Co by o naszym nowym rządzie nie powiedzieć, abstrahując od tego, czy w ogóle mamy chęć rozmawiać o polityce, jedno trzeba przyznać – od słów do czynów droga niedługa, przynajmniej w niektórych kwestiach. I tak o to całkiem niedawno gruchnęła wieść, że sześciolatki zostają w przedszkolach.

Duśka chodzi już do szkoły, więc jakby reforma nas nie dotyczy i nie obchodzi. Bardziej interesowałoby mnie, czy rzeczywiście gimnazja zostaną zlikwidowane, ale podejrzewam, że Duśka i tak musiałaby dokończyć naukę w starym trybie. Z mojego prywatnego punktu widzenia jest jak było, rząd rządzi, sejm uchwala, prezydent podpisuje, a w moim życiu jakoś niewiele się zmienia. I w sumie dobrze. Ale nie o tym chciałam.

Rodzice dzisiejszych sześciolatków stanęli przed wyborem: posłać dziecko do szkoły czy poczekać jeszcze rok? W zasadzie wybór taki sam jak rok temu, tylko okoliczności się zmieniły. Rok temu sześciolatki były objęte obowiązkiem szkolnym, w tym roku już nie są. O dylematach związanych z pozostawieniem dziecka na drugi rok w zerówce pisała już (nie)Magda(lena), nie będę się powtarzać. Powiem Wam za to, co po półrocznej nauce Duśki w szkole myślę o tym całym posyłaniu, odraczaniu i gotowości szkolnej.

Nie ukrywam, gdybym dziś miała decydować czy Duśka zostaje w przedszkolu czy idzie do szkoły, z pewnością moje dziecko zostałoby w przedszkolu. Czemu więc nie została rok temu? Ano temu, że cała jej grupa poszła do szkoły, nie widziałam powodu by ją narażać na rok nudy, bo chociaż dzieci byłyby  nowe to podręczniki i program do przerobienia w przedszkolu ten sam. W tej chwili (a jestem świeżo po rozmowie z nauczycielką z przedszkola) sytuacja wygląda tak, że ¾ sześciolatków zostaje w przedszkolu na drugi rok. Z pewnością Duśka również znalazłaby się w tej grupie, gdyby tylko urodziła się rok później. Dzisiejsze sześciolatki do szkoły iść nie muszą, fajnie im…

Dlaczego?

Powielany frazes o zabieraniu dzieciństwa niestety okazał się faktem. Nic to, że szkoła to tylko kilka godzin dziennie. Po szkole są jeszcze zajęcia dodatkowe, które w przedszkolu były po prostu w trakcie zajęć. Duśka chodziła na angielski, na tańce i na lepienie z gliny. Gdyby chciała teraz chodzić na te same zajęcia po lekcjach byłoby to logistycznie trudne do ogarnięcia. Zrezygnowałyśmy z gliny. Dodatkowy angielski jest w szkole więc nie jest jakoś specjalnie odczuwalny, ale już tańce zabierają dwa popołudnia w tygodniu. W te dni, kiedy nie ma zajęć dodatkowych Duśka kończy lekcje późno, zanim wróci do domu, zje i odrobi lekcje, przychodzi pora kąpieli i spania. Serio, są takie dni, gdy nie ma czasu na zabawę. I niech sobie wszystkie jajogłowe mądre głowy mówią co chcą, ja widzę, że bardzo jej tego elementu dzieciństwa brakuje.

Szkoła, lekcje, zajęcia dodatkowe… Nagle się okazało, że nie mam kiedy spokojnie z dzieckiem porozmawiać, właściwie dłuższe rozmowy prowadzimy tylko jak wracamy ze szkoły, czasem zajmuje nam to godzinę jak się wleczemy. Ale czy tak to powinno wyglądać? Co z tego, że jestem w domu, że mam czas dla dziecka, kiedy dziecko już teraz przestaje mieć czas dla mnie? Ja wiem, że taki moment musiał przyjść, ale czy to aby nie za wcześnie?

Jaka jest Duśka w szkole? Hmm… uczy się chętnie, nie ma problemu z zapamiętywaniem wiedzy i używaniem jej  w codziennym życiu. Ma problemy z ładnym pisaniem, ale jak już kiedyś mówiłam, niespecjalnie mnie to martwi. Bardziej martwi mnie, że ma problemy z organizacją pracy i z poczuciem czasu. Potrafi przez długi czas wybierać kredkę potrzebną do wykonania zadanej pracy. Długi czas oznacza, że np. dłużej wybiera kredkę niż jej używa. Bardzo chętnie robi różnego rodzaju prace plastyczne, ale tu również widać braki w wytrenowaniu ręki. Tak, uważam, że tego roku w przedszkolu zabrakło.

Pojawiają się również problemy z poruszaniem się po szkole. „Mamusiu muszę kupić nową smycz do identyfikatora w sklepiku, tylko że ja nie umiem trafić do sklepiku”. Szczerze mówiąc nie wiem jak ten problem zostanie rozwiązany. Ponieważ moim zdaniem jest z lekka wydumany nie czuję potrzeby aktywnego rozwiązywania go. W czym rzecz? Ano w tym, że wszystkie dzieci mają mieć takie same smycze do identyfikatorów, jak ktoś ma inną to musi sobie kupić jedyną słuszną. Ale to tak na marginesie. Ważniejsze jest, że do sklepiku trafić Duśka nie umie. Nie dziwię się. Z tego co udało mi się zorientować, musi ze swojego drugiego piętra zejść na parter, przejść do innego skrzydła szkoły i wejść na pierwsze piętro. Nie wiem czy ja bym się nie zgubiła. I czy na pewno zdążyłabym się przedrzeć przez tłum młodzieży i wrócić w ciągu jednej przerwy.

Czy żałuję, że posłałam Duśkę do szkoły? Wbrew pozorom niespecjalnie miałam wybór. Żałuję właśnie tego, że nie miałam wyboru, że odraczając Duśkę i zostawiając ją w przedszkolu na starcie przykleiłabym własnej córce etykietkę nieudacznika, który się do szkoły nie nadaje. Dziś na pewno nie wyrywałabym się przed szereg i pozwoliła mojemu dziecku nadal być dzieckiem. Wbrew ministerialnym obietnicom w szkole nie ma miejsca ani czasu na zabawę.

Zimowy spacer z dzieckiem to nie lada wyzwanie. Wraz z pierwszym śniegiem dzieci szaleją ze szczęścia, w końcu z roku na rok coraz dłużej czekają na biały puch, a my zastanawiamy się, jak ubrać dziecko na spacer zimą, gdy za oknem mróz i wiatr potęgują uczucie zimna.

Według pediatrów z dzieckiem do 6 miesiąca możesz wychodzić na spacery do –10ºC, pod warunkiem oczywiście, że jest zdrowe, a na dworze nie szaleje wichura.  W wietrzne i wilgotne dni z temperaturą poniżej –5°C też lepiej poczekać na poprawę pogody. Jeśli pogoda uniemożliwia wyjście z domu, pozostaje ci werandowanie malucha przy otwartym oknie czy drzwiach balkonowych.

Już z 6-miesięcznym niemowlęciem i dzieckiem chodzącym można wychodzić na spacery niemal przy każdej pogodzie, nawet jeśli pada deszcz lub śnieg. Nie istnieje dla nich ścisła granica temperatur. Oczywiście warunkiem jest odpowiednie ubranie dziecka i jego stan zdrowia.

Oto kilka zimowych zasad bezpieczeństwa:

1. Skóra dziecka jest bardzo delikatna i wrażliwa, więc wymaga specjalnej ochrony. Kup krem zimowy dla dzieci i posmaruj odsłonięte partie ciała, na 20 minut przed planowanym wyjściem, by kosmetyk zdążył się wchłonąć. Dzieci często oblizują usta, dlatego zakup odpowiednią pomadkę ochronną.
2. Generalna zasada ubierania mówi, że niemowlę, które nie porusza się samodzielnie powinno mieć o jedną warstwę ubrań więcej niż osoba dorosła, natomiast dziecko, które już samo chodzi może mieć tyle samo warstw. Nieważne jaki dziecko posiada kombinezon (jedno czy dwuczęściowy) ważne co założysz pod niego.
3. Ciepłe skarpetki i buty to podstawa zimowych spacerów. W przypadku dzieci, które już samodzielnie chodzą, niezbędne dodatkowo jest zabezpieczenie nóg przed przemoczeniem. Kup, więc dziecku śniegowce z nieprzemakalną warstwą ochronną.
4. Nie zapomnij o czapce, szaliku i rękawiczkach. U chodzących dzieci podczas zabaw na śniegu świetnie sprawdzą się ortalionowe, nieprzemakalne rękawice. Jeśli nie posiadasz takich to możesz spróbować sposobu, by rękawiczki spryskać  wodoodpornym preparatem uniwersalnym dostępnym w sklepach obuwniczych.
   Zamiast szalika załóż dzianinowy golfik (komin) – zniknie obawa, że chłodne powietrze powieje odsłoniętą w ferworze zabawy szyję. Ponad to gdy buzia dziecka zakryta jest szalikiem, to para wodna skrapla się na nim i zamarza a to o krok od odmrożenia ust.
   Najlepsza czapka to ta, która dokładnie zasłoni uszy i czoło dziecka.
5. Dla noworodka i starszego niemowlaka w czasie niskich, ujemnych temperatur  idealnie sprawdzą się ciepłe śpiworki wkładane do gondoli czy wyściełające wnętrze spacerówki.
6. Unikaj nagłych zmian temperatury. Jeśli wybierasz się na spacer unikaj po drodze zakupów. Jeśli już musisz wejść do ciepłego pomieszczenia, od razu rozepnij dziecku kurtkę lub kombinezon, zdejmij czapkę i rękawiczki, niemowlę zaś wyjmij ze śpiworka.
7. Pamiętaj, że pierwszą barierą ochronną jest odpowiednia dieta dziecka. Wszystko zawsze zaczyna się od brzuszka. Większą korzyść niż podawanie preparatów witaminowych przyniosą regularne i urozmaicone posiłki bogate w warzywa i owoce.

Postanowienia noworoczne, kto ich nie miał? Kto je dotrzymał i szczerze się z nich rozliczył, przed samym sobą, wraz z końcem roku? Ja nie. Ale prawda jest taka, że nigdy się w to nie bawiłam. Jakoś nie czułam potrzeby. Ale naszła mnie takowa właśnie dziś, gdy zaczęłam rozmyślać o tym co mnie czeka w najbliższych miesiącach, czego pragnę, o czym marzę i czego sobie życzę. 

I tak oto moja lista postanowień na 2016 rok wygląda tak:

1. Pozostanę aktywna fizycznie
   Ideałem byłoby, gdyby udało mi się przejechać rowerem, przebiec i przemaszerować dwa razy tyle kilometrów ile zrobiłam w 2015 roku, ale wiem, że z niemowlakiem pod pachą (wszak w lutym zostanę podwójną mamą!) może być to trudne do zrealizowania. Dlatego nie zakładam konkretnych liczb, lecz obiecuję sobie, że postaram się utrzymać swe statystyki co najmniej na takim samym poziomie, jak w ubiegłym roku, który notabene uważam, za bardzo udany. Tym bardziej, że przyszło mi zabierać ze sobą ciążowy brzuszek i niejednokrotnie 4-letniego towarzysza rowerowych podróży 😉

2. Będę zdrowo się odżywiać
   Tyczy się to głównie regularnego jedzenia (pięciu posiłków) i nie wychodzenia z domu bez śniadania! Poza tym, w dalszym ciągu będę się objadać warzywami i owocami.

3. Będę dbać o zdrowie mojej rodziny
   Nie poddam się i w dalszym ciągu będę walczyć: z mężem o eliminację śmieciowego jedzenia, słodkich gazowanych napojów, nadmiaru cukru oraz soli, a także z synem by przekonał się do smaku lekceważonych przez niego warzyw.
   Będę również nadal, do znudzenia, zachęcać ich do regularnej aktywności fizycznej, na świeżym powietrzu, bo w zdrowym ciele, zdrowy duch!

4. Przeczytam więcej książek
   Mam spisaną listę, a także zebraną i odłożoną całkiem sporą kupkę książek, które niecierpliwie czekają aż wezmę je w swoje ręce. Chcę więc w tym roku wygospodarować dla siebie nieco więcej wolnego czasu i poświęcić go właśnie na czytanie.

5. Odwiedzę dentystę
   Wstyd się przyznać, ale nie pamiętam kiedy ostatnio byłam u dentysty! Fakt faktem, o zęby dbam od zawsze i nigdy na nie nie przyszło mi narzekać (odpukać!), ale wiadomo – specjalistę odwiedzać trzeba, podobno raz na pół roku… 😉 Najwyższy więc czas ruszyć tyłek!

6. Nie będę sobie wiecznie wszystkiego żałować
   Tak to już niestety ze mną jest, że zazwyczaj odkładam swoje potrzeby i zachcianki na bok (na rzecz innych, najczęściej dziecka). A potem wkurzam się na siebie, że znowu sobie czegoś odmówiłam, a przecież tego potrzebowałam, była akurat dobra okazja, albo najzwyczajniej w świecie – coś mi się bardzo podobało! Chciałabym pozbyć się tego wrednego uczucia i tym samym częściej obdarowywać się prezentami, bez zbędnych wyrzutów sumienia.
   P.s. Poczyniłam już nawet pierwszy krok i kupiłam sobie ostatnio torebkę! A co! =)

7. Zaprzyjaźnię się z żelazkiem
   Nie lubię prasować. W zasadzie to wręcz nie cierpię! Uważam, że to jedno z nudniejszych czynności jakie muszę czasem wykonywać. I z przykrością stwierdzam, że nawet zakup nowego, porządnego żelazka nie poprawił mojego nastawienia. Choć z drugiej strony wiem, że recepta na to jest prosta – wystarczy nie odkładać ubrań i czekać aż urosną w pokaźną stertę, a prasować na bieżąco, po kilka sztuk za jednym posiedzeniem. Wtedy nie jest aż tak strasznie. I tak właśnie sobie postanawiam. 😉

8. Nie będę tracić nerwów na błahostki
   Taki ze mnie brzydal, że lubię się czasem przesadnie czymś poirytować, za dużo rozmyślać i rozkładać na czynniki pierwsze to, co tak naprawdę nie jest istotne. Nie chcę tego robić, szkoda mojego czasu i nerwów.

9. Nie będę strzelać fochów
   Albo raczej (mierząc możliwości na zamiary) zmniejszę ich ilość…. 😉

10. Będę szczęśliwa
    Ot tak, po prostu, bo lubię być w dobrym humorze i cieszyć się tym co mam!