Zupa z pokrzywy – brzmi dziwnie? Być może, ale wierzcie mi na słowo, że warto ten jeden raz się przełamać i spróbować właśnie zupy z pokrzywy.

Mając do dyspozycji zieleń wokół mojego domu, nie mogłam odpuścić sobie wycieczki w poszukiwaniu młodej pokrzywy, którą najlepiej zbierać mniej więcej od kwietnia do połowy maja. Później, gdy zakwitnie, nie będzie już tak smaczna i tak bogata w substancje odżywcze. 

Fot. Pokrzywa

Na zbiór zabrałam gumowe rękawiczki i nożyczki, oraz materiałowy worek, by wygodnie przenieść rośliny do domu. Mimo środków ostrożności, nie udało mi się uniknąć oparzeń, ale jak mawiała moja babcia, to dla zdrowotności. Pokrzywy polecam zbierać w miejscach z dala od dróg. Należy ciąć je po kilka listków od góry – ja tnę ją na wysokości 3-4 “pięterek” od czubka. Zbieram listki najmłodsze i oczywiście zdrowe.

W domu stwierdziłam, że zebraną pokrzywą zapełniłam durszlak ilością na dwa obiady. Mniej więcej policzyłam, że do durszlaka weszło ok. 8 porządnych garści pokrzywy, z czego 4 wykorzystałam do zupy, a drugie tyle zamroziłam na kolejny raz. Mając już pod ręką najważniejszy składnik, wzięłam się za robotę. 

Zupa z pokrzywy – składniki i przygotowanie

Kremową zupę z pokrzywy przygotowałam tak, jak szykuję inne zupy – kremy. Można robić ją z zamkniętymi oczami, ponieważ zupa jest śmiesznie prosta do przyrządzenia. Jedyne czego potrzebowałam, to informacji, ile przeciętnie do zupy potrzeba pokrzywy, bo ani niedobór, ani przesada nie pozwolą uzyskać najlepszego smaku.

Fot. Pokrzywa

Zupa krem z pokrzywy. Składniki:

• 4 duże garście umytych listków pokrzywy (ok 100 g),
• 4 duże ziemniaki, (lub więcej, jeśli lubicie bardziej sycące zupy)
• 1 duża cebula,
• 2 ząbki czosnku,
• sól, 
• pieprz,
• 1,5 litra bulionu warzywnego (może być też rosół z dnia poprzedniego),
• 1 łyżka masła,
• odrobina oleju,
• pół kubeczka małego jogurtu lub duża łyżka kwaśnej śmietany, jeśli ktoś lubi.

Składniki na grzanki:

• chleb pszenny lub żytni – wybrałam żytni na zakwasie,
• odrobina oleju, soli i czosnku.

Zupa z pokrzywy – przygotowanie:

1. Pokrzywę płuczę porządnie w komorze zlewu i odrywam listki od łodyżek. Płuczę listki ponownie na durszlaku.
2. Cebulę pozbawiam łupin i drobno szatkuję. Czosnek obieram i przeciskam przez praskę. Odrobinę czosnku odkładam do grzanek.
3. Ziemniaki obieram i kroję w kostkę. 
4. Do garnka wrzucam łyżkę masła i gdy się rozgrzeje, smażę cebulę. Gdy zmięknie, dodaję kawałki ziemniaków i jeszcze chwilę podsmażam.
5. Zalewam to rosołem (lub bulionem), gotuję wszystko ok 10 minut, aż ziemniaki zmiękną, ale nie będą się rozpadać.
6. Dodaję pokrzywę i gotuję jeszcze 5 minut.
7. Zupę rozdrabniam blenderem na gładką masę. Doprawiam solą i pieprzem, jeśli trzeba, dodaję odrobinę czosnku i pół małego kubeczka jogurtu naturalnego.
8. W międzyczasie szykuję grzanki: 

Fot. Chleb razowy na grzanki

• patelnię rozgrzewam bez tłuszczu,
• do miseczki wlewam kilka kropel oleju i dorzucam rozgnieciony w prasce czosnek. Oleju nie może być dużo, by chleb go nie chłonął.  
• kroję w kostkę chleb, dorzucam go do oleju z czosnkiem i mieszam.
• na rozgrzaną patelnię wrzucam pieczywo od razu po przygotowaniu. 
• przypiekając, obracam koteczki chleba tak, by z każdej strony się przyrumieniły.

      9. Gorącą zupę nakładam na talerze i posypuję grzankami. 

Fot. Zupa z pokrzywy

I tyle. A w efekcie mam pyszną, lekką i zdrową zupę. Przypomnę tylko, że pokrzywa obfituje  w witaminy witaminy A, K, B2, B5, B6, C, zawiera składniki mineralne takie jak: magnez, potas, fosfor, wapń, cynk, żelazo, jod, krzem i sód. Nie brakuje w niej również kwasów organicznych (kwas mrówkowy, glikolowy, glicerolowy), karotenoidów, fitosteroli, chlorofilu, serotoniny i histaminy. Teraz jest najlepszy czas na jej zbiór, więc tym bardziej zachęcam Was do przygotowania ze świeżych listków odżywczej zupy z pokrzywy. 

Więcej o pokrzywie przeczytacie w innym wpisie na blogu.

P.S. Dostałam już kilka pytań o smak pokrzywy i muszę przyznać, że nie wiem, do czego mogę go porównać. Na pewno – w przeciwieństwie do świeżej – gotowana pokrzywa jest bardzo przyjemna i delikatna, może nawet słodkawa. Mnie zupa z pokrzywy smakiem przypominała nieco zupę krem z cukinii, co zapewne spotęgowała obecna w obu przepisach podsmażona cebulka i ziemniaki. Na pewno nie smakuje pokrzywą lub trawą 😉 Tym bardziej musicie jej spróbować!

Bycie blogerką ma swoje plusy, pisałam to nie raz. I nie chodzi mi o finanse, ale o możliwości, które się przede mną otwierają, a o których istnieniu w innym przypadku pewnie bym się nie dowiedziała. No, chyba że przeczytałabym na innym blogu…

Dlaczego zdecydowałam się zrobić test osobowości

Mogłabym odpowiedzieć, że skoro okazja sama zapukała do drzwi, to czemu nie, ale ja nie wszystkie okazje wpuszczam. Do propozycji zrobienia testu osobowości online też początkowo podchodziłam jak pies do jeża, głównie ze względu na konsultację online, która jest integralną częścią testu, ale o tym później.

Sam test zrobiłam raczej z ciekawości, czy jest jeszcze coś, czego o sobie nie wiem, bo uważam, że w moim wieku, to już zdążyłam siebie poznać. Ciekawiło mnie jeszcze jedno – raport z testu nie tylko miał określić moje słabe i mocne strony, ale też podpowiedzieć mi, w jakich obszarach mogę je wykorzystać. Bo wiecie, każdy może o sobie powiedzieć, że jest odważny albo nieśmiały, spokojny albo nerwowy, konserwatywny albo liberalny, ale co z tą wiedzą zrobić?

Na czym polega test osobowości online

Od strony technicznej test jest bardzo prosty. Na początku trzeba podać kilka informacji o sobie, a później odpowiedzieć na szereg pytań. Nie wiem, ile ich było, ale całość nie zajęła mi więcej niż dwadzieścia minut. Mam wrażenie, że niektóre pytania się powtarzały, albo były bardzo podobne, ale postanowiłam tego nie sprawdzać. Nie jest sztuką podejrzeć odpowiedź i udzielić identycznej. Ja postawiłam na szczerość, bo inaczej ten test nie miałby sensu.

Każde pytanie daje do wyboru pięć wariantów odpowiedzi. Nie zacytuję Wam dokładnie, ale to było jakoś tak:

– całkowicie się zgadzam,

– zgadzam się,

– ani się zgadzam, ani nie zgadzam,

– nie zgadzam się,

– całkowicie się nie zgadzam.

W sumie prościzna – nie trzeba kombinować za dużo. Jednak warto robić test na spokojnie, kiedy jest się wyspanym, a wszelkie powiadomienia z telefonu czy komputera wyłączone.

Test osobowości online – raport

No i to dopiero jest lektura! 33 strony całkowicie obnażające moją osobowość! Żartuję, żartuję, wcale nie poczułam się psychicznie naga. Niemniej sam raport warto przeczytać równie wnikliwie, co pytania testowe. Znalazłam w nim szczegółowe omówienie pięciu ważnych obszarów:

– Ludzie

– Doświadczenia

– Obowiązki

– Stymulatory

– Trudności

Każdy dział został szczegółowo omówiony, na końcu znajduje się krótkie podsumowanie zawierające najmocniejsze i najsłabsze strony w danym obszarze i wynikające z nich możliwości i zagrożenia. I to jest to, co mnie najbardziej interesowało. Niektóre wnioski nawet mnie zaskoczyły. Wydawało mi się, że nie oczekuję od innych więcej, niż są w stanie zrobić. No cóż. Ponoć jest ryzyko, że tak właśnie mogę się zachowywać. Będę musiała to bliżej przeanalizować. Ale dowiedziałam się też, że potencjalnie dobrze sprawdzę się w sprzedaży, co akurat ze względów zawodowych bardzo mnie ucieszyło. Mam nadzieję, że to prawda 😉

Test osobowości – konsultacja online

To jest etap, który ze względu na aktualną sytuację i brak warunków postanowiłam pominąć. Jednak dla kogoś, kto ma na to czas i warunki to na pewno fajna sprawa. Pozwala dogłębnie zrozumieć raport i zawarte w nim informacje, zadać dodatkowe pytania, przeanalizować wyniki na podstawie konkretnych przykładów. Jednym słowem – dać się przeorać emocjonalnie i jeszcze za to zapłacić ;-). Cena konsultacji jest uzgadniana indywidualnie z trenerem. Jeśli ktoś szuka swoich słabych i mocnych stron, chce określić swój potencjał i poznać zagrożenia, to na pewno warto. Myślę, że gdyby nie kwarantanna i stała obecność domowników, to też bym skorzystała z tej formy współpracy. A sami wiecie, godzina tylko dla siebie przy mężu i dziecku na nauce zdalnej to jakby niemożliwe 😉

Perso.in, czyli kto za tym wszystkim stoi

Test osobowości online powstał z inicjatywy polskich psychologów i w założeniu miał wypełnić istniejącą na rynku lukę. Dzięki niemu każdy może lepiej poznać swoją osobowość, słabe i mocne strony, poznać obszary, w których sprawdzi się dobrze i te, w których mogą pojawić się problemy. Wyniki testu mogą też być inspiracją do pracy nad sobą, ponieważ cechy naszej osobowości nie są nam dane raz na całe życie. Kształtujemy je między innymi poprzez zdobywanie różnorodnych doświadczeń.

Ponieważ test został opracowany przez psychologów, możecie być całkowicie spokojni o jego wartość naukową i poznawczą. Szczegółowo zostało to opisane tutaj.

Perso.in – zrób sobie test

Pełna wersja testu jest płatna, można ją zrobić na stronie głównej: https://perso.in/. Za test i raport trzeba zapłacić 149 zł. Czy warto? Na to pytanie sami musicie sobie odpowiedzieć, bo tylko Wy wiecie, w jakim momencie życia się znajdujecie i czy taka wiedza jest Wam aktualnie potrzebna.

Na początek możecie zrobić darmowy test osobowości, z którego dowiecie się, jakie jest natężenie Waszej ekstrawersji, jakie są związane z tym przewagi i ryzyka i w jakich dziedzinach najlepiej się sprawdzicie ze swoimi wynikami. Dostaniecie też informację o pozostałych obszarach, które obejmuje płatna wersja tekstu.

Powiem Wam tyle – ja nie żałuję. Szczególnie teraz, gdy wszyscy zostaliśmy zamknięci w domu i trzeba się odnaleźć w zupełnie nowej rzeczywistości, niektóre wyniki bardzo mi pomogły.

Ostatnio czas nie sprzyja radości, ale bez uśmiechu, a jeszcze lepiej – głośnego śmiechu – długo się nie da pociągnąć bez szkody dla psychiki. Śmiech wpływa zbawiennie na organizm. Taka prosta rzecz fenomenalnie rozluźnia mięśnie i rozładowuje nagromadzone emocje, dotlenia organizm, usuwa ból głowy. Są też tacy, którzy twierdzą, że dużo śmiechu w życiu oznacza wzmocnione mięśnie brzucha od ciągłej pracy. Jest ktoś, kto rzeczywiście sprawdzał, czy to działa? Bo w sumie to ciekawa alternatywa dla siłowni i brzuszków 😉

Nie bez przyczyny o tym piszę. Od stycznia dotykają mnie ciągiem przeżycia trudne i smutne, więc prawdę mówiąc, rzadko się uśmiechałam. Teraz robię to częściej i muszę stwierdzić, że to naprawdę idzie mi na zdrowie. W sumie rzecz nie jest aż tak trudna, gdy wspomni się Internet, i dziejące się tam cuda. Szczególnie na portalach społecznościowych można znaleźć “kwiatuszki”, dzięki którym humor znacznie się poprawia. Dziś trafiłam na post, w którym pytano użytkowników, w jakie absurdy wierzyli w dzieciństwie. To, co wyczytałam w komentarzach, ubawiło mnie setnie. I od razu przyszło mi na myśl, czego ja się bałam lub w co wierzyłam w dzieciństwie, a co z perspektywy dorosłej kobiety jest, no cóż, po prostu śmieszne, a nawet i żenujące 😉

Te absurdy słyszałam w dzieciństwie. I w niejedne z nich głęboko wierzyłam: 

• Że jak zjem pestkę jabłoni, to wyrośnie mi drzewo w brzuchu – bałam się wszystkich pestek, ale to jabłka jadłam na kilogramy, więc ryzyko było większe 🙂
• Że jeśli połknę gumę, to mi się żołądek albo jelito zaklei – pamiętam ten lęk, który pojawiał się z chwilą zjedzenia gumy i myśl, czy jeszcze kiedyś będę mogła się wypróżnić 😉
• Że od jedzenia słodyczy w brzuchu lęgną się robale – w zasadzie ta teoria ma w sobie sporo prawdy, bo nadmiar cukru w organizmie sprzyja pasożytom, ale umówmy się, że nikt od zjedzenia czekolady nie dostawał owsików w pewnej części ciała 😉 
• Że od obgryzania paznokci usychają ręce.
• Że jak zje się pestkę arbuza, to można zajść w ciążę …
• Że niegrzeczne dzieci zabierają albo Cyganie, albo wciąga do środka czarna wołga. Czarnej wołgi nigdy nie widziałam, ale obawa przed Cyganami została po dziś dzień w mojej głowie. 
• Że jak się przestraszy kogoś, kto robi zeza, to nie ma zmiłuj – zez zostaje.
• Że jeśli ktoś “przekroczy” mnie, kiedy kucam, to już nie urosnę – pamiętam jak z siostrami tak robiłyśmy, krzycząc przy tym “zakluczam” i “odkluczam” 😀
• Że są robaki, które spadają z drzewa i przez ucho wchodzą do mózgu i go zjadają 🙂
• Że jak się długo ktoś przegląda w lustrze, to można zobaczyć diabła – no, w sumie …
• I ostatni najlepszy – że jak dorosnę, będzie czekał na mnie książę na białym koniu 😀

Te pomysły są naprawdę zadziwiające, i aż głowa boli, że można w nie wierzyć. Jednak dzieci mają jeszcze niewielką wiedzę, za to ogromną fantazję, więc “łykają” te mądrości bez mrugnięcia okiem, dopisując sobie resztę bajki. 

Czasem do głowy przychodzą mi jeszcze Cyganie, ale chyba mogę odetchnąć z ulgą – tyle lat widuję ich w moim mieście, a jeszcze żaden z nich nie rzucił się na mnie z wielkim worem, by ukraść mnie rodzicom 😉

Jeśli słyszeliście lub wierzyliście w jeszcze inne absurdy, koniecznie dajcie znać w komentarzach, pośmiejemy się razem 🙂