Kobieto wiesz, że możesz rodzić bez bólu? „Żart” pomyślisz i parskniesz śmiechem. Tymczasem od 1 lipca 2015 r. Narodowy Fundusz Zdrowia przygotował prezent dla przyszłych mam – darmowe znieczulenie przy porodzie dostępne na życzenie dla każdej rodzącej.

Historia zatacza koło….

Od początku lipca Polki mogą liczyć na porody w bardziej cywilizowanych warunkach. Zgodnie z nowym rozporządzeniem, NFZ za poród ze znieczuleniem będzie płacił 2200 złotych. Cena cesarskiego cięcia pozostaje na poziomie 1800 złotych. NFZ nie wprowadza limitów na znieczulenie.

Prawo prawem a rzeczywistość rządzi się innymi kryteriami.

Teoretycznie prawo do bezpłatnego znieczulenia zewnątrzoponowego (ZZO) rodząca miała już dawno, w praktyce musiała za nie zapłacić kilka stówek, by mogło zostać wprowadzone w życie. Nie raz nawet jak chciała „posmarować” to miała marne szanse z braku anestezjologa. Takowy mógł być jedynym lekarzem o tej specjalizacji na porodówce, lub co gorsza dyżurującym międzyoddziałowo i nie mógł zostać wyłączony w tym czasie z innych zabiegów na minimum 30 minut. No i kiszka z „lekkiego” porodu.

Znieczulenie przy porodzie moim okiem

Czy coś się zmieni? Nie wiem. Być może dostępność znieczulenia pozwoli kobietom przezwyciężyć strach przed naturalnym porodem. Wiele z nich ze względu na obawę przed bólem decydowało się na cięcie cesarskie, a jest to jednak zabieg ryzykowny. Teraz przyszłe mamy mają wreszcie alternatywę.

Ja, mimo, że przy swoim porodzie siłami natury znieczulenia żadnego nie brałam to jednak uważam, że wszystko jest dla ludzi. Jeśli kobieta ma możliwość skorzystania ze znieczulenia to, czemu ma tego nie zrobić? W imię, czego? Każdy ma prawo wyboru. Żyjemy ponoć w wolnym, cywilizowanym kraju, choć znając nasze społeczeństwo, zaczną się zaraz przytyczki i podziały na prawdziwą rodzicielkę i tę, „co poszła na łatwiznę”.

Urodziłam bez znieczulenia i nie uważam się za bohaterkę, bo to żadne bohaterstwo. Kobiety rodziły w bólach od wieków. Jednak, jeśli znieczulenie, iluś procentom rodzących, pomoże nabrać siły na intensywniejsze parcie, efektywniejszy poród a nie skupienie sił na bólu i krzyku to proszę bardzo niech korzystają do woli.

Liczę, że zmiany w opiece okołoporodowej to nie kiełbasa wyborcza i dostęp do owego znieczulenia rzeczywiście będzie darmowy i swobodny.

I tak to jest z tym znieczuleniem przy porodzie, niby prosta rzecz w dobie XXI wieku, ale w Polsce potrafi urosnąć do rangi czegoś nieosiągalnego niczym złoty Gral.

Masz ochotę na słodki, kremowy deser z owocami, a może lekkie i zdrowe śniadanie?

Zapewniam cię, że oba przepisy przypadną ci do gustu bo są: smaczne, słodkie (lecz nieprzesadnie), szybkie i łatwe w przygotowaniu, no i co ważne – zawierają całe mnóstwo wartościowych składników odżywczych niezbędnych dla naszego zdrowia i urody!

Składniki:

Wersja deserowa

1. Granola – przepisów jest wiele, jednak do mojej wersji użyłam następujące produkty:

• płatki owsiane – około 1.5 szklanki,
• słonecznik – garść,
• pestki dyni – j.w.,
• orzechy włoskie – j.w.,
• wiórki kokosowe – odrobina, do smaku,
• płatki migdałowe – j.w.,
• gorzka czekolada – j.w.,
• miód – około 3 łyżki,
• sól – szczypta,
• cynamon – 1 mała łyżeczka.

2. Letnie owoce – truskawki, jagody, maliny…. – “tylko” tyle miałam w domu, ale śmiało można dodać również jeżyny, borówki, czy porzeczki .
3. Serek mascarpone.
4. Śmietana kremówka (30%).
5. Cukier – do smaku.

W wersji śniadaniowej, zamiast serka i śmietany, polecam zwykły jogurt naturalny.

Wykonanie:

1. Granola: wszystkie składniki wsypuję do miski (orzechy można pokroić na drobniejsze kawałki, czekoladę pokruszyć), dokładnie mieszam. Wykładam na blaszkę, zapiekam w piekarniku, w temperaturze 170 st., aż produkty nabiorą złoto-brązowego koloru i będą chrupiące.

2. Krem: serek mascarpone miksuję z cukrem, śmietanę ubijam na sztywno. Następnie mieszam kremówkę z serem.

3. Do pucharków, szklanek lub miseczek – wedle uznania, wykładam na przemian porcję: kremu (tudzież jogurtu), granolę i owoce.
   Wierzch można udekorować listkiem mięty, biszkoptem bądź wafelkiem.

To wszystko. Prawda, że proste, szybkie i cieszące oko?! 😉

Smacznego!

Zdjęcia: Fizinka

Miłość rodziców czasem jest tak szczególna, że związuje nogi dziecka i uniemożliwia mu stawianie samodzielnych kroków. Ich troska jest tak ogromna, że wymiata najdrobniejsze przeszkody spod jego stóp i buduje wysoki mur obronny przed swobodnym odkrywaniem świata.

Jako mama jedynaka mam niestety skłonność do ułatwiana mu życia i wyręczania go w wielu banalnych czynnościach. A z drugiej strony od zawsze intuicja podpowiada mi, że powinnam zaufać dziecku. I dlatego pozwalam mu na „niebezpieczne” zabawy.

Dlaczego?

Zabawy z elementem ryzyka są po prostu ważne dla rozwoju fizycznego i emocjonalnego. Nadmierną nadopiekuńczość dziecko może odbierać jako oznakę, że nie wierzysz w jego możliwości, że jest nieporadne i do niczego się nie nadaje.

Na co pozwalam mojemu synowi?

Pierwsze dwa punkty to moje NIE dla popularnych zwrotów: Nie tak szybko i nie tak wysoko!

1.   Zezwalam na wspinanie się po drzewach i skakanie przez rowy, płoty, bo takie (ze szczyptą ryzyka) spędzanie wolnego czasu poprawia jego sprawność ruchową i zwiększa pewność siebie.
2.   Zgadzam się na zabawy związane z osiąganiem prędkości – bieganie, jazdę na rowerze, hulajnodze, nartach, gokarcie – w myśl nauki: Przewróciłeś się? Biegnij dalej!
3.   Zezwalam na zabawy z ogniem (ja jako dyskretny obserwator), wychodząc naprzeciw dziecięcej ciekawości, bo nawet, gdy się sparzy, to przecież nauka przez doświadczenie jest efektywniejsza.
   (Na zaprzyjaźnionym blogu znajdziesz kilka doświadczeń do przeprowadzenia z dzieckiem – powstawanie, przenoszenie, gaszenie ognia i inne.)
4.   Zgadzam się na używanie (pod okiem dorosłego) np. ostrych narzędzi, by nauczył się umiejętnie z nich korzystać i nabrał zaufania do własnych umiejętności.
5.   Przymykam oczy i nie wtrącam się w jego potyczki z rówieśnikami, by uczył się samodzielnie rozwiązywać problemy i radzić z trudnościami.
6.   Pozwalam posiadać przyjaciół, których sam wybrał, by potrafił mądrze dobierać ludzi, których chce mieć blisko siebie.
7.   Choć to dla mnie najtrudniejsze, to stopniowo poszerzam promień zapuszczania się w „nieznane tereny”, żeby czuł, że mam do niego zaufanie i miał możliwość stawania się samodzielną i niezależną osobą.
8.   Zachęcam do zostawania na noc poza domem, do wycieczek bez rodziców, by wiedział, że nawet, gdy jesteśmy daleko, może czuć się bezpieczne.
9.   Pozwalam mu podejmować samodzielne decyzje, by uczył się odpowiedzialności i wiedział, że wszystko niesie jakieś konsekwencje.
10.  Akceptuję obcowanie z matką naturą – kałużami, błotem, piaskiem…by rozwijać jego spontaniczność i ciekawość świata.
11.  Przyzwalam na popełnianie błędów, by nie tylko mógł się na nich uczyć, ale by wiedział, że każdy ma prawo do potknięć i nie jest to powód do wstydu.
12. Zachęcam do marzeń, by dodać mu skrzydeł, bo marzenia dają siłę by dążyć do wyznaczonych celów.

Oczywiście poziom swobody musi być zawsze dostosowany do wieku dziecka i absolutnie nie namawiam Cię do bezwzględnego naśladowania moich zasad. Ty najlepiej znasz swoją latorośl i jej poziom dojrzałości, więc niech moje uzewnętrznienie się będzie po prostu bodźcem do refleksji. Pamiętaj, że nieustające czuwanie i chuchanie na dziecko, wpływa na zmniejszenie jego intuicji, która naturalnie chroni człowieka przed niebezpieczeństwami. I na koniec zacytuję za mistrzem gatunku Piotrem Bałtroczykiem: Synu, nie wkładaj gwoździa do kontaktu bo cię piźnie. Wsadź ołówek, piźnie cię, ale mniej 😉