Ledwo minęły święta wielkanocne a już zbliża się wiosenna majówka. W tym roku wyjątkowo krótka bo tylko trzydniowa. Jednak na wypadek gdyby pogoda spłatała takiego samego brzydkiego figla jak w niedzielę wielkanocną, podpowiem Wam jak się bawić.

Plany wielkanocne mieliśmy takie jak co roku. Przyjadą goście, podamy obiad (wiem, że powinno być śniadanie, ale zazwyczaj przyjeżdżają w porze obiadowej) i pójdziemy na spacer szukać wiosny w lesie. Nie było żadnego planu B bo i po co, przecież co roku tak robimy. No dobra, dwa lata temu lepiliśmy bałwana zamiast szukać wiosny, ale wtedy również dało się wyjść z domu.

Niestety w tym roku pogoda była wyjątkowo złośliwa. Żeby się chociaż jakoś ustabilizowała, ale nie – na zmianę słońce, gwałtowny wiatr, śnieg, deszcz, grad i tak w kółko. Nikomu nie uśmiechała się wędrówka przez las przy takiej aurze. Siedzieliśmy więc przy stole i było delikatnie rzecz ujmując niemrawo. Bo ile można gadać i gadać? W pewnym momencie podeszła do mnie Duśka i cichutko zapytała:

– Mamusiu, a jak mam zdjąć korek?

– Jaki korek kotku?

W odpowiedzi wzięła mnie za rękę i zaprowadziła do kuchni. No tak, podaliśmy wino, na korkociągu został korek. Wykręciłam i podałam dziecku, nie pytając po co jej, przecież za chwilę zobaczę.

No i zobaczyłam! Stół był zajęty, więc moje dziecko rozłożyło się na podłodze, najpierw stare gazety, potem kartki z drukarki (nie wiem czemu woli te z drukarki zamiast tych z bloku) farby plakatowe i zaczęła malować… korkiem!

– Mamusiu mamy jeszcze inne korki?

Czasem nie wyrzucamy korków, lądują w szufladzie jako te szczególnie pamiątkowe, z rocznicy ślubu, imienin, Walentynek… Potem i tak nie pamiętamy, który z kiedy 😉 Znalazłam jeszcze kilka i dałam dziecku, nie przeczuwając, że właśnie rozpętałam szaleństwo.

Nie wiem kto pierwszy przyłączył się do Duśki, chyba jej siedemnastoletnia imienniczka. Zaraz potem do zabawy włączyli się dorośli. Korków jak łatwo zgadnąć szybko zabrakło, w ruch poszły palce. Wyobrażacie sobie zgraję dorosłych ludzi siedzących na podłodze i malujących palcami? Tak właśnie wyglądała moja Wielkanoc, śmiechom nie było końca! Szybko okazało się, że malowanie na papierze jest nudne, o wiele ciekawsze jest malowanie twarzy palcami i korkami! Ale może lepiej nie próbujcie tego w domu, zmycie plakatówki z twarzy jest dosyć bolesne.

Jeśli zabraknie Wam korków spróbujcie malować folią bąbelkową, też daje ciekawe efekty. Albo czymkolwiek, co uda Wam się znaleźć w domu, co na pierwszy rzut oka kompletnie nie nadaje się do malowania. Efekty będą niespodziewane, a zabawa przednia, gwarantuję!

Mimo wszystko mam nadzieję, że na majówkę ten pomysł Wam się nie przyda, no ale gdyby… to już wiecie co robić 😉

Ostatnio w Kanadzie jedna z restauracji wprowadziła zakaz wstępu dla małych dzieci, który wywołał falę krytyki i nawoływania do bojkotu oraz… liczne pozytywne reakcje na taką politykę lokalu. Liczba osób zadowolonych z decyzji wielokrotnie przekroczyła negatywne opinie.

“Strefy wolne od dzieci” za granicą tworzone są coraz częściej i nieśmiało pojawiają się w Polsce. W naszym kraju jest to zjawisko spotykane rzadko, częściej informacja o tym, że dzieci nie są mile widziane, jest sugerowana nie wprost – poprzez brak miejsc do przewijania czy krzesełek dla dzieci. Dyskusja nad obecnością dzieci w restauracji trwa od lat.

W moim odczuciu stref przyjaznych dzieciom jest od zatrzęsienia. Dlaczego więc nie tworzyć przestrzeni bez dzieci, robiąc ukłon w stronę tych, którym może po prostu przeszkadzać obecność naszych milusińskich? I niekoniecznie muszą to być osoby żyjące w pojedynkę, związki bezdzietne, ale i ci, którzy chcą od dzieci swoich i cudzych od czasu do czasu po prostu odpocząć.

Sama jestem mamą, która nie oczekuje z tego powodu specjalnych względów i całkowitego dostosowywania się otoczenia do mnie i mojego dziecka. Strefy bez dzieci nie tylko mi nie przeszkadzają, ale i jestem ich zwolenniczką. Dziwię się rodzicom, którzy krytykują takie miejsca, czy naprawdę nie mają potrzeby, by od swoich pociech po prostu odetchnąć?

Z moim mężem – odkąd jesteśmy rodzicami  – jeszcze szczególniej celebrujemy nasze chwile we dwoje. Lubimy wychodzić do kina, teatru, na koncerty – nigdzie w tych miejscach nie ma małych dzieci, bo to nie są miejsca dla nich.

Z restauracjami bywa już inaczej – co w zasadzie nie jest niczym dziwnym. Są knajpki, które są dla rodzin (np. nasza ulubiona naleśnikarnia i pizzeria) i te miejsca odwiedzamy także z naszym dzieckiem, ale omijamy szeroki łukiem, gdy jesteśmy sami. Wtedy w poszukiwaniu dobrego jedzenia, relaksującej atmosfery i spokoju wolimy wybrać ciche, klimatyczne lokale. Nie chciałabym żeby ten czas z moim mężem, został zakłócony przez robiące, co chcą dzieci i nie zwracających na nich uwagi rodziców. Poza tym dziecko wcale nie musi być niegrzeczne czy źle wychowane, może po prostu marudzić, bo jest zmęczone lub płakać ot tak, bo w końcu jest tylko małym dzieckiem.

Żeby uniknąć ryzyka tego rodzaju zakłócenia spokoju, wystarczyłoby dokonywanie dobrych wyborów między lokalami, w których znajdziemy przyjemną atmosferę dla rodzinnych kolacji, a restauracjami „bez dzieci”.

Żyjemy w czasach, gdy obok ogólnodostępnych restauracji są też takie, w których można palić czy wejść z psem. O ile takie zakazy czy przywileje nie wzbudzają kontrowersji, o tyle strefy wolne od dzieci już tak. I nie mam bladego pojęcia dlaczego.

W społeczeństwie pokutuje stereotyp łagodnej i zacnej Matki Polki, szczególnie nienarodzonego dziecka. Kobieta ciężarna powinna nosić się godnie, głaskać po brzuchu i tą częścią ciała sięgać sufitu podczas całodniowej sjesty. A co jeśli kobieta ma inny sposób na celebrowanie dziewięciu miesięcy i ma pomysł na bieganie w ciąży? Ja biegałam z brzuszkiem dobijając praktycznie do połowy ciąży. 

Moi „współplemieńcy” jeszcze przed ciążą wiedzieli że biegam, więc widok najpierw brzuszka, a później mnie raczej nikogo nie dziwił. Przynajmniej nikt głośno nie robił uwag, a co już prywatnie myśleli to pewnie inna bajka. Reakcje ludzi były różne. Ci, którzy spotykali mnie na „szlaku” raczej odbierali mnie pozytywnie, nie traktowali jako wyrodnej matki czyhającej na zdrowie nienarodzonego dziecka. I to było fajne, bo – tak mi się wydaje – jako ludzie świadomi i aktywni wiedzieli,  że ciąża to nie choroba (o ile rzeczywiście ciąża przebiega bez komplikacji) i ruszać się należy.

Ale spotkałam się również ze spojrzeniami „spod byka” nieznajomych mijanych „na mieście”. I nie były to spojrzenia pełne zachwytu, a raczej pytania „gorzej ci?!”. Miałam wtedy ochotę odpowiedzieć „spokojnie, w domu wszyscy zdrowi”. Chyba, że patrzyli z politowaniem, myśląc, że biegam żeby odpokutować tydzień mega obżarstwa u Pasibrzucha 😉 A żadna kobieta tego nie lubi!

Kilka razy zdarzyło mi się odpowiadać na pytanie, czy w ciąży można biegać? Ano można. Spokojnie bez szaleństw, raczej trucht na krótki dystans a nie intensywny maraton. To kwestia odpowiedzialności, bo moim celem nie była zadyszka na mecie, ale utrzymanie mojego ciała w dobrej kondycji aż do końca. A do kiedy biegać, tego nie wiem. To zależy co powie ginekolog po każdym badaniu, jakie będą wyniki i do którego momentu taki wysiłek będzie bezpieczny dla dziecka, oraz do kiedy będą siły aby go kontynuować. To wszystko otwarta kwestia i wypadkowa wielu czynników.

Dla własnego komfortu, nie biegałam po mieście marząc o czapce niewidce, ale przeniosłam się na leśną dróżkę, gdzie innych aktywnych spotykałam raz na jakiś czas i to mi bardzo odpowiadało. W tygodniu biegałam 2 – 3 razy w zależności od pogody i samopoczucia po 3 km i choć to brzmi raczej mało „ambitnie” ten dystans był wystarczający – przynajmniej dla „dwupaka” takiego jak ja.