Baby Shower małymi stópkami wdziera się także do naszej polskiej tradycji, ale nie daliśmy się jeszcze “zszałerować” jak magdolnalizacja zawładnęła naszym społeczeństwem. Nawet nasza Żaklina przyznała się, że gdyby nie oglądała “hamerykańskich” filmów, to nie wiedziałaby o czym piszę.  Wbrew pozorom jest o czym pisać, bo coraz więcej przyszłych mam, a zwłaszcza ich koleżanek poszukuje w sieci pomysłów na oryginalny szałer dla dziecka i jej mamy.

Przede wszystkim pamiętajmy dla kogo jest ten szałer. Przyjęcie jest dla przyszłej mamy, by tak naprawdę mogła się nacieszyć swoimi koleżankami, bo powiedzmy sobie szczerze, że później nie ma już tak lekko. Z drugiej strony dlaczego tylko panowie mogą cieszyć się oficjalnie  z narodzin dziecka wlewając w siebie wraz kolegami litry… bo to przecież „pępkowe”? Mamom też należy się taka celebracja.

Niespodzianka

To chyba najbardziej trafny pomysł, by przyszła mama nic nie wiedziała – wystarczy jej tylko info, gdzie ma przyjść. W większych miastach znajdziecie już restauracje, które oferują przygotowanie od podstaw takiego eventu z wieloma atrakcjami – ustalcie tylko do jakiej kwoty się zrzucacie i ot niespodzianka gotowa. Koniecznie uwiecznijcie to na zdjęciach.

Dekoracje

Genialną dekoracją będzie tort z pieluszek – to od was zależy ile będzie miał pięter – a pieluchy są, jak znalazł na sam początek. W amerykańskich filmach wystrój wnętrza odzwierciedla zazwyczaj, czy przyszła mama spodziewa się chłopca czy dziewczynki. Wy także możecie dobrać takie elementy jak świeczki, serwetki itp., w jednym kolorze – mnie osobiście powalają różowe serwetki w białe groszki. Ponadto nasza polko-amerykanka Martha Stewart ma niesamowity dar urządzania wszystkiego, i co powiecie na tę pomarańczową odsłonę?

 źródło: Marta Stewart

Gry baby szałerowe

Jako prawie zakładniczka gier planszowych podsunę Wam pomysły, jak wzbogacić wspólną zabawę. Do tego celu będzie potrzebować przede wszystkim siebie. Jeśli posiadacie gry planszowe to zabierzcie je ze sobą,  a jeśli się martwicie o zbyt dużą liczę graczy, to polecę Wam grę LABIrynt – na 35 osób! Gry pamięciowe także świetnie nadają się na takie przyjęcia – nic nie kosztują, za wyjątkiem zamulenia waszego “procesora”.
Przykładowe gry:

1. “W torbie z pieluchami znajdę” – to adaptacja znanej za pewnie Wam gry – “Na bezludną wyspę zabiorę …” – gra polega na tym, że pierwszy gracz dodaje jedno słowo do zdania: W torbie z pieluchami znajdę np. pieluchy. Następna osoba powtarza i dodaje swoje słowo W torbie z pieluchami znajdę pieluchy, krem na odparzenia, i tak dalej, aż któraś z was wymięknie.
2. Gra w kalambury – tego chyba nie muszę Wam tłumaczyć.
3. Kanapa – moja ulubiona. Polega na tym, że na karteczkach zapisujecie swoje imiona i wrzucacie do jakiegoś worka, kubka. Dzielicie się na dwie równe grupy i zasiadacie na kanapie i krzesłach – kanapa jest na przeciwko krzeseł. Należy zapamiętać kogo ma się w swojej grupie. Ważne, aby wasze grupy były wymieszane i aby pozostawić jedno wolne miejsce. Losujecie z kubka jedną karteczkę i nikomu nie pokazujecie, kogo imię wylosowałyście. Grę rozpoczyna osoba, która ma wolne miejsce po prawej stronie. Jej zadaniem jest powiedzieć imię jednej z was np. Ania. Osoba, która ma kartkę z tym imieniem wstaje i siada na wolnym miejscu i wymienia się karteczką z imieniem – dzięki czemu wiemy już że prowadząca ma kartkę z imieniem „Ania”. W dalszej kolejności osoba, która ma po prawej stronie wolne miejsce wywołuje jedno imię np. Ewa i osoba posiadająca tą kartkę wstaje i siada na wolnym miejscu oraz dziewczyny wymieniają się kartkami i tak dalej. Nie wolno podpowiadać – każdy zdany jest na swoją pamięć. Wygrywa ta grupa, która usiądzie w całości na kanapie.

Coś dla kubków smakowych

Nie może zabraknąć czekolady…. pod każdą postacią. Przyjęcie Baby Shower urozmaici swoim smakiem i delikatnością Czekolado Chmura Nigelli Lawson, a jeśli pragniecie czegoś lekkiego i strawnego to polecam z całego serca deser Fizinki. Na pewno oryginalne będą także babeczki przyozdobione gwiazdeczkami tudzież innymi słodkawo różowymi lub niebieskimi gazetami.

Na koniec propozycja naszej Pauliny

Koleżanki przyszłej mamusi zamawiają kosmetyczkę, która przygotowuje specjalne maseczki dla brzuchatki, przy okazji, również coś dla pozostałych obecnych. Do tego jakieś zdrowe przekąski, słodkości, jeśli impreza odbywa się w okresie zimowym koniecznie pyszna gorąca czekolada, szarlotka na ciepło albo czekoladowa betty 🙂 Nie zapomnijmy oczywiście o prezentach dla przyszłej mamy i jej maleństwa 🙂

Pamiętajcie, że najważniejsze w tym całym szałerowym zamieszaniu jest to, aby wspólnie spędzić ze sobą beztrosko czas, powspominać, śmiać się do łez, przy kubku dobrej kawy lub herbaty. To Wy i przyszła mama sprawicie, że szałer baby będzie niezapomniany.

Chciałam się dziś – tuż przed Walentynkami – podzielić z Wami pomysłem na deser z sercem. Możecie go przyrządzić każdemu kogo kochacie – dzieci będą nim zachwycone, a myślę, że i na drugiej połówce zrobi wrażenie.

„Deser na walentynki” jest prosty – bo któż nie potrafi przyrządzić galaretki? – ale wymaga pewnej dozy cierpliwości i uwagi, by nie przegapić odpowiedniego momentu stężenia galaretek.

Składniki:

•         galaretka czerwona
•         galaretka żółta
•         foremki w kształcie serca (ja wykorzystuję te do pierników)

Przygotowanie:

1. Przygotowuję czerwoną galaretkę – rozpuszczając ją w trochę mniejszej ilości wody niż widnieje na opakowaniu (400 ml).
2. Po chwili przygotowuję żółtą galaretkę, tym razem zgodnie z przepisem (użyj 500 ml wody).
3. Galaretkę czerwoną pozostawiam do przestygnięcia – zanim wypełnię nią foremki powinna być już dosyć gęsta, żeby nie wypłynęła. Jeśli posiadasz foremki innego rodzaju, z których galaretka nie wypłynie, oczywiście możesz wypełnić je od razu jeszcze gorącą substancją.
4. Żółtą galaretkę przelewam do przygotowanych pucharków lub szklanek i studzę w lodówce.
5. Gdy czerwona galaretka będzie gęsta, przelewam do foremek – serduszek i ponownie wstawiam do lodówki by całkowicie zastygła.
6. Czerwoną galaretkę wyciągam z foremek i wkładam do szklanek z lekko ściętą galaretką żółtą.

I to wszytko. Prawda, że proste? Nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć Wam smacznego i przyjemnego świętowania 14 lutego.

Zdjęcia: Basia

Rzadko czytam blogi parentingowe. W zasadzie teraz to został mi tylko jeden, który śledzę stale, drugi zawiesił swoją działalność (Magda wiedz, że brakuje mi Ciebie w blogosferze!) a na trzecim niewiele się dzieje. Czasem ktoś udostępni ciekawy jego zdaniem link na Facebooku i właśnie w ten sposób trafiłam do Matki Prezesa, ale jak się zorientowałam autorem wpisu był Ojciec. Niech i tak będzie, dyskusje z mężczyznami są na ogół bardziej porywające. Ehh, ten kipiący testosteron…

Otóż drogi ojcze na szczęście nie mojego dziecka… Dlaczego na szczęście? No cóż, nie chciałabym, żeby moje dziecko odziedziczyło po Tobie Twoje egoistyczne i bezduszne geny. Otóż więc drogi ojcze, przeczytałam Twój tekst dwa razy i nie znalazłam niczego, naprawdę NICZEGO z czym mogłabym się zgodzić.

Być może brakuje Ci empatii, a może wyobraźni, nie wiem. Gdybyś miał choć odrobinę jednego bądź drugiego potrafiłbyś wczuć się w sytuację ojca, któremu właśnie odebrano dzieci. I daruj sobie uwagi, że patologia, lenistwo i takie tam głupoty, bo ojciec pracował, starał się, niestety koszty życia go przerosły. Bieda nie jest tożsama z patologią, za to domy dziecka są całkiem dobrą wylęgarnią tejże. Mówisz, że mógł nie mieć tyle dzieci? Pewnie mógł. Ale podziwiam go za to, że je ma. Tak, naprawdę podziwiam. I zazdroszczę. Ja tyle nie mam i już nie będę miała. Nie masz też bladego pojęcia w jakiej był sytuacji, kiedy się na te dzieci decydował. Niestety fortuna kołem się toczy.

Tak więc ten ojciec pracujący, zarabiający, a więc i podatki płacący w sytuacji dla jego rodziny dramatycznej na pomoc państwa liczyć nie może. Jego podatki pójdą na utrzymanie domu dziecka bądź rodziny zastępczej. A wiesz dlaczego? Bo nikt go nie pyta, na co mają iść. Ciebie też nikt nie pyta. Jedyne czym możesz dysponować to nędzny 1% Twojego podatku. I naprawdę nikogo nie obchodzi, czy chcesz wspierać biedne rodziny wielodzietne, czy wolisz elyty rządowe. Mnie też nikt nie pyta niestety. A ja na przykład jestem przeciwna finansowaniu z budżetu państwa partii politycznych. Niech się utrzymują ze składek. Nie dają rady? Trudno. Nie mój problem. Zdecydowanie wolałabym dołożyć do garnka głodującym dzieciakom.

A wiesz dlaczego biedne rodziny mają postawę roszczeniową wobec państwa? Bo to polityka państwa doprowadziła do takiej sytuacji, że pracy po prostu nie ma. Koszty pracy są tak duże, że pracodawcom nie opłaca się ich tworzyć. A jeśli już coś stworzą to na umowę śmieciową, bo tak jest bezpieczniej. Nie dziwię się im, trzeba być szaleńcem żeby w dzisiejszych czasach dać komuś etat. Szczególnie jeśli się ma niewielki biznesik. Skoro więc państwo lekką ręką wyprzedało cały przemysł, to niech państwo łaskawie powie teraz obywatelom jak mają utrzymać rodziny.

Przeszkadzają Ci strajkujący? Ja się cieszę, że ludzie mają odwagę upominać się o swoje. Jak Belgowie wyszli na ulicę to cała Europa im klaskała, ale w Polsce zawsze musi być odwrotnie. Jakbyśmy mogli to byśmy się pozagryzali, żeby tylko ten drugi nie dostał o jednego cukierka więcej. Ale to Polska właśnie – godzimy się na kosmiczne diety posłów, godzimy się nawet na odprawy jakie dostają po zakończeniu kadencji (pokaż mi łaskawie inny zawód gdzie pracownik po wygaśnięciu umowy na czas określony dostaje odprawę), ale nie godzimy się pielęgniarkom dać 700 złotych więcej bo niby z jakiej racji. Zanim powiesz, że nikt nie kazał być pielęgniarką pozwól mi zauważyć, że jest to zawód bardzo potrzebny. O wiele bardziej niż minister czy prezes czegokolwiek. Podobnie jak potrzebne są kasjerki w hipermarketach. Można mówić, że nikt im na kasie siedzieć nie każe, ale spróbuj zrobić zakupy jak żadnej nie będzie. Pracują, więc za swoją pracę powinny dostawać tyle, żeby starczyło na godne życie. Tak samo rzecz się ma w przypadku rolników, górników, kierowców, maszynistów a nawet pracowników kompletnie niewykwalifikowanych. Oni też wykonują pracę, może mało ambitną ale potrzebną, płaca się należy. Płaca, nie jałmużna.

W krajach mądrzejszych od naszego istnieje prawdziwa polityka prorodzinna. Tam płaci się rodzicom za to, żeby powoływali do życia i wychowywali dzieci, im więcej dzieci tym większa kasa. I to naprawdę kasa, a nie grosze. A wiesz, dlaczego? A otóż dlatego, że jest to prosta ekonomia, państwo utrzymuje dziecko powiedzmy dwadzieścia lat, w zamian dziecko kolejne czterdzieści pracuje i płaci podatki. Czysty zysk. Od razu mówię, nie wierzę, że te dzieci pójdą w ślady rodziców i będą płodzić kolejne pokolenia tylko po to, żeby brać zasiłki. Po prostu nie leży to w ludzkiej naturze. Są tacy co będą brali, są tacy co będą pracowali. Bo jakby nie patrzeć, pracować się opłaca, mamony więcej. U nas jest tylko „polityka prorodzina” – głośno krzyczy się, że rodzi się coraz mniej dzieci, ale rodzinom, które decydują się mieć tych dzieci dużo (a więc spełniają postulaty miłościwie nam panujących) rzuca się kłody pod nogi i żałosne ochłapy w postaci zasiłku rodzinnego na pociechę.

Z Twoich słów przebija cynizm, otóż wiedz więc, że ja też potrafię być cyniczna. I w tym momencie cynicznie pytam: po co ratować wcześniaki? Widać natura ma wobec nich inne plany. A koszty ratowania wcześniaków są przeogromne. Nie lepiej wydać te pieniądze na zdrowe dzieci? Więcej żłobków, więcej przedszkoli, wyższe zasiłki macierzyńskie i wychowawcze. Więcej ludzi zdecyduje się na dzieci, będzie kto miał pracować na nasze emerytury. Czyż to nie brzmi logicznie?

P.S. Ponieważ wybuchła niezdrowa sensacja wokół ostatniego akapitu chciałam zauważyć, że gdyby los dzieci był mi obojętny to ten tekst nigdy by nie powstał. Nie jetem przeciwna ratowaniu wcześniaków, jestem jak najbardziej za! Cyniczne zakończenie było odpowiedzią na cyniczny tekst pana Artura, proszę się w nim niczego więcej nie doszukiwać.