Oczy szeroko zamknięte
Ku przestrodze…
Dwie różne sytuacje, które pokazały mi strach i emocje, jakich jeszcze nie znałam. Sytuacje, które mogły zakończyć się tragicznie. Wreszcie sytuacje, które otworzyły mi na pewne sprawy oczy…
….
Lipiec 2013r.
Urlopujemy się właśnie nad jeziorem. My, z dwu i pół letnim wówczas Jaśkiem i nasi znajomi – małżeństwo, z trzy miesiące starszą od Janka, córką.
Jest ciepło, siedzimy przed stanicą wędkarską, którą wynajmujemy, tuż przy brzegu jeziora. Roześmiani, wystawieni do słońca, plotkujemy. Odpoczywamy. Zuza bawi się koło nas, robi babki z piasku. Jasiek siedzi z Tatą na pomoście, na turystycznym krześle. Z dumą i zaciekawieniem obserwuje jak Tata zarzuca raz po raz wędkę i próbuje złowić rybę.
Nagle słyszę plusk wody, zerkam na pomost, na Jaśka – czy jeszcze tam siedzi?!
Nie ma Go!! Krzesła też nie ma!!
I w mgnieniu oka Tata znika mi z oczu, skacząc za dzieckiem do wody!
Zrywam się z miejsca, biegnę na ten cholerny pomost i czuję jak całą oblewa mnie strach! Zimny! Potworny! Nogi mi się uginają, ręce trzęsą, serce wali jak szalone, jakby za chwilę miało wyskoczyć przez gardło albo eksplodować!
Głowa szaleje, myśli buzują i tylko ta jedna krzyczy – wyciągnij Go, PROSZĘ!!
I wynurzył się Tata, z wysoko uniesionym Dzieckiem. Biorę Go łapczywie w swoje objęcia, jak wtedy, w szpitalu, kiedy przyszedł na świat. Przytulam tak mocno, jak tylko mogę.
Cztery dorosłe osoby, wszystkie na wyciągnięcie ręki, a mimo to moje dziecko prawie się utopiło!
….
Lipiec albo sierpień 2012r., nie pamiętam już dokładnie, w każdym razie na pewno było lato.
Mieszkanie na czwartym piętrze, duży balkon z betonowym murkiem, zamiast tradycyjnej barierki.
Ja i mój półtoraroczny wówczas Jasiek.
Był upalny dzień, więc okna i balkon miałam szeroko otwarte. Siedzieliśmy razem w salonie, bawiliśmy się. W pewnym momencie wstałam i poszłam po coś do kuchni, po coś do picia, chyba.. ?
Nie wiem ILE mnie nie było, 30 sekund, może minutę? No chwilę dosłownie!
Wracam i co widzę?? Moje dziecko, mały odkrywca – alpinista, stoi na swoim plastikowym pudełku z zabawkami i próbuje wyjrzeć przez balkon, przez ten nieszczęsny murek, który przesłania mu cały świat!
To nie jego pierwsza wspinaczka, każdego dnia podsuwa pudło pod stół czy szafę i próbuje wgrzebać się jak najwyżej. Tego dnia jednak nieco poniosła go fantazja i choć murek (na szczęście!) jest dość wysoki, tak że ledwo nos mu za niego wystawał, to mało brakowało do nieszczęśliwego wypadku!
….
Gdyby te dwa przypadki zakończyły się tragicznie i ujrzały światło dziennie, daję sobie rękę uciąć, że w sieci posypałyby się miliony krwiożerczych komentarzy: że jestem głupia, nieodpowiedzialna i bezmyślna, że zamordowałam własne dziecko i jak w ogóle mogłam dopuścić do takich sytuacji?!
Przecież to niemożliwe!
A jednak możliwe! Mówię Wam to – JA, (nie)zwykła, w pełni świadoma i kochająca matka. Matka która za własnym dzieckiem skoczyłaby w ogień!
Stety niestety, ale dzięki tym zdarzeniom wiem, że z dziećmi nie można wszystkiego przewidzieć, a wypadki się zdarzają, nawet najlepszym rodzicom, najmądrzejszym ludziom, nie ma znaczenia.
Wystarczy moment, chwila nieuwagi…
Ale czy Wy, jesteście w stanie to zrozumieć? Wy – anonimowi komentatorzy, wszechwiedzący, idealni, święci,..?! Ci, którzy bez mrugnięcia okiem oskarżają o najgorsze!
Jakim prawem?!
Wy, którzy zapewne nigdy w życiu, na Wasze szczęście, nie mieliście JESZCZE okazji przeżyć czegoś podobnego?! Wy, którzy być może nawet nie posiadacie dzieci i najzwyczajniej w świecie nie macie pojęcia O CZYM prawicie?!
Gwoli ścisłości, nie bronię rodziców, którzy z premedytacją wyrządzają krzywdę swym dzieciom, bo im przeszkadzają… np. w libacji. Mówię o tych, którym zdarzył się WYPADEK, najstraszniejszy, ale po prostu – wypadek.
Oceniać jest łatwo, (próbować) zrozumieć znacznie trudniej. Smutne to.
„Co roku w Polsce w różnego rodzaju wypadkach ginie tysiąc dzieci, a ponad 300 tysięcy doznaje urazów. Z ubiegłorocznego raportu UNICEF „Dzieci w Polsce” wynika, że najczęściej do nieszczęśliwych zdarzeń dochodzi pod opieką rodziców, w domu. Wystarczy chwila nieuwagi.”
Wypadek wypadkowi nierówny. Dziecko wpada do wody i natychmiast jest reakcja rodzica a dziecko wpada do wody a rodzic zauważa po jakimś czasie, że nie ma dziecka. Otwieram drzwi na balkon, wiedząc że dziecko nie pokona samo barierki i wtedy mogę na chwilę wyjść z pokoju a zostawiam dziecko samo na dłużej i potem nie wiem jak ono mogło wypaść. Jest wiele wypadków, które naprawdę było trudno przewidzieć a jeszcze więcej wynikających ze skrajnej głupoty i nieodpowiedzialności dorosłych. Generalnie nie komentuję w sieci tragedii, po co kopać leżącego. Nawet jak była wina rodzica to poniósł straszną karę za to. A… Czytaj więcej »
Joanno, ale ja przecież niczego nie zakładam („…że wszystkie wypadki dzieci to wypadki, którym się nie dało zapobiec.”), skąd taki wniosek? Poza tym, nikogo nie usprawiedliwiam, co z resztą zaznaczyłam. Chodzi mi raczej o to by OTWORZYĆ LUDZIOM OCZY – jednym na to, że trzeba bardziej na dzieci uważać i, jak sama napisałaś, starać się zapobiegać zagrożeniom. A innym na to, że wypadki czasem, mimo największym chęciom i próbom zapobiegania, się zdarzają. Bo choć to przykre i głupie – takie jest życie. I jak się komuś zdarzy już taki tragiczny w skutkach wypadek to nie wolno nam oceniać, krytykować i… Czytaj więcej »
A ja trochę nie rozumiem Twojego komentarza, odnoszę wrażenie, że jest on tym, czego się wypierasz. Po prostu osobiście nie widzę związku, bo według mnie tekst traktuje o wręcz przeciwnych sytuacjach.
Wiele, bardzo wiele w tym artykule jest prawdy – właśnie o to chodzi, że nawet przy największych staraniach i uwadze po prostu może się coś zdarzyć – sama tłumaczę dzieciom (mamy trójkę) przy każdej okazji, co może się wszystko stać, staram się ich pilnować (czasami wydaje mi się że nawet przesadzam z opieką),a jednak całkiem nie dawno synek (prawie 2,5 latka) zjechał z chodniku na drogę. A gdzie ja byłam? 5 kroków za nim, trzymając za rączkę siostrę i pchając drugą ręką wózek. Od razu rzuciłam się za nim (chodnik w miarę równy, więc wózeczek nigdzie nie odjechał) i porwałąm… Czytaj więcej »
Mój syn (3l.) też niedawno PRAWIE wyjechał na drogę bo się rozpędził na rowerze i po pierwsze nie zwrócił uwagi gdzie jedzie, a po drugie nie umiał (tak od razu) zahamować – a wołałam za nim żeby wcisnął hamulec i biegłam co sił w nogach by go zatrzymać! Co do innych wypadków o których pojawiają się informacje w prasie czy telewizji, tak to właśnie zazwyczaj jest, że media nie podają konkretów i całej prawdy. Tak sprzedają temat, by wzbudzić sensację i oburzyć ludzi, a co za tym idzie sprawiają że artykuł zaczyna żyć własnym życiem! Ludzie nie wiedzą co się… Czytaj więcej »
W pełni się z Tobą zgadzam! Nie zostawiam dzieci nawet gdy śpią jak susły, żeby wyrzucić śmieci do zsypu -15 m od drzwi mieszkania. I prawdę mówiąc za każdym razem na spacerze drżę – bo gdy jestem z wózkiem, a starsza (4l) jedzie na rowerze, w końcu trzeba przejść przez jezdnię. Ręce mam tylko dwie, więc wypracowałyśmy system, że jedną ręką trzymam wózek, drugą rowerek, a Klara chwyta zamiast mojej ręki rower i przechodzimy. I chociaż jest mega układna jeżeli chodzi o bezpieczeństwo na ulicy itp. wręcz boi się, nie wejdzie bez trzymania za rękę, to nigdy nie wiem kiedy… Czytaj więcej »
Każdego wieczora dziękuję za kolejny bezpiecznie przeżyty dzień. Wiem, że nie sposób mieć oczy dookoła głowy 24h na dobę, że nie da się ciągle o tym myśleć i bać, że spokój usypia czujność, że czasem to mgnienie oka…
Dziś miałam przykład, że nawet będąc obok, można otrzeć się o nieszczęście- starszy 4latek odkręcił z własnej butelki dużą nakrętkę i dał ją małemu(9 mcy) Nie widziałam tego, mimo że chłopaki siedzieli za moimi plecami (obierałam ziemniaki na obiad), po chwili usłyszałam odgłos charczenia, a mały miał korek głęboko wetknięty w buzi. Krok ode mnie, i nie wiem jakim sposobem aż tak głęboko on się tam znalazł. Dobrze że człowiek potrafi w oka mgnieniu działać bo inaczej mogłaby zdarzyć się tragedia.
I teraz wyobraź sobie, że idziesz do toalety – przecież nie jesteś cyborgiem i te ludzkie potrzeby jak choćby oddawanie moczu, też masz! Dziecko wkłada do buzi korek, ty z racji tego, że jesteś w ubikacji, nie reagujesz natychmiast. Kiedy wychodzisz jest już za późno….
Następnego dnia media piszą – dziecko będąc pod opieką swojej matki, udusiło się korkiem z butelki!
Nikt nie dodaje szczegółów JAK do tego doszło, za to inni – komentatorzy, zdążą już dorobić własną historię temu zdarzeniu, a tobie opinię złej matki ;/
A tak poważniej – współczuję przeżycia! Dobrze, że byłaś blisko!
Hmmmm…. jeśli już wybieram się do toalety, to tylko przy jej otwartych drzwiach :/ nie wierzę moim dzieciom i chyba jeszcze długo tak będzie.
Idealnie powiedziane.
My właśnie mamy małego alpinistę – Staś 15 miesięcy. Co chwilę znajduje go na stoliku w pokoju swoich sióstr. Wchodzi tam w ułamku sekundy.
Zawsze trzeba uważać, tak niewiele brakuje do tragedii 🙁 Ale pozytywny aspekty tych historii jest taki, że udało się w porę zareagować i nic się nie stało 🙂 Oby jak nejmniej takich przygód w przyszłości.