Na wieńcu adwentowym pali się już pierwsza świeczka. Nadszedł czas oczekiwania, rozmyślań, czas zatrzymania się i zastanowienia się nad sobą, nad tym, czy mamy w sobie jeszcze nadzieję. W tym roku adwent przeżywam w dwójnasób. Po pierwsze z punktu wiary, która jest we mnie silna. Po drugie ten czas jest w tym roku dla mnie bardzo wyjątkowy.

Przez ostatnie dziewięć miesięcy noszę  pod swoim sercem boże stworzenie, małą bezbronną osobę, która na świat ma przyjść w najbliższych tygodniach. To był cud, że udało się zajść w drugą ciąże tak szybko, mimo moich problemów z tarczycą. Prawie przez całą ciąże coś nie grało, a to cytomegalia, którą przeszłam najprawdopodobniej na początku ciąży, potem ta niepewność co do  drugiego badania usg. W między czasie historia z półpaścem i ospą, chorym okiem – miałam wrażenie, że nie wytrzymam tego tempa. Za dużo naraz rzeczy się działo. Ten rok jest można rzec pełen przeciwności, które zbijały mnie ze ścieżki. Nie poddawałam się i dalej walczę i ufam, że wszystko będzie w porządku. Choć przyznam, że nie było łatwo.

Ten czas adwentu sprawia, że jeszcze raz spoglądam na te ostatnie miesiące, na ten czas oczekiwania, przyjścia na świat potomka, córki… Przygotowania na jej przyjście odkładałam w czasie, sądząc, że mam czas, że jeszcze zdążę. Teraz kiedy do końca pozostało mniej niż trzy tygodnie cieszę się, że torba do szpitala już prawie w całości spakowana, ubranka wyprane i wyprasowane, a łóżeczko stoi już w sypialni.

Przygotowania, podwójne oczekiwanie…

Mimo wiary i ufności, gdzieś tam w głębi czuję niewielki niepokój. Czy wszystko się uda, czy kiedy się zacznie zdążę do szpitala (50 km), co z Marcinem, kto się nim zajmie, czy mąż będzie wtedy w domu, … ?

Drugi poród przede mną, pozostało mi czekać na nadejście córki…

Jestem wdzięczna Bogu, że poprzez moich bliskich dodawał mi sił na każdy dzień.  Teraz pozostało oczekiwanie i zapalanie kolejnej świeczki na adwentowym wieńcu.

Poprzednim razem przedstawiłam Wam jak zrobić bombki wyklejane serwetkami. Tym razem chciałam pokazać Wam jak można jeszcze wykorzystać plastikowe bombki.

Przygotuj:

• Plastikową, składaną, przezroczystą bombkę
• główki suszonych lub sztucznych kwiatów, cukierki, brokat, ziarna kawy, konfetti, barwiony ryż, małe papierowe pompony, piórka, guziki, zdjęcia lub/i inne małe drobiazgi

Cała magia polega na tym, by zamknąć w kuli to co przyjdzie nam do głowy, opcjonalnie łączenie bombki można zakryć wstążką czy cekinami i voila!

Poniżej kilka moich propozycji 🙂

Zobacz także:
– Bombka ze wstążki,
– Bombka ze wstążki z cekinami,
– Bombka techniką serwetkową,
– Bombka sakiewkowa.

Zdjęcia: (nie)Magda(lena)

Dom to takie miejsce, które powinno kojarzyć się mieszkańcom z bezpieczeństwem, a  gdy przebywają w nim dzieci, należy dołożyć szczególnych starań aby taki właśnie był. Do momentu jak mój starszy syn nie zaczął się przemieszczać, nie wiedziałam specjalnie dużo o zabezpieczeniach na kontakty, blokadach na okna czy drzwi szafek kuchennych. Wiedziałam natomiast, że przy dziecku oczy trzeba mieć dookoła głowy i wszystkie niebezpieczne miejsca pod szczególnym nadzorem.

Podstawowy zakup jakiego dokonaliśmy z mężem, to zaślepki do kontaktów. Pierwszym rzutem kupiliśmy takie z szerszą dziurką na kluczyk do ich wyciągnięcia, ale gdy zobaczyliśmy jak Bartek podważył i wyjął zaślepkę jakimś przedmiotem, to kupiliśmy inne, takie z wąskim wejściem. Nie można nic do środka włożyć i odhaczyć od kontaktu, a wiem bo próbowałam to zrobić nożykiem, kiedy nie mogłam namierzyć kluczyka do wyciągnięcia zabezpieczenia z kontaktu. Dla dziecka są chyba niemożliwe do samodzielnego zdjęcia.

A więc podstawową sprawę, czyli zaślepienie gniazdek mieliśmy za sobą, przyszło nam do zablokowania drzwiczek od mebli kuchennych. Na rynku jest szeroki wybór blokad, ja natomiast postawiłam na stary sprawdzony przez nasze mamy sposób, czyli związanie rączek przy drzwiach na szerokie gumki od słoików. Sposób skuteczny i tani, garnki z szafek nie wyfruwały za sprawą dziecięcych rączek, choć teraz mając nowe meble i brak możliwości owinięcia gumkami, kupię przy raczkującym Wojtku zwykłe blokady na drzwiczki. Na ciężką szafę w przedpokoju też, bo już się przekonałam, jaki płacz podnosi się, gdy maluch włoży paluszki w szufladę i z siłą ją zamknie!

Sytuacja zmienia się gdy dziecko pionizuje się i z lubością zagląda  tam, gdzie nie powinno. Zawsze obawiałam się wypadnięcia moich dzieci przez okna. Chłopaki raczej po parapetach nie skaczą, ale jak mój starszak nauczył się podsuwać pod okno krzesło i wszedł na parapet, żarty się skończyły. Nie wchodziło w rachubę przemeblowanie pokojów tak, aby sofy czy fotele nie stały bezpośrednio pod oknem i nie kusiły dziecka, więc kupiliśmy do nich klamki z kluczykiem. Rozwiązanie to trafiony pomysł, bo dorosły blokuje możliwość otwarcia okna taką klamką, więc można by było zapomnieć o niebezpieczeństwie… Niestety po czasie mechanizmy zaczęły się wypaczać, i nie potrzeba już kluczyka aby je otworzyć. I choć jest mała szansa że dziecko da radę z taką siłą podnieść klamkę do góry, to jednak martwi mnie fakt, że jednak można to zrobić. Szukam teraz blokady zakładanej od góry na skrzydła okien, bo okno balkonowe aż zaprasza Bartka do grzebania przy jego klamce. Moja siostra wypróbowała jeszcze prostszą rzecz – wyjęła klamki z okien, których nie otwiera co dziennie i problem ma z głowy.

Kolejna kwestia to drzwi wejściowe, które na sto procent dziecko sięgające za klamkę spróbuje otworzyć i  jak to się uda, to wyjść na klatkę schodową czy na podwórze. Resztę scenariusza dopiszcie sami. Nie mam na drzwiach blokad typu zasuwa z łańcuszkiem, bo wystarczy nam pamiętać o górnym zamku, który zawsze u nas jest zamknięty. Jeśli idzie o pozostałe drzwi to nie widzieliśmy potrzeby aby specjalnie się nimi zajmować, bo nie licząc przytrzaśniętego paluszka nic więcej się nie działo.

To są rzeczy najważniejsze przy maluchu, choć oczywiście pozostaje kwestia i tak wzmożonej czujności, bo np. psie miski z wsypanym jedzeniem gwarantują albo rozkosz notorycznego sprzątania, albo co gorsze, opcję zakrztuszenia się karmą. Podłogi muszą być czyste, bez dwóch zdań, środki do sprzątania zamknięte na klucz lub odłożone wysoko na półce, noże  poza zasięgiem rączek… O bezpiecznych zabawkach nie wspomnę, bo to temat rzeka na kolejny wpis.

Jeśli wpadnie Wam do głowy coś, co jeszcze powinno się zrobić, aby dom był naprawdę bezpiecznym miejscem dla maluszka, wpiszcie pomysł w komentarzu pod wpisem, na pewno skorzystają z niego inni rodzice, chcący zagwarantować spokój i bezpieczeństwo swoim pociechom.