Obserwujemy stały wzrost zachowań autoagresywnych wśród młodych ludzi na całym świecie, w tym również w Polsce. Szacuje się, że samookaleczenia u dzieci dotyczą 13, a – według innych źródeł – nawet 42 procent młodych ludzi. Oznacza to, że w przeciętnej klasie szkolnej są przynajmniej trzy osoby, które przejawiają autoagresję. Co można zrobić?

Samookaleczenia w języku psychologii i psychiatrii określa się jako non-suicidal self-injury behavior (NSSIB), czyli intencjonalne uszkadzanie powierzchni ciała bez tendencji samobójczych. Najczęściej dotyczą nastolatków i młodych dorosłych (największe rozpowszechnienie u osób w wieku 13-14 lat).

Według dostępnej literatury, występowanie samookaleczeń u dzieci (poniżej 11. roku życia) szacuje się na 7-8 proc., a u nastolatków 15-20 proc. Warto jednak zaznaczyć, że nie każde samookaleczenie zostaje zauważone, a przez to – udokumentowane.

Zachowania autoagresywne i samookaleczenia, czyli co?

Najbardziej rozpowszechnione są samouszkodzenia umiarkowane impulsywne. Polegają one na stosunkowo płytkim nacinaniu skóry ostrymi narzędziami (np. żyletką, nożem, kawałkiem szkła, ostrzem temperówki), rzadziej przypalaniu, zadawaniu sobie ciosów, drapaniu, gryzieniu, nakłuwaniu, podduszaniu. Zazwyczaj mają one miejsce pod wpływem trudnego do pohamowania impulsu, związanego z silnym napięciem. Miejsca, które młody człowiek uszkadza, to najczęściej ramiona, przedramiona, uda, rzadziej brzuch, piersi, szyja.

Kiedy pojawiły się nie więcej niż pięć razy w ciągu ostatniego roku i są wyrazem przeżywanych trudności lub odpowiedzią na przejściowy kryzys, mówimy o samouszkodzeniach epizodycznych. Gdy utrwalają się jako najczęstszy (lub wręcz jedyny) sposób radzenia sobie z przeżywanymi napięciami i występują wielokrotnie, nazywamy je chronicznymi.

Specjaliści do zachowań autodestrukcyjnych zaliczają także zaburzenia łaknienia takie jak anoreksja, bulimia czy ortoreksja, drastyczne, wyczerpujące i wyniszczające diety oraz uzależnienia (behawioralne, alkoholizm, narkomania), a także bojkotowanie leczenia swoich chorób (np. cukrzycą typu 1 czy padaczki).

Dlaczego robią sobie krzywdę?

Działaniom autodestrukcyjnym zawsze towarzyszą silne przeżycia wewnętrzne – autoagresja to próba radzenia sobie z własnymi emocjami. Brak możliwości czy umiejętności wyrażania emocji na zewnątrz prowadzi do „gromadzenia się” ich wewnątrz. NSSIB u wielu nastolatków umożliwia krótkotrwałe złagodzenie przytłoczenia emocjonalnego. Poprzedzona jest najczęściej częstym doświadczaniem przykrych uczuć w postaci np. smutku, przygnębienia, rezygnacji, uczuciem samotności, niezrozumienia, braku zainteresowania ze strony innych, oraz braku poczucia wpływu na sytuację.

Warto pamiętać, że samouszkodzenia nie są jedynie komunikatem: „Jest mi źle”, lecz przynoszą ulgę i poczucie kontroli nad własnym ciałem. Mogą̨ też być formą karania siebie, rozładowywaniem gniewu, napięcia.

Zwykle zastanawiamy się, jak to się dzieje, że dziecko z autodestruktywnym zachowaniem zadaje sobie ból. Przecież musi go odczuwać. Ale w trakcie okaleczania się odczuwanie bólu jest często zredukowane – a to dzięki endorfinom. Nic dziwnego, że następuje poprawa samopoczucia i zniesienie napięcia. A mechanizm biologiczny sprawia, że powtarzane samookaleczenia nabierają charakteru przymusowego (nawykowego, uzależniającego) w sytuacji napięcia emocjonalnego.

Dla innej grupy osób jest to forma wymierzania sobie kary za popełnione (w swoim mniemaniu) błędy. Wtedy ból jest wręcz uzasadniony i pożądany. Samookaleczenia mogą być także fizyczną manifestacją złego samopoczucia psychicznego czy formą zachowań manipulacyjnych służących wymuszeniu konkretnej reakcji.

„Przyczyny samookaleczeń można więc podzielić na te skoncentrowane na sobie (jak regulacja emocji czy samokrytyka) oraz skoncentrowane na innych (wywieranie wpływu na otoczenie). Notuje się przypadki, w których po jednym czy dwóch aktach samouszkodzenia osoba porzuca definitywnie dalsze wyrządzanie sobie krzywdy, inni natomiast wpadają w błędne koło, manifestując zachowanie o cechach uzależnienia, tkwiąc w cierpieniu, uznają samookaleczenie jako jedyny sposób radzenia sobie z wyzwaniami dnia codziennego” – tłumaczy lek. Patryk Główczyński ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, Katedra Psychiatrii, Tarnowskie Góry Szpital Powiatowy im. Hagera w Tarnowskich Górach.

Wpływ na zachowania autodestrukcyjne mają też:

• Podatność – ryzyko zachowań autodestrukcyjnych może być genetycznie uwarunkowane.
• Stresory, takie jak przemoc rówieśnicza, wykluczenie społeczne, izolacja społeczna (nauczanie zdalne).
• Przemoc w rodzinie (czynniki rodzinne), alkoholizm, wykorzystywanie seksualne.
• Traumatyczne przeżycia (PTSD).
• Nasilenie istniejących zaburzeń, np. depresji, zaburzeń nerwicowych, psychotycznych.
• Zaburzenia mechanizmów adaptacyjnych (niska odporność psychiczna).

Reakcja dorosłych na samookaleczanie może pomóc lub zaszkodzić

Zachowania autoagresywne wywołują bardzo silne reakcje u dorosłych. Dominującym stanem jest zazwyczaj lęk – opiekunowie boją się, że stanie się najgorsze i młody człowiek odbierze sobie życie. Niepokoi ich zwłaszcza to, czy będą w stanie dotrzeć do nastolatka i skutecznie mu pomóc.

„Z jednej strony lęk może sprawić, że dorośli zrozumieją powagę sytuacji i zyskają ogromną mobilizację do działania. Niestety, czasami niepokój o zdrowie lub życie przekłada się na presję dorosłych, aby jak najszybciej powstrzymać młodą osobę przed wyrządzaniem sobie krzywdy. Pojawiają się wtedy: sprawdzanie i pilnowanie (Pokaż swój brzuch, bo muszę sprawdzić, czy znowu się nie pocięłaś), przekonywanie (Nie powinieneś się tak krzywdzić, bo…); proszenie i wymuszanie zobowiązań do natychmiastowego zaprzestania zachowań autoagresywnych (Proszę, nie myśl więcej o cięciu. Skończ z tym natychmiast. Zrób to dla mnie)”- tłumaczą autorki publikacji pt. „Młodzi w kryzysie” przygotowanej przez Urząd m.st. Warszawy.

Lęk rodzica czy opiekuna paradoksalnie może również doprowadzić do umniejszania niebezpieczeństwa i unikania zajmowania się problemem („To nic takiego – każdy nastolatek mówi, że się zabije”) lub dążenia do przerzucenia odpowiedzialności za podjęcie interwencji na kogoś innego („To nie moje dziecko. Jego rodzice powinni się tym zająć”).

„Niestety, wielu dorosłych w zetknięciu z aktami autoagresji wciąż odczuwa silną złość i postrzega je jako skierowane przeciwko sobie prowokacje (Robi mi na złość. Chce mi dokuczyć i zdenerwować) lub manipulacje (Próbuje na mnie coś wymusić. Chce w ten sposób osiągnąć swoje perfidne cele). Pojawia się wtedy straszenie (Jeśli nie przestaniesz, możesz być kaleką do końca życia), zawstydzanie (No, pochwal się, jakie głupoty ostatnio zrobiłeś), obwinianie (Nie pomyślałaś nawet, co by poczuł twój młodszy brat, gdyby zobaczył, co sobie robisz), potępianie, karanie (Jesteś obrzydliwy w tym, co robisz. Jeśli jeszcze raz to zrobisz, popamiętasz. Masz szlaban na wszystko). W tego typu reakcjach opiekunowie błędnie zakładają, że nastolatek ma pełną kontrolę nad zachowaniami autoagresywnymi i jeśli go umiejętnie do nich zniechęcą, zaprzestanie takich praktyk” – tłumaczą specjalistki.

Nie tędy droga.

Kilka porad jak postępować w przypadku ujawnienia aktu autoagresji

Pierwszą zasadą jest empatia. A poza tym:

Oceń stopień zagrożenia życia dziecka. Jeżeli jest silne lub samouszkodzenia są duże, potrzebna jest natychmiastowa konsultacja psychiatryczna lub hospitalizacja. Jeśli incydent wydarzył się poza domem, np. w szkole, trzeba zawiadomić rodziców czy opiekunów prawnych a oni powinni podjąć radykalne kroki. Jeżeli nic nie wskazuje na zagrożenie życia, należy zapewnić pomoc w szkole i w domu rodzinnym i poinformować o tym rodziców, a także zaprosić ich do współpracy. Konsultacja specjalistyczna powinna być zaplanowana w czasie, ale nawet jeśli nie jest natychmiastowa, nie można z niej zrezygnować.

Nie pozostawiaj dziecka bez opieki. Jeżeli do zdarzenia doszło w szkole, zostań przy nim do momentu przekazania dziecka pod opiekę specjalistów lub rodziców, jeżeli to w domu stale ktoś powinien być przy dziecku.

Jeśli jesteś nauczycielem, porozmawiaj z dzieckiem czy nastolatkiem o tym co się wydarzyło, ale zadbaj o jego poczucie bezpieczeństwa i intymności. Nie obiecuj, że to wydarzenie pozostanie w tajemnicy, bo konieczne jest poinformowanie o nim rodziców.

Postaraj się o empatyczny stosunek do rozmówcy, reaguj z wyczuciem na jego wypowiedzi. Jeśli nie chce rozmawiać, wytrzymaj ciszę, nie zmuszaj do rozmowy, nie komentuj.

Wykaż się rozumieniem problemu.

Jeśli do sytuacji doszło w szkole, koniecznie porozmawiaj z rodzicem czy opiekunem, bo tylko wspólne działanie zapewni prawidłowe funkcjonowanie dziecka. Pamiętaj, że głównym celem jest troska o dziecko, a nie ocena rodziny i dziecka. Przedstaw rzeczowo problem, wyjaśnij, że dziecko potrzebuje pomocy, udziel informacji na temat konsekwencji bagatelizowania problemu, przekazać informację gdzie można taką pomoc znaleźć i wyjaśnić na czym ona może polegać.

Zaproponuj, co można robić, gdy emocje biorą górę

Ważnym elementem wsparcia młodej osoby z samouszkodzeniami jest nauczenie jej, co może zrobić zamiast stosować autoagresję w sytuacji, kiedy doświadcza silnych emocji.

„Stosowanie negatywnych zachowań zastępczych to strategia, która opiera się o podobny mechanizm, co samouszkodzenia. Wykorzystuje ona różne doznania zmysłowe – przede wszystkim czuciowe i wizualne – ale bez naruszania tkanek. Nastolatek doświadcza czegoś podobnego jak w akcie okaleczania, ale kontroluje sytuację i nie szkodzi swojemu zdrowiu. Ta metoda jest sugerowana młodym, u których samouszkodzenia są chroniczne, częste, drastyczne, zagrażające powikłaniami zdrowotnymi – czytamy publikacji pt. „Młodzi w kryzysie”.

Autorki opracowały listę negatywnych zachowań zastępczych, które można zaproponować osobie ze skłonnościami do autoagresji.

Możesz:

• „Pstrykać” gumką-recepturką w nadgarstek;
• Przyłożyć kostkę lodu w miejsce, gdzie chciałbyś się zranić;
• Trzymać kostkę lodu w dłoni, w ustach (na języku, pod językiem, dociśniętą do zębów);
• Włożyć dłonie do lodowatej wody;
• Rozgryźć pieprz, ziele angielskie lub inne gorzkie przyprawy;
• Klaskać w dłonie aż ścierpną;
• Pomasować, ucisnąć miejsce, które chciałbyś skaleczyć;
• Wziąć lodowaty lub gorący prysznic;
• Popłukać usta bardzo mocnym płynem do jamy ustnej;
• Pisać po ciele czerwonym długopisem, markerem;
• Przykleić plastry w miejsca, gdzie planujesz okaleczenie;
• Posmarować miejsca wcześniejszych ran lub blizn maścią rozgrzewającą;
• Pogładzić miejsca wcześniejszych ran lub blizn miękkim przedmiotem;
• Szczegółowo opisać sobie akt samouszkodzenia.

Warto pamiętać, że natychmiastowe wyeliminowanie zachowań autodestrukcyjnych jest zazwyczaj niemożliwe. Niekiedy może przynosić również szkodę – nastolatki bez innej możliwości poradzenia sobie z dyskomfortem psychicznym mogą poczuć się jeszcze bardziej bezradne i przytłoczone odczuwanymi problemami. Pierwszym i najważniejszym celem wsparcia jest zrozumienie trudności i potrzeb młodej osoby, która dokonuje samouszkodzeń.

Apteczka pierwszej pomocy emocjonalnej

Wychodząc z założenia, że warto rozwijać w dzieciach podstawowe umiejętności społeczne i emocjonalne oraz przygotowanie do radzenia sobie z trudnościami, terapeuci sformułowali podpowiedzi dla dorosłych, które koncentrują się na kształtowaniu pozytywnych postaw i zachowań, poprzez rozwijanie odporności psychicznej oraz optymistycznego podejścia do życia:
– ustal co może pomóc złagodzić stres, ból, przykrości czy zranienie emocjonalne, co może mnie wzmocnić, co może utrwalić to co jest we mnie najcenniejsze,
– naucz optymizmu, patrzenie, że szklanka jest do połowy pełna a nie pusta pomaga przezwyciężyć kryzysy,
– okazuj dzieciom przyjaźń i szacunek,
– pozwalaj na kreatywność i wyzwalaj ją u dziecka,
– bądź szczery i życzliwy,
– naucz uważności i wdzięczności nawet za drobny gest,
– pokaż, że zdrowie fizyczne jest ważne,
– naucz, że marzenia są potrzebne i zachęcaj do ich realizacji,
– przygotuj listę kontaktów z informacją kto i kiedy może udzielić wsparcia,
– pamiętajmy, że nawet drobny gest, uśmiech, zainteresowanie, słowo czasami są w stanie sprawić cuda

Źródło informacji: Serwis Zdrowie

Obraz Sasin Tipchai z Pixabay

Blichtr wybiegów, najnowsze kolekcje, piękne modelki, wielkie eventy oraz nazwiska znane nie tylko fanom mody. Ten (z pozorów) idealny świat posiada drugą twarz – często mroczną i brutalną – w której liczą się układy, a najsłabsi nie znajdą miejsca w pierwszych rzędach na Fashion Weeku. Małgorzata Rogala w najnowszej książce Przerwany pokaz od Wydawnictwa Skarpa Warszawska ujawnia cienie rodzinnego biznesu w branży fashion, którego idealna jest tylko fasada. Czy uda się znaleźć zabójcę znanej projektantki, zamordowanej podczas własnego pokazu oraz odkryć sekrety zachłannie skrywane przez jej rodzinę? Jedno wiemy na pewno – to nie pierwszy raz, gdy śmierć staje się następstwem tajemnic…

Świat mody przyciąga wielu kreatywnych, zdolnych i przełamujących wszelkie granice ludzi. Obraz kreowany przez media społecznościowe przedstawia go w świetle najjaśniejszych reflektorów. Prawda okazuje się jednak nie tak kolorowa i o wiele mniej atrakcyjna niż powierzchowne oblicze branży. Skrywane zachłannie tajemnice to tylko część realiów branży fashion, w której do tragedii dochodzi częściej, niż może się wydawać. 

Zabójstwo na wybiegu

Podczas pokazu nowej kolekcji życie traci utalentowana projektantka mody – Regina. Na jaw wychodzą sekrety skrywane przez kobietę. Okazuje się, że nie tylko ona chowa prawdę przed światem. W rodzinie Morawskich każdy ma coś do ukrycia, a sprawy z przeszłości dają o sobie znać po latach milczenia.

Czy rodzinny biznes to miejsce na sentymenty?

W śledztwo angażuje się policjantka Michalina Czaplińska, wraz z partnerką Zofią Maciejką. Kobieta, zmagając się z tajemniczym zabójstwem projektantki, pragnie odkryć prawdę dotyczącą tragedii rodziny Morawskich sprzed lat. Wie, że rodzinę łączy pakt milczenia – czy uda jej się rozwiązać obie sprawy i postawić odpowiedzialnych za te tragedie przed organem sprawiedliwości?  

Małgorzata Rogala zabiera czytelnika do świata rodzinnych tajemnic, układów i niedopowiedzeń otoczonych pozornym pięknem oraz do miejsca, w którym życie, w niewiadomy sposób straciła kolejna osoba. Kreśli również szokujący obraz świata mody, który sprowadzi na ziemię każdego, kto wcześniej myślał o nim jeszcze jako o bajce…

Książka zaangażowana społecznie

„Przerwany pokaz” to jednak nie tylko thriller osadzony na atrakcyjnym tle. To także odważny komentarz na temat świata, który nie jest i chyba nigdy nie był spójny czy transparentny. Autorka porusza między innymi kwestie związane z ekologią i slow fashion, otwarcie krytykując jednorazowość naszych codziennych decyzji i traktowanie ubrań jako „kreacji na jeden wieczór”. Małgorzata Rogala sama jest zwolenniczką świadomych wyborów oraz troski zarówno o środowisko naturalne jak i o zachowanie etyczności podczas procesu produkcji ubrań. Więcej na ten temat możecie usłyszeć, włączając podcast zrealizowany z autorką na potrzeby inbook story. 

-> https://www.youtube.com/watch?v=GhtierIZv_M

Książkę kupisz tutaj -> https://inbook.pl/przerwany-pokaz-przerwany-pokaz,id161988.html 

Przerwany pokaz Małgorzata Rogala

————————————————————————————————————————————–

Małgorzata Rogala – z wykształcenia psycholożka. Sławę i rozpoznanie przyniosła jej wydana w 2012 roku powieść obyczajowa „To, co najważniejsze”. Autorka znanych i lubianych powieści kryminalnych, z udziałem starszej aspirant Agaty Górskiej i komisarza Sławka Tomczyka oraz prywatnej detektyw Celiny Stefańskiej. Książkowe inspiracje autorka czerpie z otaczającego ją świata. Chodź Przerwany pokaz może wydawać się wyjątkiem od reguły, znajdziemy w nim wiele sytuacji, które odnajdziemy w otaczającym nas społeczeństwie. Autorka nie boi się poruszać trudnych i niewygodnych tematów, które zmuszają ją do stawiania pytań. Prywatnie pasjonatka muzyki jazzowej i języka francuskiego oraz entuzjastka powieści Marca Levy`ego.

Źródło wpisu: informacja prasowa agencji Face It

Obraz Ahmad Ardity z Pixabay

Wraz z nadejściem wiosny wielu z nas boryka się z sezonowymi infekcjami. Część objawów, takich jak katar, obniżone samopoczucie czy uporczywe kichanie, może okazać się jednak efektem alergii. Ze względu na duże zanieczyszczenia środowiska czy wysoko przetworzoną żywność, alergików z roku na rok przybywa, warto więc uświadomić sobie, które objawy powinny zmotywować nas do wizyty u lekarza i przeprowadzenia odpowiedniej diagnostyki.

Objawy alergii, które mogą być mylone z sezonowymi infekcjami

1. Katar

Wodnisty katar lub zatkany nos to dolegliwości, które często nam towarzyszą w pierwszych wiosennych miesiącach. Choć często mogą być wynikiem dużych wahań temperatury powietrza i zmian w błonie śluzowej nosa pod wpływem zimnego powietrza, to jeśli objawy utrzymują się w konkretnych porach roku lub np. po wyjściu na długi spacer do lasu, powinna zapalić się czerwona lampka. – Tzw. katar sienny różni się od tego przeziębieniowego tym, że jest przez cały czas wodnisty i nie towarzyszą mu inne objawy infekcji: nie ma bólu gardła, gorączki, kaszlu. Mogą natomiast współwystępować bóle zatok, głowy czy świąd i łzawienie oczu – tłumaczy dr n.med. Marta Kołacińska-Flont, alergolożka, ekspertka kampanii „Tarcza dla oczu”.

Katar lub zatkany nos może być bowiem pierwszym objawem alergii na pyłki, które pojawiają się w powietrzu wraz z budzeniem się roślinności po zimowym letargu. W styczniu i lutym przypada sezon pylenia olszy i leszczyny, a w kwietniu brzozy, jednak podobieństwo tych alergenów jest tak duże, że osoby uczulone na brzozę mogą pierwsze objawy rozwinąć już w styczniu.

2. Łzawienie i swędzenie oczu

Jeśli rano Twoje oczy są załzawione, swędzące, a do tego jeszcze pieką – uważaj, nie musi to być wynik wiosennego przeziębienia. Aż 46% alergików deklaruje,że boryka się z problemami ocznymi, wśród nich wymieniając najczęściej te trzy objawy: swędzenie, pieczenie i łzawienie. Często są one przykrym efektem alergii wziewnej, czyli takiej, w której do organizmu, wraz z wdychanym powietrzem, dostają się np. pyłki lub roztocza kurzu domowego. Choć najczęstszymi alergenami sprawczymi w przypadku objawów sezonowych są wspomniane wcześniej pyłki drzew i traw, to uczulić mogą nas także wydzieliny zwierzaka (np. ślina, wydzielina gruczołów łojowych), zarodniki grzybów pleśniowych, które utrzymują się w powietrzu niezależnie od pory roku. Pamiętajmy, by powstrzymać się od drapania i przecierania oczu, co może dodatkowo pogłębić objawy, a nawet doprowadzić do zapalenia spojówek z masywnym obrzękiem.

3. Złe samopoczucie

Towarzyszące nam uczucie zmęczenia i ogólne złe samopoczucie nie musi wcale być wynikiem wiosennego przesilenia. O tej porze roku tego typu dolegliwości mogą okazać się szczególnie męczące – zamiast korzystać z pięknej, budzącej się do życia pogody, spędzamy czas w czterech ścianach, przytłoczeni złym nastrojem. Jeśli po kilku dniach objawy nie ustępują, a dodatkowo zaobserwujemy u siebie równoczesne występowanie kataru czy łzawienie  i świąd oczu – koniecznie skontaktujmy się z lekarzem pierwszego kontaktu i upewnijmy się, czy nasze objawy nie są związane z alergią.

4. Duszący kaszel

Kolejnym elementem, który powinien wzbudzić naszą czujność, jest duszący, męczący kaszel. Może on pojawić się nagle i mieć ścisły związek z alergią wziewną. Drogą oddechową uczulają nie tylko pyłki drzew czy traw, ale także wszechobecny kurz, zarodniki grzybów pleśniowych, a także wydzieliny zwierząt domowych przenoszone na ich sierści. Szczególnie w ostatnim przypadku dość łatwo zaobserwować bezpośrednie powiązanie kaszlu i drażniącego uczucia w gardle, z obecnością zwierzaka – najczęściej kota lub psa. Nie powinniśmy też bagatelizować długotrwałego, duszącego kaszlu, który męczy nas w zamkniętych pomieszczeniach – może mieć to związek z uczuleniem na roztocza kurzu, co w Polsce jest bardzo powszechne, a równocześnie dość trudne do opanowania.

5. Uporczywe kichanie

Notoryczne kichanie wiosną to objaw, który często przez wielu z nas może być kojarzony z przeziębieniem, a przez to też łatwo bagatelizowany. Mimo, że kichanie może być dla nas męczące i nieść ze sobą nieprzyjemne skutki, np. podrażnione gardło czy śluzówkę nosa, rzadko kiedy jest dla nas impulsem do konsultacji z lekarzem. – Tak zwane salwy kichania to jedna z najpowszechniejszych reakcji na kontakt z alergenem. Może być jednym z pierwszych objawów uciążliwej alergii – przestrzega dr Kołacińska-Flont. – Na początku należy wybrać się do lekarza rodzinnego, który określi, czy pomoże sam, czy skieruje do specjalisty: alergologa. – dodaje dr Kołacińska-Flont.

Objawy alergii – jak sobie z nimi radzić?

Jeśli zauważysz u siebie któryś z powyższych objawów lub kilka występujących równocześnie – nie zwlekaj i udaj się po pomoc lekarza. – W sytuacji, kiedy męczą nas uporczywe objawy, nie warto czekać. Jeśli okaże się, że nasze podejrzenia są słuszne i rzeczywiście mamy alergię, trzeba podjąć odpowiednie leczenie – wyjaśnia dr n. med. Marta Kołacińska-Flont, alergolożka i ekspertka kampanii „Tarcza dla oczu”. – Zanim trafimy do gabinetu lekarskiego, możemy sobie pomóc tu i teraz, prostymi sposobami. Pomocne może być regularne przemywanie twarzy i nosa, by oczyścić powierzchnię skóry z podrażniających alergenów, można też przemyć same oczy, które są bardzo wrażliwe, a dodatkowo warto dbać o ich odpowiednie nawilżenie. Z kolei osoby noszące okulary (zarówno korekcyjne, jak i przeciwsłoneczne) powinny pamiętać o dokładnym czyszczeniu ich powierzchni po to, by pozbyć się osiadłych na nich pyłków i kurzu – dodaje dr n. med. Kołacińska-Flont.

Należy przy tym pamiętać, że takie zabiegi, choć mogą nam przynieść ulgę, nie zastąpią kontaktu z lekarzem specjalistą.

[1: Dane pochodzą z badania „Chroń oczy przed alergią” – marzec 2021, zrealizowane przez markę EKTIN]

Źródło wpisu: informacja prasowa agencji 38 Content Communication

Obraz Luisella Planeta LOVE PEACE ?? z Pixabay