Rodziny z trojgiem lub większą liczbą dzieci, mogą ubiegać się o wydanie Karty Dużej Rodziny. Wraz z nią, nabędą uprawnienia do zniżek z oferty kulturalnej, rekreacyjnej czy transportowej na terenie całego kraju. Warto skorzystać z tej możliwości.

Nie od dziś wiadomo, że rodziny wielodzietne, wcale nie mają na co dzień tak różowo. Nie da się ukryć, że wychowanie i wykształcenie większej gromadki dzieci, zawsze generuje koszty. I to nie małe! Duże rodziny radzą sobie jedne lepiej, inne gorzej, ale bez względu na dochód, każda z nich może skorzystać z tzw. Kart Dużej Rodziny, które funkcjonują od stycznia 2015 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej szacuje, że wpłynęło już ponad milion wniosków o ich wydanie.

Aby otrzymać dokument, wniosek należy złożyć w odpowiedniej placówce Ośrodka Pomocy Społecznej, jakie znajdują się w niezliczonej ilości miast w kraju. Karta jest wydawana bezpłatnie każdemu członkowi rodziny. Rodzice mogą korzystać z karty dożywotnio, dzieci – do 18 roku życia lub do ukończenia nauki, maksymalnie do osiągnięcia 25 lat. Osoby niepełnosprawne otrzymają kartę na czas trwania orzeczenia o niepełnosprawności.

A dlaczego warto jest złożyć wniosek o ten dokument? Dzięki Karcie osoby z rodzin wielodzietnych otrzymują m.in. ustawowe zniżki na przejazdy kolejowe – rodzice lub małżonkowie rodziców 37 proc. na bilety jednorazowe oraz 49 proc. na miesięczne; zniżki w opłatach paszportowych – 75 proc. w przypadku dzieci i 50 proc. dla rodziców i małżonków rodziców oraz darmowe wstępy do parków narodowych. Na zniżki można liczyć również podczas zakupów książek, jedzenia, kosmetyków, zabawek czy paliwa. W dodatku niższy może być rachunek za prąd, telefon czy prowadzenie konta w banku.

Karta Dużej Rodziny honorowana jest przez ponad 500 firm i instytucji w całym kraju. Zniżki mogą oferować nie tylko instytucje publiczne, ale i przedsiębiorcy prywatni. W wielu  takich miejscach jest umieszczona w widocznym miejscu informacja, że honorują tam uprawnienia do zniżek z Karty. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że pewne zniżki bogatym nie czynią, ale z drugiej strony…  “grosz do grosza i będzie kokosza”. Zważywszy na to, że polityka prorodzinna w Polsce dopiero raczkuje, dobrze jest korzystać z każdej możliwości zaoszczędzenia pewnych sum, które z łatwością uciekają z portfeli rodzin wielodzietnych.

Więcej informacji dotyczącej uprawnień, oraz instytucji honorujących Kartę Dużej Rodziny, a także wnioski do pobrania można znaleźć na stronie ministerialnej https://rodzina.gov.pl/duza-rodzina/karta-duzej-rodziny

Budze się rano i znów przeżywam to samo – zamyka się pętla czasu. Wstaję, robię śniadanie, szykujemy się do pracy i przedszkola. Wracamy, robimy szybkie zakupy, jemy, nastawiam zmywarkę i w razie potrzeby pralkę, doprowadzam mieszkanie do ogólnego ładu, szykuję obiad na kolejny dzień, etc.  W zależności od dnia do listy dodaję nowe pozycje. Kto tego nie zna z autopsji, chyba wszyscy zapracowani rodzice?

Codziennie jak w kołowrotku.  Kiedy krzątam się tak po domu, chcę to zrobić jak najszybciej by mieć chwilę wolnego dla rodziny. Do czasu położenia Kuby spać mam trzy godziny a nie wszystko mogę zrobić, gdy on zaśnie. Co da się przekładam na późniejszy wieczór. Chciałabym by doba była z gumy i można było ją dowolnie dla swoich potrzeb rozciągać. Nie raz Kuba prosi: „Mamo pobaw się ze mną” a ja go zbywam „zaraz kochanie”,  „za chwilę”…. Próbuję w formie zabawy wciągać go do czynności, którą w danej chwili wykonuję: wyjęcie naczyń ze zmywarki, pomoc we włożeniu/ wyjęciu prania, ale to nie jest zabawa, o której marzy mój syn. W tygodniu, tak najnormalniej w świecie mało się z nim bawię- brakuje mi czasu. Niekiedy nie mam na to siły i nie daję siebie w 100%. Jestem jakby mama na 1/4 etatu. Układam klocki, rysuję, gram w planszówki czy piłkę jednak wiem, że nie wkładam pełni serca w te zabawy. Staram się, ale nie raz zmęczenie bierze górę. Nadrabiam to w weekend –  są to dni tylko dla nas. Wówczas mam czas i siły na harce i swawole z Kubą. Ale przez zabieganie w ciągu tygodnia mam wyrzuty sumienia. Liczę, że wraz z wiosną znów wstąpi we mnie energia.

Z perspektywy czasu coraz bardziej doceniam okres, gdy miałam więcej czasu dla nas.  Czasami mam wrażenie, że czas ucieka mi przez palce, dni mijają jak z bicza strzelił a ja w pełni nie uczestniczę w życiu swojego dziecka mimo, że kocham je najbardziej na świecie.

Jestem tylko człowiekiem, rodzicem, który próbuje godzić obowiązki domowe, pracę zawodową z wychowaniem dziecka. Wiem, że nie jestem jedyna. Nie jestem idealna i nigdy nie będę, tacy rodzice nie istnieją. Mam tylko nadzieję, że od swojego synka, tak jak teraz, nie raz mimo zabiegania nadal co wieczór usłyszę „Mamo jesteś cudowna, nie zamienię Cię nigdy”.

Szkoła, przedszkole czy żłobek to miejsca, w które odprowadzamy nasze dzieci mając nadzieję, że zdobędą tam wiedzę, nowe umiejętności a przede wszystkim będą bezpieczne i miło spędzą czas. Takie obietnice padają z ust pedagogów i dyrekcji, my w nie wierzymy zamykając drzwi tych instytucji, ale co tak naprawdę się za nimi dzieje??

W Szkole Podstawowej im. Polskiej Niezapominajki w Sczodrem (woj. dolnośląskie) nie dzieje się dobrze!

Buzie zaklejane taśmą!! Co to ma być?!? Agresja słowna, krzyki i wyzwiska rzucane w stronę 5- i 6-letnich dzieci, to zdecydowanie nienormalne zachowanie nauczyciela!

Tak małe dzieci to istne wulkany energii, dla których nauka powinna być zabawą lub odwrotnie zabawa – nauką. Trudno utrzymać je w jednym miejscu i względnej ciszy przez 45 minut. Tu potrzebne jest szczególne podejście pedagoga.

Tym czasem w tej szkole panował terror pseudo nauczycielki, która zastraszała dzieci, a te zamykały się w sobie, nagle stawały się płaczliwe. Toczyły wewnętrzną walkę, ponieważ bały się cokolwiek mówić, nie chciały “naskarżyć” na panią, gdyż uważały że w ten sposób zrobią coś złego.

Na szczęście znalazł się odważny chłopiec, a może już po prostu tak zdesperowany, że zdecydował się coś powiedzieć. I znalazła się mądra matka, która zaufała synowi i postanowiła działać.

Czy zareagowała dobrze, wkładając synowi do plecaka dyktafon? Po stokroć TAK!!! Nawet jeśli to nie do końca zgodne z naszym (beznadziejnym) prawem, popieram i sama też bym tak postąpiła.

Tu i teraz proszę –  jako rodzice bądźcie czujni, obserwujcie, wsłuchujcie się w swoje dzieci i wierzcie w ich słowa. Nawet jeśli coś wydaje się zmyślone, podważa ogólne zdanie – ufajcie, drążcie temat i w razie potrzeby działajcie. Nie zważając na zdanie innych, bo w takich sytuacjach nie o nich chodzi, a o Wasze dzieci, największe skarby, o ich przyszłość.