę. Bartek miał półtora roku, zbyt długie włoski zachodzące do oczu należało skrócić. Nie było żadnego planu, pomysłów dotyczących fryzury- miało być na krótko i szybko, bo Bartek nie polubił strzyżenia. Po obcięciu byłam zachwycona, wyglądał pięknie, jakby odrobinę doroślej.

Z młodszym było inaczej. Wojtek ma bardzo gęste włosy, te dłuższe zawijały się w drobne pierścionki. Ślicznie wyglądał, napatrzeć się nie mogłam bo przypominał cherubina z barokowych obrazów. Kiedy mąż rzucił że trzeba małego obciąć, nie zgodziłam się, bo niby po co? Na oczy jeszcze widział, a poza tym miał dopiero dziewięć miesięcy i nie chciałam go ciągnąć do fryzjera. Mogłam co prawda ciąć nożyczkami, ale ruchoma główka i moje niewprawione ręce z nożyczkami do papieru nie były dobrym pomysłem.

Szłam w zaparte do momentu pojawienia się lipcowych upałów. Musiałam ulec, mały był non stop spocony, włoski mokre, musiało mu być gorąco. Z bólem serca i matczyną łzą cieknącą po polikach, obcięliśmy delikatne włoski maszynką. Kazałam zostawić przynajmniej 5 mm z długości, bo łysej główki raczej bym nie przeżyła.

Co tu wiele mówić, Woju już nie wygląda tak anielsko, strasznie mi żal tych włosów, które tak pieczołowicie zebrałam z podłogi. Jest ładnie choć inaczej, mniej “niemowlęco” a bardziej poważnie. Znajomi dwa razy zaglądali do wózka, aby upewnić się że nikt dziecka nie podmienił. I czekam tylko aż włosy trochę odrosną, bo jestem ogromnie ciekawa, czy znów się zakręcą? Nie licząc zmiany długości, kolor również jest inny – z jasnego brązu odrasta jasny blond na wzór i podobieństwo starszego brata.

A jak Wy zapatrujecie się na tak wczesne obcięcie włosków dziecku? Stawiacie na wygodę malca, czy raczej na zachowanie jego niewinnej urody?

Fot. Gramody/ CC BY