Jestem jedynaczką. Niestety. Odkąd pamiętam chciałam mieć siostrę, nie rodzeństwo, nie kogokolwiek – siostrę! Wyobrażałam sobie jak się razem bawimy lalkami, gramy w chińczyka, skaczemy na skakance i robimy te wszystkie babskie rzeczy, których nie miałam z kim robić. Nie miałam komu podbierać ciuchów i kosmetyków, nie miałam komu płakać, że chłopak mnie rzucił – przyjaciółka, choćby najlepsza, to jednak nie to samo. Siostra to siostra, tak to sobie zawsze wyobrażałam.

Właściwie odkąd pamiętam jęczałam Rodzicom, że chcę siostrzyczkę.
Jak nie miałam racji to trudno, ale powiedzcie mi to teraz, zanim uda mi się uszczęśliwić Duśkę.

Jęczałam, marudziłam, kwękałam, nic z tego – nie doczekałam się. W zamian dostawałam mnóstwo dziwnych argumentów typu:

− jakbyś miała siostrę to byś się musiała podzielić zabawkami, nie byłyby tylko dla ciebie (o niczym innym nie marzyłam);

− nie miałabyś kożucha tylko kiepską kurtkę, bo na dwa kożuchy nas nie stać (tak tak, urodziłam się w czasach kiedy zimy były prawdziwe a nie takie atrapy jak teraz, a kożuch był luksusem, co nie zmienia faktu że był ciężki, krępował ruchy i go nienawidziłam);

− z małym dzieckiem trzeba siedzieć w domu, nie będziemy jeździli na wczasy (ile ja mogłam mieć lat, że musiałam takich głupot wysłuchiwać? Fakt, że wtedy nie było fotelików samochodowych i tych wszystkich bajerów przydatnych w podróży, domek kempingowy to nie było miejsce dla niemowlaka, no ale przecież dzieci rosną);

− nie mamy pieniędzy (to musiałam usłyszeć jak byłam starsza, ale to głupi argument, dziś wiem, że jak się naprawdę chce mieć dziecko to pieniądze mają marginalne znaczenie);

− mamy małe mieszkanie (no fakt, jeden pokój niby duży ale za mały żeby go podzielić na dwa mniejsze, mieszkam teraz w tym mieszkaniu z mężem i dzieckiem i moim największym marzeniem jest siostra dla Duśki).

Prawdziwy powód był inny ale o tym dowiedziałam się duuuuużo później, mój Tata już nie żył, na siostrzyczkę było za późno.

Urodziłam się w czasach kiedy porodówka nie była miejscem przyjaznym, położne nie były życzliwe i pomocne, USG nie istniało, przynajmniej nie w naszym szpitalu powiatowym, a wątpię czy gdziekolwiek (chociaż kilka lat później słynna warszawska „Karowa” już miała, ale tylko do baaaaardzo szczególnych i powikłanych przypadków). No więc jako że urodziłam się w czasach niesprzyjających rodzeniu, wyszłam na świat nie główką jak Pan Bóg przykazał tylko piękną pupką. Tak, tak, nie miałam nadwagi, mogła być piękna.

Dziś, o ile wiem, ułożenie pośladkowe jest wskazaniem do cesarki. Potem jeszcze taki drobiazg jak łożysko które nie urodziło się całe i nikt nie raczył tego sprawdzić. Kilka dni po powrocie do domu krwotok i powrót do szpitala. No i to przekreśliło moje szanse na rodzeństwo, strach sparaliżował moją Mamę całkowicie i nieodwracalnie. Niestety.

Miałam 13 lat jak umarł mój Tata i 21 jak umarła Mama. Zostałam sama. Najbliższą rodziną był Dziadek, miał 85 lat i potworną miażdżycę, nie poznawał mnie czasami, czasami pytał o ludzi, którzy dawno umarli, i nie można było powiedzieć że umarli, bo traktował to jako informację bieżącą i zaczynał płakać. Właściwie w tamtym czasie najbliższy i najwierniejszy był pies…

No dobrze, mam dalszą rodzinę, nie odwrócili się ode mnie, mam znajomych bliższych i dalszych, byli przy mnie, pomagali, ale miałam też świadomość że chociaż oni dla mnie są najważniejsi to ja dla nich nie. Oni mieli kogoś bliższego niż ja, mamę, siostrę, córkę, męża, ojca, syna, zawsze kogoś mieli. Ja nie miałam nikogo. Wracałam do pustego domu, gdzie czekały na mnie tylko wspomnienia i poduszka jakby mi się zachciało płakać. I nie raz, nie dwa i nie trzy myślałam sobie jakby to było dobrze mieć siostrę. W tamtym czasie nawet na brata byłam gotowa się zgodzić. Byleby ktoś był. Ktoś dla mnie najbliższy i ktoś dla kogo ja tez byłabym najbliższa. Ktoś z kim mogłabym dźwigać mój ból, kto by naprawdę rozumiał i czuł to samo, a nie tylko mówił że rozumie. Nie zrozumie głodnego syty bo ich różnią apetyty…

Dziś nie jestem sama, mam męża i piękną córeczkę. Mam do kogo wracać, wiem, że jest ktoś dla kogo jestem najważniejsza. Na nowo, a może pierwszy raz naprawdę zrozumiałam jakie to ważne. Jaki to zaszczyt i jaka odpowiedzialność, a jednocześnie jak wielka radość. Kocham moją rodzinę, jestem prawie w pełni szczęśliwa. Dlaczego prawie? Proste, do pełni szczęścia brakuje w domu drugiego szkraba, naprawdę moim największym marzeniem jest siostrzyczka dla mojej córeczki. Nie chcę żeby kiedykolwiek poczuła tę pustkę, którą ja nie raz czułam. Jak znacie bociana, który mógłby nas obsłużyć bez kolejki to dajcie znać.

Temat kontrowersyjny, to nie podlega dyskusji. Ale czy któraś z nas, mam „nie probówkowych”, zastanawiała się nad tym, jak to jest? My z mężem podjęliśmy decyzję o powiększeniu rodziny i za pierwszym razem się udało. A co się dzieje, gdy wysiłki idą na marne? Czy jest rozwiązanie, które pozwoli stać się upragnioną rodziną? Czy probówka daje szczęście?

O zapłodnieniu in vitro jest mnóstwo informacji. Każdy ma swój punkt odniesienia do tego tematu. Jedni krytykują, inni chwalą. Ja, kobieta naturalnie odczuwająca instynkt macierzyński, nie wyobrażam sobie mojej przyszłości bez gromadki dzieci, szalejących i śmiejących się wokół mnie. Dom bez dzieci nie jest dla mnie pełny, nie spełnia swojej funkcji. Moje marzenia powoli się spełniają, mamy naszą Maję, dom się buduje. W planach na przyszłość jest rodzeństwo dla córki.

Co jednak przeżywa kobieta, a w zasadzie para, która próbuje spełnić swoje sny, ale niestety coś nie działa? Na to pytanie, mogą odpowiedzieć tylko osoby, które to dotknęło. Ja mogę natomiast wyrazić swoją opinię, o jednym ze sposobów rozwiązania tego problemu. Bo czyż nie warto walczyć o to, by zobaczyć uśmiech kruszynki, który rozbraja serce? Nie chcę tu wchodzić w konwenanse moralne, religijne, etyczne czy polityczne, bo ci ostatni też się w ten temat wtrącają. Pragnę wypowiedzieć się jako kobieta, matka, jako istota pragnąca przekazać ludzkości cząstkę siebie w postaci potomstwa.

Niestety można powiedzieć, że problem bezpłodności powoli staje się chorobą cywilizacyjną. Zawrotne tempo życia, stres, pogoń za karierą i pieniędzmi. Zmiana priorytetów – najpierw własny rozwój, później rodzina. Wiek kobiet decydujących się na pierwsze dziecko zdecydowanie się zmienił, a jak wiemy, zegar biologiczny tyka nieubłaganie.

Sprawa jest bardzo trudna i indywidualna. Mogę wyrazić swoją opinię i stwierdzić, że jestem za podjęciem prób zapłodnienia pozaustrojowego, ale tylko pod pewnymi warunkami. Jeśli para wykorzystała już wszelkie możliwe sposoby naturalnego poczęcia. Pragnę tu zaznaczyć, że nie ma to być produkcja dzieci na skalę światową, a jedynie próba ostateczna. Taka ostatnia deska ratunku. Ileż razy można przeżywać rozczarowania oczekując dwóch kresek? Oczywiście metoda ta nie daje gwarancji powodzenia, ale daje szansę, możliwości, i … nadzieję.

Istnieją różne techniki przeprowadzania zabiegów In vitro. W jednej z nich chodzi o pobrania jak najmniejszej próby komórek. Wówczas nie dochodzi do „redukcji” zbędnych, a zapłodnionych już komórek. Zdaję sobie sprawę, iż taka metoda jest długotrwałym procesem, ale tę opcję jestem skłonna przyjąć. Gdyż uważam, że zapłodniona komórka jest już maleńką istotką, która zaczyna się rozwijać, czuć … żyć. A „eliminacja tych zbędnych” to dla mnie już morderstwo.

Tak naprawdę, myśląc o tym temacie, targają mną różne, czasem zupełnie sprzeczne emocje. Wszystko zależy, z jakiej perspektywy spojrzeć na problem. Niemniej jednak, jak wspomniałam wcześniej, nie będę się rozpisywać tu o tak osobistych odczuciach, jak wiara, etyka czy moralność każdego z nas. Kwestia wydaje mi się tak intymna, że każdy musi się sam nad nią zastanowić i spróbować określić swoje stanowisko.

Oczywiście w tak krótkim tekście nie jestem w stanie i nawet nie próbuję, ująć wszystkich możliwości, technik, sposobów, kwestii finansowych czy regulacji prawnych, które powinny być jasno i rzeczowo określone. Jednakże temat co jakiś czas wraca na tapet i chciałam poznać Wasze podejście do tego zagadnienia. Odpowiadając na pytanie zawarte w tytule, ja odpowiem – TAK probówka może dać szczęście.

Innym rozwiązaniem jest adopcja, ale tym tematem zajmę się może w kolejnym felietonie. Tymczasem  czekam na Wasze opinie dotyczące zapłodnienia pozaustrojowego. Popieracie czy odrzucacie? Czy zdecydowałybyście się, gdyby nie było innej metody?