Jestem wielką miłośniczką zup wszelakich. Naprawdę – uwielbiam je pasjami i mogłabym jeść każdego dnia. Najczęściej gotuję tradycyjne dania kuchni polskiej, ale ostatnio zamarzyła mi się odmiana. Tym razem zachwyciła mnie zupa krem z brokułów, którą zaserwowała mi moja siostra.

Zupa krem z brokułów to zupa bardzo prosta i szybka do zrobienia, w dodatku jest pożywna i dostarcza wielu cennych witamin dla organizmu. Jak ją zrobić? Już daję odpowiedź 🙂

Zupa krem z brokułów. Składniki:

• Opakowanie brokułów mrożonych (ok 400 g) lub duża ich główka,
• 2 średniej wielkości ziemniaki,
• 1 cebula,
• 2 ząbki czosnku,
• sól, pieprz,
• 0,5 litra bulionu warzywnego (może być też rosół z dnia poprzedniego lub sama woda),
• 1 łyżka masła lub oliwy z oliwek (jeśli lubicie jej smak).
• opcjonalnie łyżka kwaśnej śmietany, jeśli ktoś lubi.

Składniki na grzanki:

• gotowe grzanki lub chleb, odrobina masła, soli i czosnku.

Przygotowanie:

1. A więc tak – świeże brokuły dzielę na mniejsze części, płuczę, ziemniaki obieram i kroję w kostkę jak do zwykłej zupy. Czosnek i cebulę pozbawiam łupin i drobno szatkuję. Odrobinę czosnku odkładam do grzanek.
2. Do garnka wrzucam łyżkę masła i gdy masło się rozgrzeje, smażę cebulę. Gdy zmięknie, dodaję kawałki ziemniaków i jeszcze chwilę podsmażam.
3. Zalewam to bulionem, dorzucam brokuły i gotuję wszystko do miękkości około 15-20 minut.
4. Zupę rozdrabniam blenderem na gładką masę. Doprawiam solą i pieprzem, jeśli trzeba, dodaję odrobinę czosnku i śmietany.

W międzyczasie kroję chleb (najlepsze jest co najmniej wczorajsze pieczywo), rozgrzewam na patelni masło, dorzucam pieczywo.

Gorącą zupę nakładam na talerz i posypuję grzankami. Po prostu pycha!

Całe szczęście, że kino polskie nie zeszło na psy. Całe szczęście, że Piotr Adamczyk pozbył się łatki papieża. Całe szczęście, że Roma Gąsiorowska wróciła do pracy po urlopie macierzyńskim. Całe szczęście, że powstał film „Całe szczęście”.

Ona – bizneswoman, celebrytka uwielbiana przez tłumy, królowa kolorowych magazynów i pierwsza dama polskiego fitnessu. On – skromny muzyk grający na trójkącie w filharmonii.

Ona – bajecznie bogata. On – radzi sobie.

Ona – ma piękny i przestronny dom w stolicy. On – nieduży i wymagający remontu domek nad morzem.

Ona – samotna, piękna i niedostępna („Nie tacy jak ty próbowali!”). On – wdowiec wciąż opłakujący żonę, nieszukający miłości.

Ona – zjawia się znikąd i proponuje mu górę pieniędzy. On – nie wierzy w bajki o dobrych wróżkach.

Ona – wie o nim wszystko. On – nie wie o niej nic.

Ona – zdobywa jego serce. On – postanawia spróbować.

Ona – nosi w sobie mroczny sekret. On – czyli Piotr Adamczyk – nazwał ten film melodramatem.

Ja – kompletnie nie rozumiem dlaczego.

Całe szczęście – komedia nieklasyczna

W klasycznej komedii romantycznej ona jest piękna, skromna i biedna, on przystojny, bogaty i zakochany. A tu odwrotnie! On co prawda jest przystojny, ale niemajętny i skromny. Ona może niekoniecznie piękna, za to bogata i pewna siebie. I chwała scenarzystom, że mieli odwagę przełamać schematy!

W klasycznej komedii zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia, potem coś idzie nie tak, na końcu się całują na tle zachodzącego słońca. Tu nie ma miłości od pierwszego wejrzenia. I całe szczęście (ten tytuł to naprawdę jest trafiony!), bo takowa zdarza się rzadko, najczęściej w liceum.

Kobieta po przejściach i mężczyzna z przeszłością nie są tak otwarci na nowe uczucie, nawet jeśli on proponuje jej na początek słodkie ruchanki. Ostrożnie stawiają pierwsze kroki ku sobie, przy czym Marta dobrze wie, czego chce i do czego dąży. Robert obserwuje i próbuje rozgryźć, o co chodzi Marcie. W końcu oczywiście zrozumie, bo taka jest konwencja tego typu filmów. Przy czym muszę przyznać, że tu rozwiązanie zaskakuje. I nie jest wcale takie oczywiste. Ja i mąż załapaliśmy w dwóch zupełnie różnych momentach filmu. A i tak do końca nie mieliśmy pewności, czy dobrze myślimy. Jednak do melodramatu temu filmowi daleko. W klasycznym melodramacie jeden z bohaterów powinien umrzeć. Nie bójcie się. Może nie powinnam, ale powiem, że tu nikt nie umiera. Nie żyje żona Roberta, ale to żadna tajemnica. Umarła, zanim zaczął się film. I to jedyna śmierć. A czy na końcu będzie zachodzące słońce, to Wam nie powiem. Co za dużo, to niezdrowo 😉

Całe szczęście – inteligentny humor i doborowa obsada

„Całe szczęście” to komedia. Ale nie byle jaka. Inteligentny humor, subtelna gra słów, brak ogranych tekstów i żadnych sucharów. Naprawdę jest się z czego pośmiać.

Roma Gąsiorowska i Piotr Adamczyk stworzyli duet doskonały, a partnerujący im Maks Balcerowski, w przyszłości zostanie pierwszym amantem polskiego kina, wspomnicie moje słowa! Ta trójka to bez wątpienia postaci pierwszoplanowe i to o nich jest film. Jednak warto zerknąć i na drugi plan. Jacek Borusiński urodził się właśnie po to, by zagrać w „Całym szczęściu”. On może nic nie mówić, wystarczy, że jest i człowiek zaczyna się śmiać. Joanna Liszowska i Tomasz Sapryk – małżeństwo nie całkiem doskonałe, ale z potencjałem – ich teksty przejdą do historii. Ojciec Roberta i pani Jadzia – niby ich tam niedużo, ale nie dadzą się nie zauważyć. Szczególnie jego jakże trafne teksty na temat konsumpcji ryb nad morzem. A jako wisienka na torcie – Michał Urbaniak w roli siebie samego. Tylko przez chwilę, ale zapomnieć się nie da.

Całe szczęście – do obejrzenia we dwoje

Film lekki, w sam raz do obejrzenia we dwoje. Do śmiechu, do płaczu, do wzruszeń i ukradkowego ściskania dłoni. Powiem Wam w sekrecie, że gdyby nie czekająca w sali zabaw Duśka, po wyjściu z sali poszlibyśmy prosto do kasy po bilety na następny seans. I byliśmy w tym wyjątkowo zgodni! A nie zawsze jesteśmy. Jak uznałam, że Miszmasz to gniot, to się pokłóciliśmy 😉

PS. Kilka dni po premierze z ciekawości przekopałam internet, żeby zobaczyć, co o tym filmie sądzą inni. Hmmm, o gustach się ponoć nie dyskutuje, ale nie ukrywam – negatywne recenzje mocno mnie zaskoczyły. Nawet się przez chwilę zastanawiałam, czy autorzy nie zostali opłaceni przez konkurencję.

Moi Drodzy – jeśli szukacie filmu głębokiego psychologicznie, a w Piotrze Adamczyku ciągle widzicie Karola Wojtyłę, to ostrzegam – nie idźcie tą drogą! Ten film w założeniu miał być lekki, łatwy i przyjemny i dokładnie taki jest. No dobra, miejscami może mniej łatwy, ale nadal jest to po prostu ciepła komedia romantyczna i jakiekolwiek próby potraktowania jej inaczej kończą się źle.

I może faktycznie jestem nieobiektywna, bo akurat bardzo lubię polskie kino w ogóle, a polskie komedie szczególnie, niemniej jednak nie boję się powiedzieć, że „Całe szczęście” ma szansę stać się komedią roku.

PPS. Zdjęcie na baner zrobiłam w kinie i nawet nikogo o zgodę nie zapytałam, ale mam nadzieję, że producenci będą wyrozumiali 😉

Prośby, groźby, obiecanki, krzyki, jęki, nerwy – o której byśmy nie wstali i tak zawsze jesteśmy spóźnieni! Nie mam pomysłu, sił i czasu, by o poranku wszystko nie stawało na głowie i działo się bez popędzania. Marzę, by na spokojnie zaczynać nowy dzień. Co więc robić, by poranne czynności mnie nie nokautowały? Czy jest na to uniwersalna rada? – zapyta niejedna mama.

Plan działania

My dorośli mamy swój plan, prawda? Chodzimy na określoną godzinę do pracy, pewne czynności wykonujemy od wielu lat, ich kolejność jest dla nas logiczna, dawno temu wypracowana. Podobnie więc od dzieci oczekujemy, że będą funkcjonować zgodnie z zasadami, które dla nas są po prostu sensowne. Tymczasem dla nich upływ czasu jest czystą abstrakcją i nie czują, że to, czego od nich wymagamy w danym momencie, jest po prostu racjonalne.

Jak ułożyć plan dnia?

Warto poświęcić trochę czasu, by pomóc dzieciom zrozumieć, czego i kiedy od nich oczekujemy. Na spokojnie, razem z dzieckiem, ustalić jakie czynności, trzeba zrobić rano po wstaniu, żeby zdążyć do żłobka, przedszkola, szkoły. Czyli pomagamy uporządkować poranek i tworzymy PLAN DZIAŁANIA.

W zależności od tego, ile nasze dziecko ma lat, wybieramy sposób przygotowania planu. Maluszkowi przygotujmy gotowe obrazki (ja, gdy Aleks miał trzy lata, powycinałam je z kolorowych gazet), starszak może już sam narysować, a uczeń – zapisać.

Ważne, by plan dnia przygotować wspólnie. Dlaczego? Wtedy dziecko ma poczucie sprawczości, chętniej wykonuje dane czynności, jest więc większa szansa, że będzie trzymać się ustalonego planu.

Przygotowany plakat, na którym znajdują się wszystkie punkty, zawieszamy w widocznym miejscu.

Czy plan dnia powinien zawierać dokładne godziny na wykonanie danego zadania?

Niekoniecznie, najważniejsza jest kolejność. Młodsze dzieci nie znają się na zegarku, ale z drugiej strony ustalenie konkretnego czasu może przydać się nam dorosłym. Wybór należy do Was. Jak również to, jak bardzo szczegółowy chcemy mieć plan. W przypadku małego dziecka uwzględniamy np. skorzystanie z nocnika, a starszego – nie tylko zjedzenie śniadania, ale i wstawienie talerza i kubka do zlewu.

Czy następnego dnia wszystko będzie od razu świetnie działało?

Może tak, a może wcale nie. Niektóre dzieci od samego początku chętnie się angażują, inne potrzebują więcej czasu. I wtedy należy cierpliwie z nimi ćwiczyć albo dodatkowo dopracować plan, a z każdym dniem będzie trochę lepiej.

Co nam daje plan działania?

Rodzic nie musi już ciągle gderać i bez przerwy powtarzać te same polecenia. Wystarczy odnieść się do wspólnie opracowanego planu i zadać pytanie: ,,Co jest następnym punktem w Twoim planie?” albo „Umyłeś zęby, więc sprawdź na planie, co teraz będziesz robił?”. Plan ma zadanie przypominać, by każdy punkt poranka został wykonany, a systematyczne działanie według niego pomoże stworzyć nawyki. Ułatwi odnalezienie się w chaosie, dziecko nie będzie czuło się już zagubione i będzie miało poczucie, że samo kontroluje sytuację. Rozkład dnia  uczy też planowania – i to nie tylko obowiązków, ale i znalezienia czasu na przyjemności.

Pisząc dzisiejszy tekst, skupiłam się na planie poranka, ale oczywiście plany mogą dotyczyć przeróżnych sytuacji – całego dnia, tygodnia, wieczornych rytuałów, wakacyjnych zajęć.