Ostatnio w Kanadzie jedna z restauracji wprowadziła zakaz wstępu dla małych dzieci, który wywołał falę krytyki i nawoływania do bojkotu oraz… liczne pozytywne reakcje na taką politykę lokalu. Liczba osób zadowolonych z decyzji wielokrotnie przekroczyła negatywne opinie.

“Strefy wolne od dzieci” za granicą tworzone są coraz częściej i nieśmiało pojawiają się w Polsce. W naszym kraju jest to zjawisko spotykane rzadko, częściej informacja o tym, że dzieci nie są mile widziane, jest sugerowana nie wprost – poprzez brak miejsc do przewijania czy krzesełek dla dzieci. Dyskusja nad obecnością dzieci w restauracji trwa od lat.

W moim odczuciu stref przyjaznych dzieciom jest od zatrzęsienia. Dlaczego więc nie tworzyć przestrzeni bez dzieci, robiąc ukłon w stronę tych, którym może po prostu przeszkadzać obecność naszych milusińskich? I niekoniecznie muszą to być osoby żyjące w pojedynkę, związki bezdzietne, ale i ci, którzy chcą od dzieci swoich i cudzych od czasu do czasu po prostu odpocząć.

Sama jestem mamą, która nie oczekuje z tego powodu specjalnych względów i całkowitego dostosowywania się otoczenia do mnie i mojego dziecka. Strefy bez dzieci nie tylko mi nie przeszkadzają, ale i jestem ich zwolenniczką. Dziwię się rodzicom, którzy krytykują takie miejsca, czy naprawdę nie mają potrzeby, by od swoich pociech po prostu odetchnąć?

Z moim mężem – odkąd jesteśmy rodzicami  – jeszcze szczególniej celebrujemy nasze chwile we dwoje. Lubimy wychodzić do kina, teatru, na koncerty – nigdzie w tych miejscach nie ma małych dzieci, bo to nie są miejsca dla nich.

Z restauracjami bywa już inaczej – co w zasadzie nie jest niczym dziwnym. Są knajpki, które są dla rodzin (np. nasza ulubiona naleśnikarnia i pizzeria) i te miejsca odwiedzamy także z naszym dzieckiem, ale omijamy szeroki łukiem, gdy jesteśmy sami. Wtedy w poszukiwaniu dobrego jedzenia, relaksującej atmosfery i spokoju wolimy wybrać ciche, klimatyczne lokale. Nie chciałabym żeby ten czas z moim mężem, został zakłócony przez robiące, co chcą dzieci i nie zwracających na nich uwagi rodziców. Poza tym dziecko wcale nie musi być niegrzeczne czy źle wychowane, może po prostu marudzić, bo jest zmęczone lub płakać ot tak, bo w końcu jest tylko małym dzieckiem.

Żeby uniknąć ryzyka tego rodzaju zakłócenia spokoju, wystarczyłoby dokonywanie dobrych wyborów między lokalami, w których znajdziemy przyjemną atmosferę dla rodzinnych kolacji, a restauracjami „bez dzieci”.

Żyjemy w czasach, gdy obok ogólnodostępnych restauracji są też takie, w których można palić czy wejść z psem. O ile takie zakazy czy przywileje nie wzbudzają kontrowersji, o tyle strefy wolne od dzieci już tak. I nie mam bladego pojęcia dlaczego.

W społeczeństwie pokutuje stereotyp łagodnej i zacnej Matki Polki, szczególnie nienarodzonego dziecka. Kobieta ciężarna powinna nosić się godnie, głaskać po brzuchu i tą częścią ciała sięgać sufitu podczas całodniowej sjesty. A co jeśli kobieta ma inny sposób na celebrowanie dziewięciu miesięcy i ma pomysł na bieganie w ciąży? Ja biegałam z brzuszkiem dobijając praktycznie do połowy ciąży. 

Moi „współplemieńcy” jeszcze przed ciążą wiedzieli że biegam, więc widok najpierw brzuszka, a później mnie raczej nikogo nie dziwił. Przynajmniej nikt głośno nie robił uwag, a co już prywatnie myśleli to pewnie inna bajka. Reakcje ludzi były różne. Ci, którzy spotykali mnie na „szlaku” raczej odbierali mnie pozytywnie, nie traktowali jako wyrodnej matki czyhającej na zdrowie nienarodzonego dziecka. I to było fajne, bo – tak mi się wydaje – jako ludzie świadomi i aktywni wiedzieli,  że ciąża to nie choroba (o ile rzeczywiście ciąża przebiega bez komplikacji) i ruszać się należy.

Ale spotkałam się również ze spojrzeniami „spod byka” nieznajomych mijanych „na mieście”. I nie były to spojrzenia pełne zachwytu, a raczej pytania „gorzej ci?!”. Miałam wtedy ochotę odpowiedzieć „spokojnie, w domu wszyscy zdrowi”. Chyba, że patrzyli z politowaniem, myśląc, że biegam żeby odpokutować tydzień mega obżarstwa u Pasibrzucha 😉 A żadna kobieta tego nie lubi!

Kilka razy zdarzyło mi się odpowiadać na pytanie, czy w ciąży można biegać? Ano można. Spokojnie bez szaleństw, raczej trucht na krótki dystans a nie intensywny maraton. To kwestia odpowiedzialności, bo moim celem nie była zadyszka na mecie, ale utrzymanie mojego ciała w dobrej kondycji aż do końca. A do kiedy biegać, tego nie wiem. To zależy co powie ginekolog po każdym badaniu, jakie będą wyniki i do którego momentu taki wysiłek będzie bezpieczny dla dziecka, oraz do kiedy będą siły aby go kontynuować. To wszystko otwarta kwestia i wypadkowa wielu czynników.

Dla własnego komfortu, nie biegałam po mieście marząc o czapce niewidce, ale przeniosłam się na leśną dróżkę, gdzie innych aktywnych spotykałam raz na jakiś czas i to mi bardzo odpowiadało. W tygodniu biegałam 2 – 3 razy w zależności od pogody i samopoczucia po 3 km i choć to brzmi raczej mało „ambitnie” ten dystans był wystarczający – przynajmniej dla „dwupaka” takiego jak ja.

Niedawno pisałam o kampanii społecznej „Dobre wychowanie” realizowanej przez Fundację Dzieci Niczyje. Jeśli jeszcze nie czytaliście mojego wpisu, nie odwiedziliście strony i nie rozmawialiście ze swoimi dziećmi – nie odkładajcie tego na później!

Dziś kontynuując temat, zabieram Was do warszawskiej Kinoteki – spokojnie, nie musicie opuszczać domu. Zobaczcie, jaką tym razem akcję przygotowała Fundacja, by zwrócić uwagę dorosłych na problem seksualnej przemocy wobec dzieci.

Wszyscy, którzy przyszli na seans, znaleźli na swoich fotelach cukierek z napisem „sekret” z dołączoną karteczką o treści: „Zjedz cukierka. Nikt się nie dowie. To nasza tajemnica„.  Po chwili w bloku reklamowym, oglądali spot najnowszej kampanii fundacji Dzieci Niczyje, która w ten sposób chciała zwrócić uwagę na fakt, że nie dla wszystkich wspomnienia z dzieciństwa są słodkie.

Zobaczcie cały materiał:

W Internecie zawrzało – jak zwykle część osób uważa, że ten sposób zwrócenia uwagi na problem jest przesadzony, a ludzi w kinie perfidnie zmanipulowano robiąc z nich idiotów. Komentujący są zdania, że żądaliby zwrotu za bilety, bądź odszkodowania.

Ja należę do grupy, która fundacji przyklaskuje, bo problem przemocy seksualnej wymaga mocnego, zdecydowanego, a nawet szokującego działania. Kampania powinna poruszać i oddziaływać na emocje, by zaangażować widza, skłonić do refleksji i do działania. O takich rzeczach trzeba mówić wprost, a nie owijać w… papierek.

A jakie jest Twoje zdanie?