Wiedziałam! Wiedziałam, że to nie jest wina mojego charakteru, lenistwa, widzimisię, wygodnictwa i kaprysu. Normalnie czułam przez skórę, że jest w tym jakiś głębszy sens. Teraz wiem, że to gen ABCC9 odpowiada za moje specyficzne potrzeby. A dokładniej jedna z odmian owego genu.

No dobra. Tak bardzo specyficzne to one nie są. Może się nimi pochwalić co piąta osoba w Europie. Nie wiem, czemu akurat Europejczyków tak dokładnie przebadali. Może akurat byli pod ręką. W końcu to niemieccy naukowcy dokonali przełomowego odkrycia.

Naukowcy to w ogóle ciekawa grupa społeczna. Nie jedzą, nie śpią, nie mają czasu dla rodziny, tylko zgłębiają mroczne tajemnice czegoś tak małego, że gołym okiem nie widać. Mało tego! Zanim zaczną zgłębiać owe tajemnice, to najpierw wymyślają, że takie coś w ogóle może istnieć, a potem zaczynają szukać! A jak już znajdą, to trzymaj się kto może.

No i ci niemieccy naukowcy odkryli, że istnieje coś takiego jak „gen śpiocha”. Nie, nie wygłupiam się. Mówię serio. Są ponoć osoby (ja do nich na bank należę!), które potrzebują więcej snu niż reszta ludzkiej populacji, a poranna pobudka jest dla nich niczym senny koszmar.

Jeśli nie macie ochoty wierzyć niemieckim naukowcom (no wiadomo, oni w dziejach historii różnych rzeczy się doszukiwali i różne eksperymenty czynili), to może autorytety z Pensylwanii będą bardziej przekonujące? Tamtejsi naukowcy odkryli gen o jeszcze bardziej skomplikowanej nazwie – DQB1*0602. Ich zdaniem ma go co czwarta spacerująca po ziemi osoba. I co się okazuje? Posiadacze owego genu mają krótszą fazę REM, ich sen jest płytszy, budzą się niewyspani i są ogólnie niezadowoleni, że muszą wstać (znowu – wypisz wymaluj ja i moje dziecko).

Naukowcy jak to naukowcy. Jak już coś odkryją, to zaraz się zastanawiają, jakby to odkrycie wykorzystać i dzięki temu przedłużyć badania o kilka kolejnych lat. Może nawet jakieś granty na to dostaną, jak dobrze umotywują potrzebę badań? Wyizolowanie genu snu to dla nich za mało. Teraz zamierzają prowadzić badania w celu wyłączania owego genu. Jak im się powiedzie, to może w ogóle nie będziemy potrzebowali snu? Albo będziemy spać tyle, na ile czas nam pozwoli? W sumie byłoby to bardziej sprawiedliwe niż teraźniejsze wyznaczniki długości snu. Tak wiem, natura wie najlepiej i nie powinniśmy w nią ingerować. I wiem też, że wszystko da się wykorzystać w dwojaki sposób. Może uda się ograniczyć ilość snu osoby, która śpi 11 godzin na dobę (ponoć tyle spał Einstein), ale może też uda się „przy okazji” pozbawić snu więźniów i zagonić ich do katorżniczej pracy. No ale… jest ryzyko, jest zabawa. Ja tam nie miałabym nic przeciwko temu, żebym budziła się wyspana i gotowa do pracy. Bo teraz to ten… nawet jeśli budzik obudzi mnie o nieludzko wczesnej szóstej rano, to mój mózg i tak nie podejmie pracy umysłowej przed dziesiątą. Normalnie tracę cztery godziny!

Tak więc, jeśli trafi się jakaś grupa naukowców, która zechce na mnie poeksperymentować, to ja jestem jak najbardziej za. Jeśli im się uda, to będę bardziej produktywna (nie mam nic przeciwko!), a jeśli zrobią coś odwrotnie, to przynajmniej wyśpię się za wszystkie czasy.

​

Okres letni obfituje w zdradliwe rośliny, które kuszą pięknie wyglądającymi owocami. Pewnie nieraz słyszeliście o tym, że jakaś roślina jest niebezpieczna po spożyciu, tak jak w przypadku konwalii czy pokrzyku wilczej jagody. Zjedzenie trujących owoców to nie jedyne ryzyko dla zdrowia.

Zupełnie innego typu zagrożenie stanowi barszcz Sosnowskiego. Ja bardzo dobrze znam tę roślinę i trzymam się od niej z daleka. Zaraz wyjaśnię dlaczego.

Barszcz Sosnowskiego, zwany inaczej zemstą Stalina, pochodzi z dawnego ZSRR i sprowadzono go do Polski, jako tani sposób wykarmienia zwierząt. To dwuletnia roślina, która w pierwszym rok wzrostu rozwija rozety, a w drugim roku tworzy pędy nasienne, a z nich nasiona. Po etapie owocowania obumiera. Jego wielkie liście od strony wewnętrznej są włochate, podobnie jak pusta w środku łodyga. Kwiatostan tworzą sporej wielkości baldachimy o średnicy nawet 70 cm! Barszcz zwykle osiąga 1,5 m wysokości, ale w Polsce dorasta nawet do 3,5 m, bo tutaj, jak na złość ma idealne warunki do wzrostu. Okres dojrzewania przypada akurat teraz, w lipcu.

Niestety pomysł sprowadzenia barszczu okazał się chybiony. Uprawy zaprzestano, a nawet zabroniono prawnie, ponieważ nie spełniła pokładanych w niej nadziei, a barszcz rozrastał się w sposób niekontrolowany dalej. Przy okazji okazało się, że stanowi on zagrożenie nie tylko przez nadmierną ekspansję w ekosystemie. Barszcz Sosnowskiego wydziela niebezpieczne dla zdrowia olejki eteryczne, tak że w mojej miejscowości, gdzie go nie brakowało, odpowiednie służby wycinały w pień ze dwa lata temu całe połacie. Niestety nasiona są bardzo trwałe i mogą wykiełkować nawet po kilku latach.  

Od barszczu lepiej trzymać się z daleka. Pokrywające roślinę włoski parzą – im wyższa temperatura i wilgotność powietrza, tym większe ryzyko nieszczęścia. Furanokumaryna, substancja wydzielana przez barszcz, pod wpływem działania promieni UVA i UVB związuje się z DNA komórek skóry wywołując silne reakcje fotouczuleniowe, które mogą przybrać charakter oparzeń II i III stopnia z ranami i pęcherzami, tworzyć trudno gojące i zostawiające po sobie blizny. Stan zapalny skóry toczy się kilka dni. Następnie zmiany ciemnieją i utrzymują się nawet przez kilka miesięcy, zachowując nadwrażliwość na światło ultrafioletowe nawet przez kilka lat. Kontakt z rośliną może powodować zapalenie spojówek, a u osób bardziej wrażliwych nawet oparzenie dróg oddechowych. Spożycie rośliny może wywołać stan zapalny przewodu pokarmowego, biegunkę, a w rzadkich przypadkach krwotoki wewnętrzne.

Pierwsza pomoc*

• Pierwsza pomoc po kontakcie z rośliną, gdy nie wystąpiły jeszcze objawy poparzenia, polega na umyciu skóry dużą ilością letniej wody z mydłem.
• W każdym przypadku, niezależnie od stopnia nasilenia objawów poparzenia, należy chronić skórę przynajmniej przez 48 godzin przed ekspozycją na światło słoneczne (nawet jeżeli objawy nie występują).
• Jeżeli pojawiły się pęcherze surowicze, ale nie doszło do ich pęknięcia, można zastosować miejscowo łagodne kremy kortykosteroidowe, np. 1% hydrokortyzon.
• Jeżeli wystąpią objawy, należy obowiązkowo niezwłocznie zgłosić się do lekarza.

*źródło: mp.pl

Przed nami dwa miesiące wakacji i wiele okazji by spędzić wspólnie z dziećmi czas. Będą to wyprawy, spacery, czy pogaduchy do poduchy. Przed wyjazdem warto się przygotować także na deszczową pogodę i spakować zawczasu jedną z gier. Specjalnie dla Was wybrałam, te gry na wakacje, które w moim domu grane są najczęściej, a po drugie zajmują niewiele miejsca. W sam raz, by dopełnić plecak, czy walizkę.

Gotowi na listę najlepszych gier na wakacje? Z góry uprzedzam, że kolejność prezentowanych gier jest przypadkowa. Linki prowadzą zazwyczaj do naszych recenzji, w których możecie szczegółowo zapoznać się z prezentowanymi grami.

Dobble
Dzieciaki są niezwykłymi obserwatorami, nic nie umknie ich spostrzegawczości. Dlaczego tego nie wykorzystać i nie zaproponować im wspólnej zabawy w Dobble? Na czym ta gra polega? W wielkim skrócie: gracze ścigają się, by jak najszybciej odnaleźć na dwóch kartach takie same obrazki. Kto pierwszy, ten lepszy. Rozgrywka jest szybka i emocjonująca. Do zabrania gry na wycieczkę, przekonuje metalowe pudełko, w którym mieszczą się karty i dzięki temu niestraszny nam deszcz, czy ścisk w plecaku.

Jungle Speed/Prawo dżungli
To podobna gra jak opisana powyżej Dobble, z tą niewielką różnicą, że tutaj walczymy nie tylko o karty, ale o Totem.  Warto zaznaczyć, że jest to gra dla starszych dzieciaków. Przedszkolaki mogą mieć jeszcze spore problemy w dostrzeżeniu różnicy. Całość mieści się w płóciennym woreczku.

Cardline /Zwierzęta/Dinozaury
Kolejna propozycja, która mieści się w metalowym pudełku, co podczas podróżowania jest bardzo praktyczne. Można ją znaleźć w wersji z dinozaurami czy zwierzętami. Nie dajcie się zwieść, że gra jest banalna, bo czy wiecie, kto jest cięższy z tej dwójki: nasz rodzimy żubr, czy azjatycki jak? Gdy dochodzą kolejne karty wcale nie tak łatwo oszacować wagę, wiek, czy wielkość danego zwierzęcia.

Memo
Tej gry mam nadzieję, że nie muszę Wam przedstawiać. W naszym domu mamy, chyba z pięć, czy sześć wersji, a to z Zygzakiem, roślinami, owadami. Gra się nie nudzi, a ćwiczy bardzo dobrze naszą pamięć. Można w nią grać już z trzylatkami. Pamiętajcie tylko, że im młodsze dziecko, tym mniejszy zestaw par. No i warto na początku dać dzieciom fory, by nie zniechęcić ich przegraną.

Ligretto
Rozgrywek w Ligretto długo się nie zapomina. Była hitem numer jeden na studenckich imprezach. Cechują ją szybkość, spostrzegawczość i przewrotność. Po prostu jak najszybciej musicie pozbyć się swoich stosów kart, dokładając kolorami od 1 do 10 do kart przed Wami. Tu nie ma rund, wszyscy wykładamy karty w tym samy czasie. Zasada kto pierwszy, ten lepszy i tutaj się sprawdza. Jedno pudełko zapewnia karty dla 4 graczy, ale wystarczy połączyć z innymi zestawami i można grać nawet w dwanaście osób naraz. Istna jazda bez trzymanki.

Rummikub
Za tą grą nie kryje się tylko matematyka i związane z tym nieustanne obliczanie. Świetnie kształtuje ona umiejętność przewidywania ruchów, strategie, jak również logiczne myślenie. Można powiedzieć, że jest to wersja znanego Wam karcianego remika (jokera). Sprawdzi się już u sześciolatków, które szybko załapią proste zasady gry, a dla dzieci młodszych polecamy opartą na podobnych zasadach – Rummikub Junior.

Talia kart
Chyba każdy w domu ma talię kart. Propozycji gier jest naprawdę mnóstwo, ale wśród dzieciaków świetnie sprawdzą się takie gry jak: remik (znany też jako joker), wojna, tysiąc, trzy pięć osiem, pasjans, oczko, makao i wiele innych.

Szachy
Kolejny klasyk, który warto mieć. Szachy uczą logicznego i strategicznego myślenia. Warto zacząć uczyć już 5 latki od gier w zbijanie, takich jak warcaby. Później można wkręcać dziecko w grę w szachy. Ta gra jest idealnym łącznikiem między wnukami i dziadkami. Aż łezka w oku się kręci, gdy widzę, jak Marcin grywa z Dziadkiem i idzie mu coraz lepiej!

Scrabble
Przyszedł czas by podszkolić nieco nasz ojczysty język. Scrabble to gra zdecydowanie dla dzieci szkolnych, które nie mają trudności w czytaniu i składaniu słów. Czasem można się naprawdę zdziwić jakie słowa tworzymy, by tylko zdobyć kolejne punkty. Doskonałym towarzyszem wakacyjnych podróży może być wersja kompaktowa – Scrabble Travel.

Story cubes
Lubicie wymyślać opowiadania i historie razem z dziećmi? Pomoże Wam w tym 9 kostek story cubes, których ścianki ozdabiają najróżniejsze obrazki. Po rzucie kośćmi ustawiamy je w wybranej przez nas kolejności i opowiadamy historię mrożącą krew w żyłach, czy miłosną, wzorując się na obrazkach, które wyrzuciliśmy.

UNO
Kolejna karcianka, która gwarantuje dobrą zabawę. Razem ze znajomymi mamy już ustalone dodatkowe zasady, przez które gra staje się coraz bardziej emocjonująca. Polega na pozbyciu się swojego stosu kart poprzez dokładanie do głównego stosu odpowiedniej karty pod względem koloru lub cyfry. Czasem trzeba porażkę wziąć na klatę i dobrać z głównego stosu nawet szesnaście kart.

Hop! Hop!
Lubicie pograć w samotności albo zająć na chwilę dziecko? Gra Hop! Hop! wciąga w rozgrywkę, rozpalając szare komórki do białości. Proste zasady (przypominające warcaby) powodują, że gra może być przeznaczona dla dzieci młodszych. Jest solidnie wykonana, a kolory pionków, żabek zachęcają wręcz do zabawy.

LABIrynt, Getriko, Kubik
Podróżując w trakcie wakacji, coraz rzadziej korzystamy z tradycyjnych map i przerzucamy się na mapy Googla, albo inne nawigacje. Szkoda, bo zabijamy w sobie umiejętność orientacji w terenie, nasza wyobraźnia przestrzenna na tym bardzo cierpi i gdy trzeba wziąć mapę do ręki, to wielokrotnie ją obracamy, próbując odnaleźć nasze położenie i ustalić, w jakim kierunku jechać. Można jednak kształtować swoje umiejętności orientacji w przestrzeni, czy wyobraźnię geometryczną. Zachęcam do zapoznania się z tymi trzema grami, które szerzej opisałam tutaj.

Co jeszcze dorzucicie do listy?