Badanie przeprowadzone przez Danilo Bondi wraz z zespołem naukowców z Katedry Neuronauki, Obrazowania i Nauk Klinicznych Uniwersytetu G. d’Annuzio we Włoszech, rzuca światło na fascynujące różnice w zakresie umiejętności motorycznych między dziewczynkami a chłopcami w młodym wieku szkolnym.

Różnice w strategiach i wydajności

Strategie wykonywania zadań: dziewczynki i chłopcy mogą stosować różne strategie podczas wykonywania zadań związanych z umiejętnościami motorycznymi. Na przykład, dziewczynki mogą skupiać się na precyzji, podczas gdy chłopcy mogą dążyć do szybkości.

Wydajność w zadaniach: dziewczynki wydają się osiągać lepsze wyniki w zadaniach związanych z precyzyjnymi umiejętnościami motorycznymi, takimi jak rysowanie czy pisanie.

Rozwój umiejętności rysowania

Różnice w rysowaniu: dziewczynki mogą skupiać się na detalach, które są widoczne z bliska, podczas gdy chłopcy mogą rysować sylwetki, które są widoczne z daleka. Różnice łatwo zaobserwować porównując identyczne kolorowanki pokolorowane przez dzieci.

Kontrola oscylacji: kontrola oscylacji w śledzeniu wydaje się różnić między płciami. Chłopcy mogą wykazywać różnice w kontroli oscylacji podczas wykonywania zadań rysunkowych, co nie jest obserwowane u dziewcząt.

Rozwój sieci umiejętności

Złożoność sieci umiejętności: dziewczynki mogą wykazywać bardziej złożone sieci umiejętności motorycznych już na początku edukacji szkolnej, podczas gdy chłopcy mogą rozwijać te sieci w późniejszym czasie.

Generalizacja umiejętności: chłopcy mogą generalizować swoje umiejętności motoryczne, rozszerzając je na różne zadania, takie jak korzystanie z komputera, w miarę postępu w wieku szkolnym.

Wnioski i zastosowania:

Edukacja i wsparcie:

Indywidualne podejście: zrozumienie różnic między płciami może pomóc edukatorom i rodzicom w dostosowywaniu strategii nauczania i wsparcia, aby lepiej sprostać indywidualnym potrzebom dziewcząt i chłopców.

Wsparcie dla różnych strategii: może być ważne, aby wspierać różne strategie, które dzieci stosują do rozwiązywania problemów i wykonywania zadań, zamiast narzucać jedno „poprawne” podejście.

Rozwój pewności siebie:

Budowanie pewności siebie: pomaganie dzieciom, zarówno dziewczynkom, jak i chłopcom, w budowaniu pewności siebie w zakresie ich umiejętności motorycznych jest kluczowe, nawet jeśli ich strategie i wydajność mogą się różnić.

Wspieranie różnorodności: akceptowanie i celebrowanie różnorodności w strategiach i umiejętnościach może być kluczowe dla rozwoju pozytywnego obrazu siebie u dzieci.

Rozwój umiejętności:

Wczesne wspieranie umiejętności: wczesne wspieranie umiejętności motorycznych, zarówno u dziewcząt, jak i chłopców, może być kluczowe dla ich dalszego rozwoju akademickiego i fizycznego.

Zrozumienie procesu: zrozumienie, jak dzieci rozwijają i integrują różne umiejętności motoryczne, może pomóc w tworzeniu bardziej ukierunkowanych interwencji i wsparcia.

Badanie to dostarcza cennych informacji na temat różnic w ścieżkach rozwoju umiejętności motorycznych u dziewcząt i chłopców, co może mieć istotne implikacje dla praktyk edukacyjnych i rodzicielskich. Odkrywając te subtelne, a zarazem fundamentalne różnice, stajemy przed wyjątkową okazją, aby dostosować nasze podejście i narzędzia, które wykorzystujemy do wspierania rozwoju naszych dzieci.

To, co na pierwszy rzut oka wydaje się prostą, bezstresową zabawą, tak naprawdę może być potężnym narzędziem w rozwoju precyzyjnych umiejętności motorycznych. Wybierając przykładowo odpowiednie kolorowanki dla dziewczynek lub dla chłopców, możemy wspierać rozwój tych kluczowych umiejętności. Zabawki rozwijające zdolności manualne mogą być dostosowane tak, aby jeszcze lepiej stymulować omawiane w badaniu obszary.

…

Źródło informacji: American Journal of Human Biology

Największy i najokrutniejszy seryjny morderca w historii świata, który mógł w okrutny sposób zabić nawet 600 dzieci, zmarł 12 października 2023 r. w szpitalu więziennym w Valledupar (Kolumbia).

Zabójca miał opuścić więzienie 3 listopada 2023 r. Czy ta śmierć to przypadek…? Media nie podają na razie przyczyny śmierci.

Przemysław Piotrowski w książce „La Bestia” opisał historię Luisa Alfredo Garavito Cubillos. To jedyna tak obszerna książka true crime poświęcona temu seryjnemu mordercy. Przemysław Piotrowski spędził kilka tygodni w Kolumbii, żeby lepiej wniknąć w głowę tego zwyrodnialca. Dzięki temu możemy śmiało powiedzieć, że stał się ekspertem od La Bestii.

Seryjny morderca, czyli „La Bestia”

„Chciałbym, abyście to zrozumieli już na samym początku, zanim jeszcze zabierzecie się do czytania. Byłem tam, doświadczyłem jej, odczułem na własnej skórze. Można powiedzieć o niej tyle dobrego, co złego, bo choć jest najpiękniejszym krajem, jaki widziałem, to ma w sobie coś tak ponurego i mrocznego, że gdy piszę te słowa, mam nieodparte wrażenie, że to jedno z absolutnie nielicznych miejsc na świecie, gdzie mógł narodzić się potwór, którego historię postaram się Wam opowiedzieć – opisuje Piotrowski, i dodaje – Luis Alfredo Garavito Cubillos to najstraszniejszy i najokrutniejszy seryjny morderca w historii świata. Pewnie teraz drapiecie się po głowie i mogę się założyć, że wielu z Was po raz pierwszy widzi to nazwisko. Na pewno słyszeliście jednak o Tedzie Bundym, Jeffreyu Dahmerze czy Johnie Waynie Gacym. To o nich piszą książki i robią filmy, ale nawet wszyscy oni razem wzięci wydają się zaledwie niesfornymi łobuzami przy >>Bestii z Génovy<<. Garavito to sadysta i pedofil oskarżony, a następnie skazany za zabicie 138 dzieci, choć niektóre szacunki sugerują, że ofiar mogło być nawet 600. Do dziś na terenie Kolumbii, Ekwadoru i Wenezueli odnajdywane są szczątki, które wiąże się z jego zbrodniczą działalnością” – wyjaśnia autor książki.

„Książka napisana z zimną krwią. Rzetelna, bezstronna i uczciwa. Prawdziwy kunszt reporterski w zbieraniu materiału, ale również budowaniu emocji za pomocą faktów, a nie chwytów literackich”.

MACIEJ SIEMBIEDA, reportażysta, autor powieści sensacyjnych

„Przeczytałem większość książek Piotrowskiego i stwierdzam, że ta jest bezapelacyjnie najlepsza. Odważna narracja i plastyczny styl połączony z reporterskim zacięciem to nowa jakość na rynku. Właśnie tak powinien wyglądać rzetelny i zarazem porywający true crime”.

MIECZYSŁAW GORZKA, autor kryminałów

„Połączenie reportażu z podróży szlakiem bohatera książki oraz fabuły, która oddaje atmosferę okresu działania >>Bestii<<, jest znakomitym zabiegiem autora. Przedsięwzięcie godne mistrza Ryszarda Kapuścińskiego. Gorąco polecam!”.

LESZEK ADAMIEC, były oficer służb specjalnych działający w Ameryce Południowej

Przemysław Piotrowski: ukończył studia na Uniwersytecie Zielonogórskim, studiował również w Hiszpanii i USA. Były dziennikarz „Gazety Lubuskiej”, w której zajmował się tematyką sportową, a potem śledczą. Autor bestsellerowej serii o komisarzu Igorze Brudnym (Piętno, Sfora, Cherub, Zaraza, Bagno), która podbiła serca krytyków i czytelników. Jego powieść „Zaraza” została wybrana książką roku 2021 w plebiscycie organizowanym przez serwis lubimyczytac.pl. W Wydawnictwie Czarna Owca poza serią o Igorze Brudnym ukazały się powieści „Krew z krwi”, „Matnia”, true crime z elementami reportażu – „La Bestia”, „Prawo matki”, a także „Kod Himmlera” – nowe poprawione wydanie jego debiutanckiej powieści. 25 października br. ukaże się jego nowa powieść „Nic do stracenia”.

…

Źródło informacji: Wydawnictwo Czarna Owca

Dlaczego nastolatki nie chcą się uczyć? Mamy październik i to pytanie padło zapewne w niejednym domu. Ponieważ niechęć do nauki w nastoletnim wieku jest dość powszechna, problem na pewno nie wynika z lenistwa poszczególnych uczniów. I to jest dobra wiadomość. Niestety jest też masa złych. Dlaczego nastolatki nie chcą się uczyć? Właśnie dlatego:

Nastolatki nie mają motywacji do nauki 

Brzmi patetycznie, może nawet zarozumiale, ale jest jak najbardziej prawdziwe. Konia z rzędem temu, kto przekona nastolatka do wkuwania na pamięć budowy chełbi modrej. Pamiętacie w ogóle, co to jest?! 

Jeśli nastolatek nie widzi sensu w nauce danego przedmiotu, staje okoniem. Wizja dobrych ocen coraz częściej przestaje być motywacją, szczególnie w obliczu ostatnich badań (do których nastolatki też mają dostęp) wyraźnie pokazujących, że najlepiej w dorosłym życiu radzą sobie uczniowie, którzy wcale nie byli orłami w nauce. 

Nastolatki nie chcą uczyć się rzeczy, które ich nie interesują 

O tym, że programy szkolne są przeładowane, mówi się od lat i od lat nic z tym nie robi. A przecież trudno wymagać, by dziecko żywo zainteresowane biologią równie chętnie wkuwało fakty historyczne i odwrotnie. Jeśli więc nastolatek ma konkretne zainteresowania i rzeczywiście poświęca im czas, mniej ciekawe (jego zdaniem) przedmioty, można mu odpuścić. 

Zdradzę Wam (a mam dziecko w liceum) jak to wyglądało u nas w podstawówce. To, co było ważne, to przedmioty egzaminacyjne i tu litości nie było, chociaż talentu matematycznego dziecko po ojcu nie odziedziczyło. Było też powiedziane, że sobie dziecię ma wybrać przedmioty ważne i mniej ważne. W kontekście późniejszych wymogów przy rekrutacji ważne okazały się (poza egzaminacyjnymi) historia i muzyka. 

Nastolatki nie chcą się uczyć, bo mają ciekawsze zajęcia 

Te ciekawsze zajęcia nie zawsze oznaczają siedzenie w telefonie, chociaż na to też czas powinien się znaleźć. Takie mamy czasy i nie ma co psioczyć. Zamiast warczeć, że dziecko siedzi w internecie, lepiej się zainteresować, co konkretnie tam robi. Nie demonizujmy internetu, oprócz memów ze słodkimi kotkami jest naprawdę sporo wartościowych treści. 

Na pewno ciekawsze od nauki są zajęcia pozalekcyjne, które dziecko samo sobie wybrało. Dla prawidłowego rozwoju potrzebuje też czasu na spotkania z przyjaciółmi i zwykłe nastoletnie sprawy. Tymczasem plan lekcji jest coraz bardziej przeładowany, prac domowych coraz więcej, nie ma się co dziwić, że bunt nastolatka obejmuje także naukę. 

Presja nie jest tym, co motywuje nastolatki 

Nauczyciel urządza coraz więcej sprawdzianów, rodzic w domu niczym policjant pilnuje, czy dziecko się uczy, a jeszcze babcia wtrąci swoje trzy grosze o „tej dzisiejszej młodzieży”, która tylko głupoty ma w głowie. Dwie kartkówki, trzy sprawdziany, poprawa poprzedniego, jeszcze lektura do przeczytania i nauczenie się na pamięć jakiegoś wiersza. Święty by tego nie ogarnął, a co dopiero nastolatek. Przytłoczony nawałem obowiązków i presją na świetne wyniki olewa jednakowo wszystko. 

Niewłaściwe metody nauczania skutecznie demotywują nastolatki 

Współcześni nastolatkowie noszą w kieszeniach dostęp do całej wiedzy świata. No dobra, za część tego dostępu trzeba zapłacić, ale nie są to ceny zaporowe. Mogłoby się wydawać, że w takim razie, zamiast wkuwać tę wiedzę na pamięć, sensowniej byłoby uczyć, jak z niej korzystać i co można na jej bazie zrobić. Tymczasem w szkołach nadal rządzi skostniały system nauki pamięciowej. Nie ma się co dziwić, że nastolatki odmawiają tkwienia w systemie: zakuć, zdać, zapomnieć. One chcą wiedzieć, po co się uczą i jak będą mogły tę wiedzę wykorzystać w życiu. 

Celowo nie wspominam tu o problemach natury psychicznej, załamaniach, depresjach, a także czynnikach życiowych (rozwód rodziców, problemy finansowe, śmierć w rodzinie), bo one nie tyle wpływają na chęć do nauki, ile na faktyczne możliwości skupienia się i nie powinno się ich wrzucać do jednego worka. Niewątpliwie jednak nastolatki obarczone tego rodzaju problemami potrzebują pomocy. 

Nie było też moim celem odpowiadanie na pytanie, jak skłonić nastolatki do nauki. Ten tekst ma być raczej próbą pokazania problemu od drugiej strony i kluczem do zrozumienia nastolatka. Możecie się zdziwić, ale czasem właśnie to zrozumienie w oczach rodziców staje się największą motywacją. 

Ponieważ nie ma nic lepszego niż dowiadywanie się u źródeł, poprosiłam Duśkę o odpowiedź na pytanie: „Dlaczego nastolatki nie chcą się uczyć?”. Wkleiłam odpowiedź bezpośrednio z czatu, powstawiałam tylko przecinki, żeby się lepiej czytało. Wracała ze szkoły i chyba jej się ulało…

Bo ile można zakuwać, szkolny system jest do kitu, każe nam jakieś budowy dżdżownic pamiętać i jakieś inne i przez presję i przez to, że trzeba gonić za ocenami, nie zawsze jest czas na swoje pasje, a to prawdziwe pasje i rzeczy, do których ma się talent, mają faktycznie sens, bo najlepiej utrzymywać się z tego co się kocha i z czego się jest dobrym. 

Oceny nie świadczą o człowieku ani o jego faktycznych umiejętnościach, możesz uczyć się do 2. w nocy i powtarzać sobie wszystko, a to i tak nic nie da. Po co uczyć się rzeczy, które można wygooglać? My lubimy się uczyć, pod warunkiem że uczymy się tego, czego chcemy i pod warunkiem że nikt nas do tego nie zmusza i też czasami nauczyciele zniechęcają, ale to inna sprawa. Po prostu fajnie jest mieć też jakieś swoje prywatne życie, a nie całe życie spędzić tylko w szkole, i tak siedzimy w szkole długo i jeszcze siedzieć w domu to no ludzie!

A no i jeszcze jak jesteś w podstawówce, to ci idioci będą jazgotać nad uchem, drzeć się i jeśli faktycznie chcesz się czegoś nauczyć, to jeśli się ma tragiczną klasę to to i tak nic nie da, że chcesz. Chyba że będziesz noce zarywać, ale to wtedy bez sensu, bo i tak Ci się to na starość nie przyda.

A właśnie, większość wiedzy jest niepotrzebna i te rzeczy jedyne, do czego się przydadzą to do pomagania swoim dzieciom w lekcjach, bo już nawet nie w maturze ani nie w krzyżówkach, bo matura i tak, przynajmniej polski, to egzaminy jakiekolwiek są oparte na kluczu, a nie samodzielnym myśleniu a krzyżówki już niewiele osób rozwiązuje.

Jedyna motywacja czasami to drący się nauczyciel.
I ucz się teraz, gdzie się wykopuje węgiel.
Bo inaczej zostaniesz zjedzony wzrokiem.

Zostawiam Wam to, przemyślcie. Może te nasze dzieci wcale nie są takie krnąbrne i leniwe, jak nam się czasem wydaje.