Rozkosz zaczyna się od marchewkowej czerwieni, przechodząc w cynamonowy brąz trafia prosto do “serca”. Jeśli ktoś przegapił Walentynki, to realizując niżej zamieszczony przepis na ciasto marchewkowe może je szybko nadrobić. Dla dzieci to skrzętnie ukryta marchewka, a dla niewymagających dorosłych kwadrans przy kuchennym blacie.

Zapraszam Was do upichcenia – dziś ciasto marchewkowe!

Składniki:

 4 jajka
2 szklanki mąki
2 szklanki startej marchewki – ok. 2-3 średniej wielkości marchwie
1,5 szklanki cukru
1 i ¼ szklanki oleju
2 łyżeczki proszku do pieczenia
2 łyżeczki cynamonu
1 łyżeczka sody oczyszczonej

ewentualnie prażone migdały lub orzechy włoskie

Jajka wraz z cukrem ucieram na gładką, jednolitą masę.

1. Stopniowo dodaję mąkę, olej, proszek, sodę oczyszczoną, cynamon i dokładnie mieszam ciasto, które jest bardzo gęste.
2. Dodaję marchewkę i ewentualnie prażone migdały i jeszcze raz starannie mieszam.
3. Wylewam  masę na wcześniej przygotowaną tortownicę (26 cm) i wstawiam do uprzednio nagrzanego piekarnika do temp. 180 stopni.
4. Ciasto piekę w termoobiegu ok. 1 godziny, po czym sprawdzam drewnianym patyczkiem, jeśli nic się nie przykleja ciasto marchewkowe jest gotowe.
5. Kiedy ostygnie wykładam na paterę i obsypuję cukrem pudrem.

Ciasto marchewkowe można po upieczeniu przekroić i przełożyć dżemem lub powidłami śliwkowymi. Jest to jedno z ciast, które bez obaw można jeść w ciąży i gdy karmisz piersią.

Zdjęcia: Rachela

Dzisiejszy wpis jest wyjątkowy. Dziękujemy Oliwierowi za podzielenie się z nami jego emocjami. Oliwier jest czytelnikiem W Roli Mamy, tatą dwójki dzieci i cierpi na … Zresztą przeczytajcie sami.

Dwa miesiące temu zostałem ojcem po raz drugi.

Narodziny pierworodnego były czymś wyjątkowym. Feromony syna wywołały w mojej świadomości poczucie odpowiedzialności i zaangażowania. Przyjąłem na „klatę” nocne wstawania, spacery, przygotowania obiadów, a nawet prasowanie tetrowych pieluch, których stosowania sam się domagałem. Wewnętrznie czułem, że rośnie między naszą trójką nowa, silna więź miłości.

Tak było prawie 4 lata temu. Teraz jest inaczej.

Próbując zrozumieć samego siebie pytam, czy córka „to coś innego”, czy to, że mam teraz więcej obowiązków związanych z pracą, a może sam się w nią wpędzam zamiast poświęcić się bardziej dzieciom?

Teraz nie stosujemy już tetry, nie zmieniam pampersa, gdy pojawia się coś „konkretnego”, nie wstaję wieczorami i unikam sytuacji, w których dwoje szkrabów naraz zaczyna płakać. Siadam wtedy przed komputerem i pracuję. Uciekam w pracę, bo tak jest łatwiej. Wieczorami czuję, że potrzebuję się położyć, drzemię zamiast opiekować się dziećmi. Efektem tego jest pogorszenie się relacji z bliskimi. Większa nerwowość, mniej cierpliwości i pogłębiające się poczucie zmęczenia to tylko element mojej osoby w rodzinie – dzisiaj.

Czy to jest depresja poporodowa?

Tak, pełnoobjawowa. Cierpi na nią od 12 do 15 procent kobiet i mężczyzn (wg badań Królewskiego Szpitala dla Kobiet w Melbourne). Depresją tłumaczy się nieumiejętność przystosowania się do nowych warunków. W moim przypadku tymi „nowymi warunkami” jest pojawienie się córki. Opieka nad nią to coś innego niż nad synem.

Jak się leczę?

Żadnych lekarstw. To walka ze sobą. To zmuszanie się do rezygnacji z odpoczynku łóżkowego, to walka z własnym lenistwem i poczucie konieczności wzięcia odpowiedzialności za rodzicielstwo. Czuję, że im więcej będę z córką tym większa będzie moja relacja z nią. Depresja to nieustanna walka z sobą. Walka, którą można wygrać miłością, wygrać pokonując trudności dnia codziennego. Uważam, że tylko tak można zapracować na miłość między ojcem a córką (i pozostałą, wspaniałą częścią rodziny).

Co zrobić kiedy mamy w domu niegrzeczne dziecko? Kary już dawno przestały działać, groźby i krzyki nie przynoszą rezultatu, a my rwiemy włosy z głowy, świecimy oczami za dziecko i najchętniej zakopalibyśmy się pod ziemię. Stawiamy przed dzieckiem wiele wyzwań, oczekujemy od niego posłuszeństwa i liczmy na to, że bez najmniejszego sprzeciwu wykona to, o co prosimy. Nasze oczekiwania zderzają się z rzeczywistością i zastanawiamy się gdzie podział się nasz autorytet.

Autorytet budujemy od samego początku, od momentu kiedy dziecko zaczyna nas obserwować. Gdy nauczy się analizować to, co wokół niego się dzieje często natrafia na wiele sprzeczności. To właśnie one są kluczem w rozwiązaniu problemów gdy mamy w domu niegrzeczne dziecko. W zasadzie można powiedzieć, że wina leży po naszej stronie. W wielu przypadkach zaczyna się to bardzo wcześnie.

Jak wyegzekwować od niego by założyło kapcie skoro mama chodzi boso, by nie krzyczało, jak tata podnosi głos? Nikt chyba nie lubi jeść w samotności, więc dlaczego sadzamy dziecko przy stole, a sami jemy w międzyczasie? Autorytet odbieramy sobie My, kiedy robimy zupełnie coś innego niż sami oczekujemy. Rodzic nie może być hipokrytą – jak można mówić nastolatkowi, że ma nie palić papierosów bo są szkodliwe ściskając jednego w ręku? Dzieci nie są głupie, analizują i widzą, że rodzic nie jest autentyczny. Często szukamy wymówek w stosunku do rodziny, znajomych czy przełożonych, wiemy że robić czegoś nie wolno, ale przymykamy na to oko – dlaczego nie przymkniemy, gdy dziecko zachowa się podobnie? Oczywiście możemy żyć w myśl powiedzenia „co można wojewodzie…”, ale nasze dziecko też kiedyś nim będzie (i co wtedy pokaże?).

Nie tylko to co robimy, wpływa na zachowanie naszej pociechy. Równie ważne jest to, co mówimy. Kiedy tłumaczymy dziecku o szacunku do dorosłych to nie dopuszczajmy do tego by było ono świadkiem sprzeczki dotyczącej np nieporozumień z teściową. Skoro za nią nie przepadasz i okazujesz to przy dzuecku to dlaczego wysyłasz je by ją odwiedziło – sprzeczny komunikat. Można przytoczyć wiele przykładów, ale najważniejsze w tym wszystkim to być wiarygodnym. Więc zanim podsumujesz zachowanie swojego dziecka zastanów się czy nieświadomie nie dajesz mu takiego przykładu. Jeśli tak to znaczy, że Twój małolat jest bardzo posłuszny, w końcu robi dokładnie to co Ty :)