Jak odzyskać konto na o2 to problem, przed jakim ostatnio stanęło sporo osób, w tym mój mąż. Podobny problem spotkał użytkowników poczty na wp.pl. Nie wiadomo dlaczego hasła nagle przestały działać…

Konto na o2 i wp.pl to praktycznie to samo…

…chociaż logowanie odbywa się w innej domenie, a i poczty wizualnie znacznie się różnią. Jednak liczy się to, co pod maską, w tej sytuacji właściciel obu kont i jego serwery. No i tu właśnie doszło ostatnio do… właściwie nie wiadomo czego. Trudno zgadnąć, czy serwer padł sam z siebie i zresetował wszystkie hasła, czy też ugiął się pod naporem zmasowanego ataku hakerskiego. Włodarze obu poczt dzielnie na ten temat milczą, a całkiem spore rzesze użytkowników mają wcale niemały problem.

Jak odzyskać konto na o2.pl – trzy sposoby

Oczywiście portal o2.pl jak każda inna szanująca się poczta udostępnia mechanizmy odzyskiwania hasła. W tym przypadku mamy do dyspozycji trzy sposoby:

– odzyskanie hasła za pomocą podanego wcześniej maila pomocniczego,

– odzyskanie hasła za pomocą kodu wysłanego na podany wcześniej numer telefonu,

– odzyskanie hasła za pomocą zdefiniowanego wcześniej pytania pomocniczego.

Teoretycznie łatwizna. W praktyce jak ktoś zakładał konto ponad piętnaście lat temu, jak mój mąż, to wiele się mogło zmienić. W owym czasie był to jego jedyny mail, więc siłą rzeczy nie podał drugiego. Numeru telefonu też nie podał w ramach niedzielenia się danymi wrażliwymi. Poza tym umówmy się, mało kto przez piętnaście lat nie zmienił numeru telefonu. Pozostało pytanie pomocnicze. Ono faktycznie było, tylko… nie przyjmowało prawidłowej odpowiedzi. Pytanie było (dla nas) proste, odpowiedź próbowaliśmy wpisywać w różnych wersjach, niestety, nic nie chciało zadziałać. I w tym momencie narodził się poważny problem, bo konto jakoś nie chciało się samo odblokować, a było naprawdę potrzebne. Prywatnym znajomym można po prostu podać nowego maila, wysyłając go choćby SMS-em, ale w kontaktach biznesowych takie opcje nie wchodzą w grę.

Konto na o2.pl można odblokować za… kasę!

Nie, to nie jest żart.

Kiedy zawiodły wszystkie darmowe metody łącznie z prośbą o pomoc wysłaną do działu technicznego za pomocą specjalnego formularza (standardowa odpowiedź: nasi technicy przyglądają się problemowi…), trzeba było spróbować inaczej. Numer na infolinię poczty o2.pl i wp.pl zaczyna się od 703 i nietrudno zgadnąć, że kosztuje więcej niż zwykła rozmowa. Zresztą nikt tego nie ukrywa. Otóż połączenie kosztuje 1,05 zł + VAT, czyli – jeśli dobrze pamiętam – 1,29 zł. Za minutę oczywiście. I nie łudźcie się, że w góra pięć minut załatwicie problem. Nie. Najpierw trzeba swoje odczekać, wysłuchując brzdąkającej muzyczki i automatu, który uprzejmie informuje: jesteś czwarty w kolejce… A złotówki lecą…

Na infolinii nie ma tak lekko, bo trzeba podać IP swojego komputera. Ha! I to dopiero jest dowcip. Którego? W przypadku mojego męża w grę wchodziły dwa plus telefon. No i trzeba te IP znać. A konia z rzędem temu, kto potrafi od ręki podać numer IP swojego komputera. Nawet ja nie znam 😛 Na szczęście umiem znaleźć. Niestety skończyło się tym, że na ową infolinię trzeba było dzwonić drugi raz.

Jak odblokować konto na o2.pl za pomocą SMS-a

Pan na infolinii owszem potwierdził IP telefonu, sprawdził, z jaką inną pocztą połączony jest rzeczony mail, coś tam jeszcze potwierdził i powiedział, że doda nr telefonu do systemu, to za pół godziny będzie można pocztę odblokować. Prawdę powiedział. Tylko jest jeden haczyk: odblokowanie to kolejny SMS premium, o ile mnie pamięć nie myli 6 zł + VAT.

Ile kosztuje odblokowanie konta na o2.pl i dlaczego tak drogo?

Ostatecznie za wszystkie usługi premium, które były niezbędne do odzyskania hasła, rachunek za telefon mojego męża wzrósł o 41,02 zł. Niby nie tak strasznie dużo, ale i nie mało. Można oczywiście mówić, że sam jest sobie winien, bo nie zadbał o alternatywne sposoby odzyskania hasła, ale konia z rzędem temu, kto uzupełnia takie dane w dawno zakładanych kontach pocztowych.

Pozostaje jeszcze jedna kwestia. Reklamy (a mówiąc wprost: spam) zarówno w poczcie o2.pl, jak i w wp.pl pojawiają się z prędkością światła. Mam konta w obu domenach i nie nadążam z usuwaniem. Można przypuszczać, że za taki mailing właściciel obu portali pobiera całkiem sowite wynagrodzenie od reklamodawców. Można też śmiało założyć, że gdyby nie użytkownicy jego poczty, tej kasy by nie zgarniał. Innymi słowy, zarabia na nas. W tej sytuacji wyciąganie ręki po kasę w przypadku problemów technicznych jest co najmniej nieetyczne. A tak naprawdę to jest chamskie i tyle. Bo weźcie pod uwagę taką rzecz: mój mąż nie zapomniał hasła, ono nagle przestało działać. Więc wina na pewno nie leżała po jego stronie.  

Sałatka z cukinii i papryki z kurkumą na zimę to przysmak, który po raz pierwszy jadłam jakieś 17 lat temu. Od tego czasu wiele się zmieniło, ale nie moje zamiłowanie do cukinii w zalewie słodko-kwaśnej. Oczywiście przepis sprzed lat został delikatnie zmodyfikowany, pod mój smak 🙂

Dzielę się więc z Wami moją wariacją na temat “Sałatka z cukinii i papryki z kurkumą na zimę”. Od razu zaznaczę, że ja uwielbiam smaki wyraziste, słodko-kwaśne, bardziej ostre, więc jeśli lubicie smaki łagodniejsze, nieznacznie zmniejszcie ilość octu na korzyść wody w podanym przepisie. Ponieważ przygotowane warzywa przez noc stoją pod zalewą zanim trafią do słoików, bez problemów sprawdzicie, czy smak Wam odpowiada. Dla mnie ten przepis jest idealny.

Sałatka z cukinii i papryki z kurkumą na zimę – przepis na 8 słoików po 500 ml  

Idę o zakład, że z tego byłby słoik więcej, bo sporo sałatki zjadłam, zanim zaczęłam wekować 😉  Pisałam Wam już przy innych przepisach, że ja wszystko robię na oko i na smak – wychodzi super, więc jeśli zdecydujecie, że za mało Wam soli lub cukru, to nie trzymajcie się kurczowo proporcji i działajcie wg. własnego uznania 🙂 Potraktujcie ten przepis jak przepis wyjściowy.

Składniki na sałatkę:

• 3 średnie cukinie,
• ok 8 sztuk papryki czerwonej,
• 5 dorodnych cebul,
• duża garść naci selera korzeniowego. 

Składniki na zalewę:

• 3 szklanki wody, 
• 2 szklanki octu 10%,
• 2,5 szklanki cukru,
• 2 łyżki soli,
• 3 łyżki kurkumy,
• 3 łyżeczki gorczycy.

Sałatka z cukinii i papryki z kurkumą na zimę – wykonanie

1. Przygotowuję  zalewę z powyższych składników. Wiem, że są gospodynie, które mają ustaloną kolejność dodawania wody, cukru i octu oraz przypraw, ale ja po prostu wrzucam lub wlewam wszystko na raz, zanim wstawię na ogień. Mieszam porządnie od czasu do czasu i czekam, aż się zagotuje. Za każdym razem próbuję, czy smak zalewy jest odpowiedni. Ostatnio zaszalałam, zrobiłam więcej zalewy, niż z podanych składników i  ostatecznie sporo jej musiałam wylać do zlewu, bo warzywa puściły także swój sok.
2. Warzywa myję. Cebule obieram z łusek, cukinie, jeśli mają twarde skórki, obieram i wyjmuję z nich łyżką pestki, z papryk wyrzucam gniazda nasienne, po czym wszystko tnę na paski. Nać selera szatkuję drobniutko. 
3. Wrzucam wszystkie warzywa do dużej miski i mieszam.
4. Gdy zalewa przestygnie, ale nadal jest ciepła, wlewam ją do miski z warzywami. Mieszam porządnie, przykrywam czystą ściereczką i odstawiam na 12 godzin. Dobrze jest od czasu do czasu przemieszać wszystko. Ja zawsze robię słoiki wieczorami, bo w dzień brakuje mi czasu, więc zalewę zostawiam na całą noc i siłą rzeczy jej nie ruszam. Rano warzywa puszczają swój sok, przechodzą zalewą i są pyszne.
5. Myję i wyparzam półlitrowe słoiki, pakuję do nich sałatkę i zalewam płynem, w którym przez noc stały warzywa. Podpowiem Wam, że genialnie nakłada się cięte warzywa dużym, plastikowym widelcem do makaronu – mój idealnie wchodzi do słoików i na dwa machnięcia mam słoik zapełniony warzywami. 
6. Osuszam nakrętki i szyjki słoików, zakręcam i pasteryzuję weki w dużym garze przez 15 minut. Po tym czasie wyjmuję je, odstawiam do góry dnem, by powietrze uciekło (poza tym nieszczelność od razu widać, bo nakrętka zaczyna przeciekać). Przykrywam ściereczką, by trzymały ciepło, a gdy wystygną, zanoszę do piwnicy. 

Na zdjęciach widzicie pierwszy rzut, kolejne zrobię niebawem, bo sałatka z cukinii i papryki z kurkumą na zimę pasuje i do obiadu, i do wódeczki. U mnie znika w okamgnieniu, więc muszę mieć zapas dla siebie i dla gości, którzy chętnie zabierają po słoiczku do domu :).

Ocean Park we Władysławowie zwiedziliśmy niejako przy okazji. Pogoda nie dopisała, a siedzenie na kwaterze uznaliśmy za mało pociągające. Park jest całkiem spory i na wizytę warto zarezerwować przynajmniej pół dnia.

Ocean Park – cennik

Chyba stanowi tajemnicę handlową, bo w tej chwili (mamy sierpień) na stronie dostępny jest tylko cennik na sezon wysoki, czyli miesiące wakacyjne. Bilet dla osoby dorosłej 49 zł, dla dziecka – 39 zł. Dzieci do lat trzech wchodzą gratis. W sezonie park czynny jest do 19.00, ale nie ma sensu iść tam później niż o 14.00. Te pięć godzin to naprawdę jest minimum.

Ocean Park – żywe ryby

Były w dwóch miejscach: w rekinarium pod dachem i w stawie na zewnątrz. Rekinarium przypomina scenerię z filmu „Gdzie jest Nemo?”, a pływające rekiny są raczej małe. Trochę rozczarowują, ale w sumie spoko. Rybki na zewnątrz też raczej małe i nawet nie wiem, jak się nazywały, ale dość ładne. Przyjemniej mi się obserwowało te ryby w stawie niż rekiny z błazenkami.

Ocean Park – realistyczne modele ryb i ssaków morskich

Dopiero w takim miejscu człowiek się dowiaduje, jakie te oceaniczne stworzenia są gigantyczne! Ponoć modeli jest pięćdziesiąt. Nie wiem, nie liczyłam. W każdym razie całkiem sporo i rozmiarem budzą szacunek. Zresztą popatrzcie sami.

Ocean Park – wirtualny świat

Chyba największa atrakcja Ocean Parku. Działa jak wszystkie VR-y. Wchodzi się na siedem minut do pomieszczenia, dostaje na głowę specjalne okulary i wyrusza w podróż po podziemiach oceanu bez ruszania się z fotela. Dosłownie bez ruszania i szczerze mówiąc – trochę tego ruszania brakuje. Ale podróż całkiem przyjemna, warto ruszać głową na boki, żeby zobaczyć więcej.

Mnie zabrakło jeszcze jednego. Otóż obsługujący wirtualny świat panowie stanowczo zabraniają dotykać gogli – oni zakładają i oni zdejmują. Niby słusznie, ale… Kazali mi zdjąć okulary, bo gogle nie chciały wejść. Z tego też powodu informacji o tym, że jak mi się zrobi niedobrze, to mam je natychmiast zdjąć, zwyczajnie nie dałam rady przeczytać – pojawia się na początku podróży. No i ostatnie minuty autentycznie cierpiałam, a w głowie kręciło mi się jeszcze długo potem. Zabrakło mi zwykłego: gdyby ktoś poczuł się źle i musiał zdjąć gogle, niech podniesie rękę.

Ocean Park – interaktywny wieloryb

Nie będę opisywać szczegółów, bo nie chcę nikomu psuć zabawy. Powiem tylko tyle, że to, co wydawało się atrakcją dla dzieci, było interesujące też dla dorosłych 😉

Ocean Park – tunel rekinów

Hmm… Człowiek spodziewa się Bóg wie czego, a dostaje… malunki na ścianie 😛 Tego tunelu to się naszukałam, bo w pierwszej chwili zwyczajnie go przegapiłam. Myślałam, że pod mostem przechodzimy i tyle. No ładne to graffiti, ale jakby nie tego oczekiwaliśmy po Ocean Parku.

Ocean Park – wioska rybacka

To jest tak, że faktycznie jakieś kutry gdzieś stały i nawet je oglądaliśmy. Ale jeśli to była wioska, to jakby moje wyobrażenie o wioskach jest inne. Niemniej jednak kutry fajne.

Ocean Park – wystawa rzeźbionych ryb

Ryby wyglądają bardzo realistycznie i gdyby mi nikt nie powiedział, to bym nie uwierzyła, że są wyrzeźbione w drewnie. Na pewno warto zatrzymać się przy nich dłużej choćby po to, żeby wiedzieć, jak wyglądało to, co potem trafia na nasz talerz ;-P Tak bardziej serio: czapki z głów przed rzeźbiarzem, dał z siebie wszystko.

Ocean Park – papugarnia

Jak poinformowały nas pracownice, kiedyś to będzie fajne miejsce. Na razie papugarnia jest nowa, papugi przyzwyczajają się do nowego miejsca i można je oglądać tylko przez siatkę. Niech Was nie oszukają zdjęcia, sporo się namęczyłam, żeby tej siatki nie było widać. Może za rok uda się wejść do papug.

Ocean Park – plaża

Moim prywatnym zdaniem plaża to jest takie miejsce nad wodą. Nie wiem, co mieli na myśli autorzy, ale czegoś takiego jak plaża w Ocean Parku nie znalazłam. Owszem, jest kilka ścieżek wysypanych piachem, które wyglądają jak wydmy – może to to?

Ocean Park – wodospad

Bardzo przyjemne miejsce, w sam raz na relaks. Nieduże niestety, poza tym każdy chce tam fotkę, więc ustawia się coś na kształt kolejki ale i tak warto. W upalny dzień można złapać chwilę wytchnienia, w deszczowy – schować się pod kamiennym dachem.

Ocean Park – festiwal kolorów

Obsypywanie się kolorowym proszkiem może i jest fajne, ale pod warunkiem, że ma się do dyspozycji pralkę, a i dziecko po takiej zabawie nie wsiądzie do samochodu. Ja Duśce nie pozwoliłam ciuchów brudzić ;-P. Zainteresowanie było całkiem spore. Może dlatego, że pogoda była taka sobie i na plaży nie było co robić.

Ocean Park – salon gier, gigantyczne klocki, piaskownica i plac zabaw

Wrzucam to do jednego wora, bo z tematyką oceanów ma się nijak, a i jakoś nie po drodze było nam skorzystanie. Salony gier przestały mnie kręcić odkąd nie ma w nich flipperów, gigantyczne klocki nie zainteresowały Duśki, więc nas tym bardziej nie, piaskownica miała koło 100 m², ale dzieci w niej nie widziałam, plac zabaw faktycznie spory i pełen atrakcji. Oprócz tradycyjnych konstrukcji, jakich pełno na każdym osiedlu, były jeszcze trampoliny i dmuchańce. I sporo dzieci, więc chyba trzeba zaliczyć na plus.

Ocean Park – tor modeli zdalnie sterowanych i nauka jazdy na segwayu

Jedno i drugie w tym samym miejscu. Nie umiem powiedzieć, czy fajne, bo nie próbowaliśmy. I zainteresowania dużego też nie widziałam, ale nie wykluczam, że zawiniły warunki atmosferyczne, przez długi czas była mżawka i może tych urządzeń nie dało się wynieść na zewnątrz. W każdym razie – jak ktoś chce, to jest okazja.

Ocean Park – jedzenie

Akurat bardzo na plus. Co prawda trzeba poczekać, ale niedrogie i smaczne. Pizza robiona na miejscu smakowała mi jak nigdy w życiu. Mój mąż twierdzi, że żurek i bigos też były pierwsza klasa. Swoją drogą, kto poza moim mężem je nad morzem żurek i bigos?

Jedyny minus to konstrukcja jadłodajni – jak ktoś po niej przebiegł albo choćby szybko i energicznie przeszedł, to dechy trzęsły się tak, że zawartość żołądka dosłownie podchodziła do gardła.

Ocean Park – koncerty

Moim prywatnym zdaniem – zmora parku. Nie wiem, kto to wymyślił i po co, aczkolwiek zainteresowanie było, więc może coś w tym jest. Mnie muzyka disco nie kręci, a jak idę do parku rozrywki, choćby i oceanicznej, to nie po to, żeby słuchać disco polo z natężeniem, które wywołuje granie w płucach. Nie tylko mnie się nie podobało. Do tego sporo dzieci płakało i wyraźnie było rozdrażnione. Nic dziwnego, bo huk był potężny. Rodzinnie uznaliśmy, że w tym wypadku to trochę za dużo grzybów w barszcz. Ewentualnie park cienko przędzie i musi się ratować takimi atrakcjami.

Ogólnie sam park – spoko, same koncerty – jak ktoś lubi, spoko. Ale park i koncerty razem zdecydowanie nie.

Jeśli będziecie się wybierać, to sprawdźcie na stronie albo na Facebooku, czy ich czasem na dany dzień nie planują. No, chyba że lubicie, jak ktoś systematycznie zagłusza Wasze myśli i utrudnia rozmowę. Zresztą jak nie ma koncertu to też jest głośno, tylko krócej. Zasięg obejmuje praktycznie cały park, aczkolwiek jak się odejdzie dalej, to daje się rozmawiać. Rozgrzewka przed właściwym koncertem trwała długo i teraz tak sobie myślę, że najlepiej tam iść na otwarcie i koło 14.00 wyjść. A tak wychodziliśmy z przekonaniem, że to był horror.  

Zdjęcia: Mirella