Całe szczęście, że kino polskie nie zeszło na psy. Całe szczęście, że Piotr Adamczyk pozbył się łatki papieża. Całe szczęście, że Roma Gąsiorowska wróciła do pracy po urlopie macierzyńskim. Całe szczęście, że powstał film „Całe szczęście”.
Ona – bizneswoman, celebrytka uwielbiana przez tłumy, królowa kolorowych magazynów i pierwsza dama polskiego fitnessu. On – skromny muzyk grający na trójkącie w filharmonii.
Ona – bajecznie bogata. On – radzi sobie.
Ona – ma piękny i przestronny dom w stolicy. On – nieduży i wymagający remontu domek nad morzem.
Ona – samotna, piękna i niedostępna („Nie tacy jak ty próbowali!”). On – wdowiec wciąż opłakujący żonę, nieszukający miłości.
Ona – zjawia się znikąd i proponuje mu górę pieniędzy. On – nie wierzy w bajki o dobrych wróżkach.
Ona – wie o nim wszystko. On – nie wie o niej nic.
Ona – zdobywa jego serce. On – postanawia spróbować.
Ona – nosi w sobie mroczny sekret. On – czyli Piotr Adamczyk – nazwał ten film melodramatem.
Ja – kompletnie nie rozumiem dlaczego.
Całe szczęście – komedia nieklasyczna
W klasycznej komedii romantycznej ona jest piękna, skromna i biedna, on przystojny, bogaty i zakochany. A tu odwrotnie! On co prawda jest przystojny, ale niemajętny i skromny. Ona może niekoniecznie piękna, za to bogata i pewna siebie. I chwała scenarzystom, że mieli odwagę przełamać schematy!
W klasycznej komedii zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia, potem coś idzie nie tak, na końcu się całują na tle zachodzącego słońca. Tu nie ma miłości od pierwszego wejrzenia. I całe szczęście (ten tytuł to naprawdę jest trafiony!), bo takowa zdarza się rzadko, najczęściej w liceum.
Kobieta po przejściach i mężczyzna z przeszłością nie są tak otwarci na nowe uczucie, nawet jeśli on proponuje jej na początek słodkie ruchanki. Ostrożnie stawiają pierwsze kroki ku sobie, przy czym Marta dobrze wie, czego chce i do czego dąży. Robert obserwuje i próbuje rozgryźć, o co chodzi Marcie. W końcu oczywiście zrozumie, bo taka jest konwencja tego typu filmów. Przy czym muszę przyznać, że tu rozwiązanie zaskakuje. I nie jest wcale takie oczywiste. Ja i mąż załapaliśmy w dwóch zupełnie różnych momentach filmu. A i tak do końca nie mieliśmy pewności, czy dobrze myślimy. Jednak do melodramatu temu filmowi daleko. W klasycznym melodramacie jeden z bohaterów powinien umrzeć. Nie bójcie się. Może nie powinnam, ale powiem, że tu nikt nie umiera. Nie żyje żona Roberta, ale to żadna tajemnica. Umarła, zanim zaczął się film. I to jedyna śmierć. A czy na końcu będzie zachodzące słońce, to Wam nie powiem. Co za dużo, to niezdrowo 😉
Całe szczęście – inteligentny humor i doborowa obsada
„Całe szczęście” to komedia. Ale nie byle jaka. Inteligentny humor, subtelna gra słów, brak ogranych tekstów i żadnych sucharów. Naprawdę jest się z czego pośmiać.
Roma Gąsiorowska i Piotr Adamczyk stworzyli duet doskonały, a partnerujący im Maks Balcerowski, w przyszłości zostanie pierwszym amantem polskiego kina, wspomnicie moje słowa! Ta trójka to bez wątpienia postaci pierwszoplanowe i to o nich jest film. Jednak warto zerknąć i na drugi plan. Jacek Borusiński urodził się właśnie po to, by zagrać w „Całym szczęściu”. On może nic nie mówić, wystarczy, że jest i człowiek zaczyna się śmiać. Joanna Liszowska i Tomasz Sapryk – małżeństwo nie całkiem doskonałe, ale z potencjałem – ich teksty przejdą do historii. Ojciec Roberta i pani Jadzia – niby ich tam niedużo, ale nie dadzą się nie zauważyć. Szczególnie jego jakże trafne teksty na temat konsumpcji ryb nad morzem. A jako wisienka na torcie – Michał Urbaniak w roli siebie samego. Tylko przez chwilę, ale zapomnieć się nie da.
Całe szczęście – do obejrzenia we dwoje
Film lekki, w sam raz do obejrzenia we dwoje. Do śmiechu, do płaczu, do wzruszeń i ukradkowego ściskania dłoni. Powiem Wam w sekrecie, że gdyby nie czekająca w sali zabaw Duśka, po wyjściu z sali poszlibyśmy prosto do kasy po bilety na następny seans. I byliśmy w tym wyjątkowo zgodni! A nie zawsze jesteśmy. Jak uznałam, że Miszmasz to gniot, to się pokłóciliśmy 😉
PS. Kilka dni po premierze z ciekawości przekopałam internet, żeby zobaczyć, co o tym filmie sądzą inni. Hmmm, o gustach się ponoć nie dyskutuje, ale nie ukrywam – negatywne recenzje mocno mnie zaskoczyły. Nawet się przez chwilę zastanawiałam, czy autorzy nie zostali opłaceni przez konkurencję.
Moi Drodzy – jeśli szukacie filmu głębokiego psychologicznie, a w Piotrze Adamczyku ciągle widzicie Karola Wojtyłę, to ostrzegam – nie idźcie tą drogą! Ten film w założeniu miał być lekki, łatwy i przyjemny i dokładnie taki jest. No dobra, miejscami może mniej łatwy, ale nadal jest to po prostu ciepła komedia romantyczna i jakiekolwiek próby potraktowania jej inaczej kończą się źle.
I może faktycznie jestem nieobiektywna, bo akurat bardzo lubię polskie kino w ogóle, a polskie komedie szczególnie, niemniej jednak nie boję się powiedzieć, że „Całe szczęście” ma szansę stać się komedią roku.
PPS. Zdjęcie na baner zrobiłam w kinie i nawet nikogo o zgodę nie zapytałam, ale mam nadzieję, że producenci będą wyrozumiali 😉
