Właśnie skończyłam tulić dziecko do snu. Tym razem poszło gładko, bez zbędnego marudzenia. Gdy tak kołysałam Wojtka, przyplątała się do mojej głowy myśl, że z Bartkiem to było inaczej. I to nie tylko w materii kładzenia spać, ale w wielu innych, czego do tej pory nie dostrzegałam. Najśmieszniejsze jest to, że będąc w pierwszej ciąży z Bartkiem, przeczytałam stos poradników, zakładając że będę podążała za wskazówkami w nich zawartymi. Życie zweryfikowało moje założenia, bo gdy Bartek już pojawił się na świecie, to jednak ja dostosowałam się do dziecka, a nie dziecko do poradników.

Wtedy też byłam święcie przekonana że sposób na wychowywanie dzieci,  jaki sobie założyłam, jest jedyny i słuszny, a drugi raz, to będzie jedynie powtórka z rozrywki. Nic bardziej mylnego. Drugie dziecko zupełnie podważyło sens czytania poradników, zmieniło w dodatku zasady obowiązujące przy Bartku. Nie udało mi się narzucić sprawdzonego szablonu, zabawa zaczęła się na nowo. Jedna matka, dwoje dzieci, dwie różne “instrukcje obsługi” dla potomstwa, dyktowane raczej przez instynkt, niż oficjalne wytyczne psychologów.

Rzeczone już zasypanie z dzieckiem numer 1 wyglądało następująco – bajeczka, tulenie, smoczek i odkładanie do łóżeczka. Bartek trochę do siebie pogadał ale od początku zasypiał samodzielnie. Dziecko numer 2 – pierś, a następnie na paluszkach odkładanie do łóżeczka. Pięciominutowy sen, bo Wojtek jak zaczarowany odpoczynku dużo nie potrzebuje, i od nowa to samo. Często zamiast usypiania przy piersi praktykowałam kołysanie, bo niestety mimo moich starań, nadal nie chciał zasypiać bez mojej pomocy. Teraz, gdy mały ma  półtora roku, odkładam go do snu i wychodzę z pokoju. Wiem, że to wynikało z różnicy sposobu karmienia braci:  starszy na butli i smoczku, młodszy tylko pierś, żadnych smoczków. Ale po oczach bije różnica “postępowania” z obojgiem pociech. Ach, i odpuściłam sobie pilnowania godziny snu, już nie ma działania “na czas”, choć oczywiście trzymam się mniej więcej stałego rozkładu dnia.

Ze starszym synem pilnowałam jak szalona tabeli rozszerzania diety, teraz spokojnie ale z głową karmię Wojtka, nie trzymając się kurczowo wytycznych odnośnie wprowadzania nowości. Inaczej jest też przy przeziębieniach, bo tak jak z Bartkiem numer do pediatry trzymałam w pogotowiu przy katarze, tak u Wojtka katar “po sam pas”, o ile nie dzieje się nic innego, nie martwi mnie specjalnie.

Spasowałam mocno z nadmierną dbałością o higienę w domu, nie wyparzam już wieczorami zabawek, Wojtkowi pozwalam na poznawanie domu bardziej niż Bartkowi, za którym podążałam krok w krok, jak kwoka, gdacząc w dodatku “tego nie wolno, zostaw, nie dotykaj, to może być brudne” et cetera, et cetera… Baw się jak chcesz, w końcu dom zabezpieczony jest przed pomysłowością i starszego i młodszego dziecka. Nauczyłam się mieć oczy wokół głowy, więc robiąc inne rzeczy zawsze mam baczenie na dzieci.

Tych przykładów jest zdecydowanie więcej, bo moje dzieci mają zupełnie inne charaktery, i trudno mieć o to do nich pretensje. A swoją drogą, to chyba też zebrane z Bartkiem doświadczenie ułatwia całe zadanie, bo stres związany z funkcjonowaniem mnie jako matki gdzieś się ulotnił. Aż strach pomyśleć, jakie zmiany mogą przyjść wraz z trzecim dzieckiem 😉

Czy w Polsce jeszcze panuje przekonanie, że ryzyko zakażenia wirusem HIV to problem narkomanów, homoseksualistów, prostytutek i osób prowadzących rozwiązłe życie seksualne? Okazuje się, że chociaż ginekolodzy mają obowiązek zaproponować kobietom w ciąży, wykonania testu w kierunku HIV, to często w ogóle tego nie robią w obawie przed reakcją pacjentki. I nikt nie wyciąga konsekwencji w stosunku do lekarzy, którzy tego badania nie zlecają.

Zachowanie ginekologów jest zaskakujące, bo przecież przyszłym mamom zależy na urodzeniu zdrowego dziecka. W ciąży wykonują mnóstwo różnych badań, aby wykryć ewentualne choroby, które mogą być groźne dla płodu. Jest to postępowanie oczywiste i nie budzi żadnych wątpliwości z ich strony. Nie wydaje mi się, by czuły się urażone zleceniem rutynowych badań także pod kątem HIV. Jeżeli lekarz potraktuje wypisanie skierowania, jako normalną procedurę bądź przekaże mniej świadomej pacjentce, jak ważne jest wykonanie testu, żadna nie powinna odmówić. Podejdzie to tego testu, jak do pozostałych badań w ciąży, bo jego cel jest taki sam – ochronić zdrowie i życie dziecka.

Tymczasem w naszym kraju aż 70 % nosicieli nie wie, że są zakażeni, a na polskich porodówkach zdarzają się przypadki, że na świat przychodzą noworodki zakażone wirusem HIV. Wniosek nasuwa się sam – wciąż za mało osób wykonuje test wykrywający obecność wirusa w organizmie. Badania takie powinny być wykonane u każdej przyszłej mamy!

Dlaczego wykonanie testu na obecność wirusa HIV jest szczególnie ważne w przypadku kobiet w ciąży? Niewiedza może być bardzo groźna w skutkach, bo podczas porodu istnieje duże prawdopodobieństwo zakażenia dziecka. Jeśli kobieta zrobi test, a wynik okaże się pozytywny, zarażona przyszła mama będzie pod opieką specjalistów i ma bardzo wysokie szanse na urodzenie zdrowego malucha.

Jak wygląda badanie i kiedy zrobić test na HIV w ciąży?

Badanie polega na pobraniu do analizy próbki krwi. Jest bezpłatne. Lekarz ginekolog powinien dwukrotnie zaproponować taki test przyszłej mamie. Pierwszy przed 10 tygodniem ciąży, a drugi pomiędzy 33 a 37 tygodniem. Dlaczego konieczne jest dwukrotne badanie? Wykonanie testu w trzecim trymestrze jest związane z tym, że jeśli partner przyszłej mamy miałby infekcję HIV, to może zarazić ją tuż przed porodem. Dlatego też dobrze, jeśli przebada się i przyszły tata. Ojciec dziecka może wykonać test anonimowo, bezpłatnie i bez skierowania.

Sama całkowicie ufałam pani doktor, która prowadziła moją ciążę i robiłam wszystkie badania, które mi zaleciła. Nie zastanawiałam się, czy żadnych nie pominęła. Wśród nich nie było badania w kierunku HIV.

Jeśli jesteś świadomą mamą, a Twój lekarz też nie zaproponował Ci wykonania testu – wiesz, co zrobić!  W myśl kampanii „Jeden test. Dwa życia. Zrób test na HIV. Dla siebie i swojego dziecka” – upomnij się!

Ostatnio przeczytałam: “moja córka ma już prawie 3 miesiące i niedawno otrzymała z okazji chrztu złote kolczyki z cyrkonią. Pięknie by w nich wyglądała i tak się zastanawiałam, czy nie pójść z nią na zabieg przekłucia uszu do kosmetyczki? Chyba teraz będzie lepiej przebić jej uszka, ponieważ nie będzie pamiętała tego bólu.” Przekłuwanie uszu dzieciom – to temat kontrowersyjny. Ileż to mądrych i niemądrych komentarzy się naczytałam na forach na ten temat.

Teraz, kiedy sama jestem mamą dziewczynki, zastanawiam się, nad przekłuciem jej uszek tak około roczku. Postanowiłam więc zgłębić temat, by mieć pewność, że będzie to słuszna decyzja. Mój rozsądek nie dał się podejść tylko z tego powodu, że będzie ładnie wyglądać w kolczykach, lub bo inni też przekłuwają.

Uświadomiłam sobie, że moja córka to osobna istota, która ma swoje prawa, własne zdanie. W przyszłości może się okazać, że będzie mi miała za złe, że gdy była niemowlakiem podjęłam sama decyzję dotyczącą jej ciała i urody.

Po drugie wzięłam pod uwagę powikłania, czy możliwość pojawienia się stanu zapalnego. To, że w moim otoczeniu nie spotkało to żadnego dziecka, nie oznacza, ze ich nie ma. Maluch tego nie zrozumie, a ja jako matka nie jestem w stanie spokojnie patrzeć, jak moje dziecko cierpi przez moją głupotę. Nie ukrywajmy, ropiejące uszko boli. A wszystko to w imię czego? Bo miałam kaprys?

Zdaję sobie także sprawę, że kolczyki u tak małego dziecka są zagrożeniem, bo może zahaczyć nim o ubranko, szalik, firankę – do tego chwila nieuwagi i tragedia gotowa, bo nie jestem wstanie monitorować cały czas, co robi dziecko.

Ponadto najnowsze odkrycie polskich naukowców potwierdza, że “małe dziewczynki, którym przekłuto uszy, częściej mają objawy alergiczne nie tylko we wczesnych latach życia, ale i w późniejszych –  tak oceniają alergolodzy z Collegium Medicum UJ w Krakowie”. To wszystko przez nikiel zawarty w kolczykach – nie ma tutaj różnicy, czy wybierze się złote, srebrne, czy antyalergiczne kolczyki. Ten metal często uczula dziecko wywołując wysypkę, nawracające infekcje, ataki duszności, przewlekły katar, zapalenie spojówek, bóle brzucha, zaburzenia przemiany materii itp. “Rodzice często błędnie myślą, że dziecko jest uczulone na składnik jakiegoś pokarmu, np. mleka, a okazuje się, że za uczulenie odpowiada właśnie kolczyk, który ma kontakt z układem immunologicznym” – wyjaśnia prof. Ewa Czarnobilska, kierownik zespołu, który prowadził badania.

Teraz już mam pewność i kolczykowaniu małych dziewczynek zdecydowane mówię NIE. Jak Lusia podrośnie – będzie miała ok. 7-10 lat i sama zdecyduje, chętnie pójdę z nią do kosmetyczki.