Porwanie i śmierć 11-letniego Sebastiana wstrząsnęła wszystkimi. Mnie dotknęła tym mocniej, że to tragiczne zdarzenie wydarzyło się blisko mojego miejsca zamieszkania i mam syna w wieku zamordowanego chłopca. Szok i niedowierzanie, że sytuacja miała miejsce w sobotni majowy wieczór, kiedy nie było jeszcze ciemno, i wydarzyła się nie w odludnym miejscu, a na placu zabaw. Dlatego warto rozmawiać o tym, jak zwiększyć bezpieczeństwo dzieci.

Niestety czasu nie cofniemy i nikt nie przywróci życia chłopcu. To, co możemy, to wyciągnąć naukę z tej wielkiej tragedii. Nie będę Was przekonywała, byście bardziej pilnowali i kontrolowali dzieci. Jestem przekonana, że wraz z wiekiem dziecka, należy zwiększać jego swobodę. Na pewno nie zamkniemy i nie zatrzymamy starszego dziecka w domu, dlatego że się boimy o jego bezpieczeństwo. Myślę, że nawet nie powinniśmy próbować tego robić. Warto jednak z dziećmi rozmawiać. I od razu wyjaśnię, że nie sugeruję, że takiej rozmowy zabrakło w rodzinie Sebastiana.

O tym porozmawiaj!

1) Uświadom swoją pociechę, że dorosła nieznana mu osoba raczej nie będzie potrzebowała pomocy dziecka. Nie musi być więc uczynna dla kogoś obcego, kto oczekuje pomocy w odnalezieniu psa, popilnowaniu chorego zwierzaka. W takich sytuacjach u dzieci mogą pojawić się emocje związane ze współczuciem, troską i życzliwością wobec drugiego człowieka. Ktoś o złych zamiarach może je wykorzystać i zwabić ofiarę.

2) Przypomnij swojemu synowi, córce, że jest dzieckiem i absolutnie nie musi udzielać wskazówek kierowcy samochodu, który akurat jego pyta o drogę. Jeśli jakiś pojazd budzi w nim niepokój – powinien uciekać. Co ważne w przeciwnym kierunku niż jadące auto. W razie zagrożenia zaoszczędzi się trochę czasu, jeśli samochód będzie musiał nagle zawrócić.

3) Twoje dziecko powinno od Ciebie usłyszeć, że są sytuacje, kiedy nie musi być grzeczne. Jeśli czuje się zagrożone, jeśli ktoś go na siłę do czegoś namawia, atakuje fizycznie – musi wtedy szarpać się, kopać, gryźć i głośno krzyczeć o pomoc.

4) Zwróć uwagę dziecka na „tajemnice”. Dorosła osoba, i to nie tylko obca, ale i krewny, trener, nauczyciel, czy ktokolwiek inny, nie może namawiać, by dziecko nikomu nie mówiło o ich relacji. Wszelkie groźby – jeśli powiesz to rodzicom, to stanie się coś złego – powinny być sygnałem, by od razu zwierzyć się z tego mamie i/lub tacie.  

To pierwsze kwestie, które przyszły mi do głowy i uważam, że każdy rodzic powinien poruszyć je ze swoim dzieckiem. Zachęcam Was, byście w komentarzach napisali to, o czym ja nie pomyślałam, a na co warto jeszcze w rozmowie z dzieckiem zwrócić uwagę. 

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę zadbała o materiał pomocny do takich rozmów, o czym już kiedyś pisałam. Podrzucam Wam link – https://wrolimamy.pl/przemoc-wobec-dzieci-wykorzystywanie-seksualne/

Oraz drugi, do kampanii profilaktyczno-edukacyjnej katowickiej policji „Naucz mnie, kiedy mówić NIE”. 

Owsiki u dzieci to hasło, na  dźwięk którego wielu rodziców dostaje gęsiej skórki. Mimo że nikt nie chce odkrycia u swoich pociech tego rodzaju dzikich lokatorów, to owsiki przytrafiają się dzieciakom częściej niż nam się wydaje. Wystarczy wspomnieć, że według statystyk rocznie w Polsce 17 proc. osób dorosłych i 38 proc. dzieci w wieku 7–14 lat zaraża się owsicą… To nie jest marginalny problem.

Owsiki u dzieci 

Owsiki to pasożyty, które wywołują chorobę zwaną owsicą. Owsik ludzki jest charakterystycznym białym robakiem należącym do nicieni, który rozwija się w końcowym odcinku jelita cienkiego, oraz bytuje w jelicie grubym. Te pasożyty występują jedynie u człowieka, więc nie ma możliwości zakażenia się nimi od zwierząt domowych.

Samice owsików są większe od samców, dorastają do około 1 centymetra długości i 5 milimetrów grubości. Pasożyty te żerują przyczepione do ściany jelita, żywiąc się jego zawartością. Samice owsików żyją około czterech tygodni, a osiągając pełną dojrzałość składają jaja – nawet do 10.000. Czynność ta wygląda dość specyficznie, ponieważ samice   zazwyczaj nocą wypełzają na zewnątrz i składają jaja na skórze wokół odbytu. Jaja, oblepione lepką substancją, mogą przeżyć aż 3 tygodnie poza ludzkim organizmem. Właśnie ta kleista substancja utrzymuje je przy skórze i wywołuje charakterystyczny świąd, na który uskarżają się dzieci cierpiące na owsicę.

Owsiki u dzieci – jak dochodzi do zakażenia?

Przez wspomniany świąd dziecko drapie się i przenosi jajeczka dalej – na różne przedmioty, bieliznę, a czasem także wprost do ust, skąd z powrotem trafiają one do układu pokarmowego. Gdy lepka wydzielina z jaj obeschnie, mogą one unosić się w powietrzu i trafiać do układu pokarmowego człowieka wraz z wdechem. W ten sposób cykl rozwoju się zamyka. Co więcej, do ponownego zakażenia owsikami może dojść również przez larwy wyklute z jajek, które pozostały na skórze odbytu. One mogą wrócić do jelita grubego.

Owsiki u dzieci to jedna z najczęstszych infekcji pasożytniczych, w dodatku łatwo się rozprzestrzenia, jeżeli w domu jedna osoba choruje na owsicę, prędzej czy później zachorują na nią także inni członkowie rodziny. Ponieważ choroba przenosi się pośrednictwem brudnych rąk i skażonych jajami przedmiotów, stwierdza się ją często u dzieci w żłobkach, przedszkolach i szkołach. Warto przy tym wspomnieć, że według badań ryzyko zakażenia wynosi w tych grupach niecałe 10%, natomiast wśród domowników przekracza 75%. 

Owsiki u dzieci – objawy

Owsiki u dzieci mogą dawać objawy bardziej i mniej oczywiste. Do tych bardziej oczywistych należy osławione już swędzenie w okolicy odbytu i konieczność drapania się przez dziecko. Ponadto dziecku mogą towarzyszyć również:

• bóle brzucha;
• problemy z wypróżnianiem;
• utrata apetytu;
• utrata masy ciała;
• bladość skóry;
• sińce pod oczami;
• osłabienie i tendencja do łapania infekcji;
• zmiany na skórze w okolicy odbytu;
• wysypka na ciele.

Dziecko może też zgrzytać zębami, gorzej spać, być bardzo pobudzone i mieć trudność w koncentrowaniu się na zadaniach.

Owsica u dzieci – jak rozpoznać problem?

Rodzice najczęściej nie mają świadomości problemu do momentu, gdy natrafią na żywe lub robaki w kale dziecka. Owsiki można rozpoznać na inne sposoby. Pierwszym jest obserwacja okolicy odbytu późnym wieczorem bądź nocą. Gdy samice wychodzą składać jajka, wyraźnie widać wychodzące z odbytu nicienie. Druga to badanie mikroskopowe wymazu z okolicy odbytu, które często należy wykonać trzykrotne, co pozwala na wykrycie 90% inwazji.

Owsiki u dziecka – leczenie

Na szczęście leczenie owsików jest bardzo skuteczne, ale wymaga przestrzegania reżimu sanitarnego. W aptekach dostępne są leki bez recepty, skutecznie eliminujące owsiki, które po rozpoczęciu leczenia wydalane są wraz z kałem. Kurację, w zależności od rodzaju leku, należy powtórzyć po upływie dwóch lub czterech tygodni, aby usunąć także te robaki, które dopiero wylęgną się z jaj. Leki działają tylko na dorosłe formy pasożytów.

W tym samym czasie odrobaczyć się powinny wszystkie osoby mieszkające z dzieckiem. Ponadto należy zadbać o szczególną higienę osobistą, wyprać, a nawet wygotować i wyprasować bieliznę, pościel, ręczniki. Obowiązkowo należy zmieniać regularnie bieliznę i ręczniki, szczególnie na początku leczenia codziennie, brać prysznic rano i wieczorem. Konieczna jest również dezynfekcja toalety, a jeśli istnieje taka możliwość, wymycie lub wyparzenie zabawek, na które dziecko mogłoby przenieść jajeczka owsików. Warto zadbać o to, aby na szafach nie gromadził się kurz, w którym mogą znajdować się jajeczka owsików. Dobrze jest wyprać dywany i maskotki, lub wynieść je na 3 tygodnie z domu. Po tym czasie jajeczka pasożytów giną.

Obowiązkowe jest mycie rąk przed każdym posiłkiem, oraz po wyjściu z toalety. Warto krótko obciąć paznokcie, szczególnie dzieciom, by nie przenosić pod nimi jaj. Konieczne jest mycie owoców i warzyw spożywanych na surowo.

Ważne są także zmiany w diecie – ograniczenie słodyczy i wprowadzenie produktów bogatych w błonnik, które pobudzą perystaltykę jelit i pomogą usunąć z nich owsiki.  

Zastosowanie leczenia owsicy bez utrzymania sanitarnego reżimu może nie przynieść oczekiwanego efektu wyleczenia. Problem owsicy należy zgłosić w placówce, do której uczęszcza dziecko. Nie ma przy tym konieczności izolowania dziecka leczonego na owsicę.

Polska wiosenna truskawka intensywnie pachnie, a jej szypułka jest świeża, soczyście zielona, sztywna i delikatnie odstaje od owocu. Koszt jej produkcji sprawia, że jest droższa od importowanej z południa Europy i północnej Afryki. Jak rozpoznać polską truskawkę jeszcze przed jej spróbowaniem? Świeża szypułka prawdę nam powie – przypominają wielkopolscy plantatorzy truskawek.

Truskawki to według badań Kantar ulubiony owoc Polaków i najbardziej wyczekiwany owoc sezonowy. Polskie truskawki wiosenne są uprawiane w szklarniach i mają smak tych polowych. Dla wielu jest on wspomnieniem dzieciństwa. Owoce są średnio jędrne, soczyste, lekko poziomkowe i kwaskowate.

Warto wiedzieć, że nasze truskawki, uprawiane w strefie klimatu umiarkowanego, są uznawane za wyjątkowo smaczne. To kolejny argument za tym, by już wczesną wiosną szukać tych polskich.

Jak rozpoznać polską truskawkę?

Barwa i kształt są charakterystyczne dla danej odmiany, ale generalnie polskie truskawki mają stożkowaty lub sercowaty kształt. Postrzegamy go jako znany, tradycyjny. Dojrzałe owoce są jasnoczerwone i błyszczące. Są duże i pachną. Zapach jest najbardziej intensywny przy szypułce. Jest ona świeża i soczyście zielona, sztywna i delikatnie odstaje od owocu. Jak mówią producenci – szypułka zawsze prawdę powie.

Jak rozpoznać truskawkę importowaną?

Truskawki importowane są bardziej podłużne. Owoce mają jaśniejszy kolor przy szypułce, ponieważ musiały być zbierane „na blado”. Kondycja szypułki zdradza najwięcej. Nie jest ona świeża i sztywna, nie odstaje już od owocu. Szypułki truskawek marokańskich są nieproporcjonalnie duże i długie.

„Zapraszamy do poszukiwania naszych polskich owoców w sklepach i do sprawdzenia, że to jest nasz produkt. Warto, bo jej smak jest zachwycający” – mówił Janusz Cieśla, ekspert ds. produkcji szklarniowej.

„Zbierana dzisiaj, jutro ona będzie na półce. Nie mija nawet doba. Można ją poznać po smaku, jędrności i po szypułce. Szypułka po czterech dnia transportu, z dalekich krajów, nie jest świeża, jest zmęczona. Różnica jest też taka, że my zbieramy truskawkę czerwoną, taką jaka powinna być. Jej smak pochodzi w 100% od słońca. Importowana zbierana jest >>na blado<<, żeby wytrzymała podróż. Dokładnie tak jak banany. Dlatego w Europie nie znamy dobrego smaku banana. Gdybyśmy pojechali tam, gdzie one rosną poznalibyśmy smak, który przypomina miód rozpływający się w ustach. Trzeba to wiedzieć” – przekonują Aldona i Jarosław Radola, którzy od kilku lat prowadzą gospodarstwo szklarniowe, w którym uprawiają truskawki.

„Truskawka ma w szklarniach idealny klimat. Dojrzewa od stycznia, dlatego już w kwietniu i maju jest gotowa do zerwania. Truskawka odbierana jest od producentów w dniu zerwania, maksymalnie na drugi dzień rano, wtedy po dobrym schłodzeniu. Tak świeżego towaru w markecie życzylibyśmy wszystkim. Nie musi podróżować przez pół świata, nie pozostawia śladu węglowego. Polską truskawkę bezbłędnie poznamy po smaku i po szypułce. Szypułka świeżej truskawki też jest świeża. Ona prawdę wam powie” – mówią Wiesława i Zenon Janiak, pionierzy uprawy w szklarniach.

„Produkcja szklarniowa i tunelowa rośnie. Owoców zawsze jest za mało. Rośnie bowiem zapotrzebowanie i świadomość konsumentów. Polska ma olbrzymi potencjał, produkujemy znakomite owoce, wydłużając sezon na miarę naszych ambicji i możliwości jakie cały czas rosną” – mówi Krzysztof Żabówka z Daifressh Berry, firmy uprawiającej i dostarczającej świeże owoce.

„Życzę, aby konsumenci nie mylili się w zakupie polskich owoców. Jako branża podpowiadamy, jak odróżnić nasze lokalne owoce od importowanych. Truskawki z zachodnich upraw są często przepakowywane. Jeśli ktoś kupi takie owoce i nie będzie zadowolony, i pomyśli, że nie umiemy produkować” – mówi Mariusz Chenczke.

„Współdziałamy, tak by pokazywać różnice i aby namawiać na bardziej świadome zakupy. Patrzmy na etykiety, szukajmy informacji o gospodarstwie, w którym owoce są produkowane” – dodaje Chenczke.

Współpraca pomaga budować nawyk świadomych zakupów i codziennej konsumpcji polskich owoców jagodowych. Działania liderów są wspierane przez „Czas na polskie superowoce!” – projekt integrujący producentów i przetwórców.

Więcej o arkanach produkcji truskawek w szklarniach na https://bit.ly/3o7lyLR

Opracowanie sfinansowano ze środków Funduszu Promocji Owoców i Warzyw w ramach realizacji przez Krajowy Związek Grup Producentów Owoców i Warzyw kampanii „Czas na polskie superowoce! III edycja”.

Źródło informacji: PolskieSuperowoce.pl