Rozstęp mięśni prostych brzucha – nigdy nie pomyślałabym, że może spotkać właśnie mnie – osobę wysportowaną, aktywną i z tzw. sześciopakiem, który po pierwszej ciąży praktycznie od razu ponownie ukazał się światu. Ale teraz już wiem, nigdy nie mów nigdy.

Po drugiej ciąży, tym razem zakończonej CC, nie było już tak kolorowo. Fakt, że ciąże były w niewielkim odstępie czasu, brzuch zdecydowanie większy, zresztą tak jak i jego lokator.

Początkowo myślałam – spokojnie teraz potrzeba więcej czasu, by wszystko wróciło na swoje miejsce.

Brzuch po porodzie

Jednak któregoś dnia podczas zabawy z dziećmi zauważyłam, że w brzuchu mam “dziurę”!! Swoim odkryciem pochwaliłam się mężowi – jego mina nie była zbyt tęga. Skrzywił się, ale uspokajał, że może jeszcze nie czas. I tak trwałam w nieświadomości, czekając na cud, który sam nie chciał się wydarzyć. Chcąc mu dopomóc wzięłam się za ćwiczenia. Jednak pomimo moich starań i wylewanych potów, efektów nie było. Dziura pozostała, a brzuch wyglądał jakbym nadal była w ciąży, tak 4-5 miesiąc. A na dodatek skóra w okolicy pępka, w szczególnych pozycjach, pozostała wiotka i pomarszczona.

Pewnego dnia klikając z Wami na naszym facebookowym funpagu, przy okazji moich wspominek na temat ciążowego brzuszka,  nieznana mi kobietka, widząc zdjęcie mojego ogromnego brzucholka, zapytała wprost czy nie mam teraz rozstępu. No i maszynka ruszyła.

Szybki test i już wiedziałam skąd ta dziura, skąd ten brzuch.

Zaczęło się maglowanie “wujka google” i oswajanie z tą myślą.

Rozejście mięśni brzucha

Jak się okazało, w Polsce problem ten jest niestety w dalszym ciągu mało znany. Materiałów jasno mówiących co można, czego nie – bardzo niewiele, porad i przykładów ćwiczeń jak na lekarstwo. Generalnie krąży parę artykułów, które są wciąż powielane. A nawet są opinie wzajemnie się wykluczające, więc człowiek się w tym wszystkim gubi. Fachowej i konkretnej pomocy niewiele, za to bardzo dużo jest osób osądzających młode mamy, które mimo hektolitrów wylanego potu, nadal nie wyglądają jak lalki Barbie. A prawda jest taka, że mając rozstęp, czy inaczej rozejście mięśni prostych brzucha (kresy białej), nie ma szans na zbudowanie sześciopaka, a przynajmniej nie w szybkim czasie. I nie można ot tak powiedzieć, że oooo… ta mamuśka się zaniedbała, odpuściła. To nie tak!

Przepuklina kresy białej

Co gorsza, bardzo często rozejściu towarzyszy przepuklina, która przestaje być już tylko defektem kosmetycznym, a staje się sporym problemem zdrowotnym.

Dziewczyny, sprawdzenie zajmie Wam 30 sekund, więc do roboty.

1) połóżcie się na ziemi i podciągnijcie kolana, tak jakbyście chciały robić brzuszki,
2) unieście lekko głowę, napinając mięśnie brzucha,
3) ręką dotknijcie mięśni brzucha w linii od mostka do pępka,
4) i już!

Jeśli wyczułyście jakąś przerwę pomiędzy mięśniami – to właśnie rozstęp. To dosłownie dziura w brzuchu. Można w nią włożyć palec, dwa, trzy a nawet dłoń. W przypadku przepukliny, zazwyczaj nad pępkiem wyczuwalne jest zgrubienie.

Możecie też sprawdzić mięśnie w inny sposób.

1) stańcie prosto,
2) napnijcie mięśnie i lekko odchylcie się do tyłu,
3) jeśli na linii mostek – pępek robi się wybrzuszenie, górka – to również oznaka rozejścia się mięśni.

Ale spokojnie, pierwsze wrażenie jest nieciekawe, jednak zdiagnozowanie rozstępu, nie koniecznie musi oznaczać pójście pod nóż.

Ćwiczenia na mięśnie brzucha

Mając za sprzymierzeńca dobrego chirurga lub fizjoterapeutę (podkreślam DOBREGO!), można z rozstępu wyjść bez blizn. Jednak jest to proces długotrwały, ponieważ ćwiczenia wzmacniające i zbliżające mięśnie nie są intensywne, potrzeba dużo cierpliwości i samozaparcia, ale da się.

Jak wspomniałam materiałów jest niewiele, więc możecie zacząć szukać wpisując angielską frazę – Diastasis Recti. W ten sposób znajdziecie informacje o rozstępie, filmiki pokazujące jak i co ćwiczyć.
Podrzucam Wam tu też grupę, którą sama utworzyłam ażeby uświadamiać kobiety, oswajać, służyć radą, kontaktami, czym tylko się da by pomóc odzyskać siebie:)

Jesteśmy tam już wprawione w bojach i możemy często rozpoznać rozstęp już po samym wyglądzie brzucha.

Dziewczyny sprawdźcie, nic nie tracicie a możecie wiele zyskać. Może to być Wasz pierwszy krok, który wskaże drogę do osiągnięcia lepszego życia.

Temat jest dużo szerszy, jeśli macie pytania piszcie – służę pomocą.

Całkiem niedawno odkryłam nowe pokłady mojej własnej wyobraźni. Tak, tak kochani, nawet trzydziestolatka posiada wyobraźnię, czasem potrzeba tylko trochę nacisków ze strony małoletniego żeby odkryć to niezwykłe znalezisko.

Zacznijmy od tego, że dzieci spały z nami (4 osoby w jednym łóżku!!!) przez ostatnie półtora roku i zasypiały leżąc koło nas i całkiem niedawno zostały wbrew swej woli deportowane na “prywatne miejscówki” ;). Ale żeby nie było, że jesteśmy wrednymi rodzicami to wygrzebaliśmy wszystkie zaskórniaki, zrobiliśmy zrzutę ze skarbonek i tym sposobem zebraliśmy sumę niezbedną do zafundowania naszym małoletnim wymarzonych łóżek z Minnie i Mikim. Do tego jakżeby inaczej, nowiutkie komplety pościeli, odpowiednio z Minnie oraz z “Cars” (dla odmiany) wszystko zgodnie z życzeniami wyżej wymienionych.

Pierwsza noc przebiegła nadspodziewanie dobrze, kolejne nieco gorzej ale w granicach normy. Niestety nasze niesmoczkowe, niebutelkowe i potwornie gadatliwe bestie postanowiły zagadać nas na śmierć i co wieczór serwowały nam minimum godzinną pogadankę na temat “Co mi ślina na język przyniesie”.

Zmęczona tym wszystkim postanowiłam zaatakować z zaskoczenia i pewnego wieczoru zaczęłam opowiadać bajkę. Początki były ciężkie, poleciałam klasyką czyli Trzy świnki, Czerwony Kapturek, Jaś i Małgosia. Tylko średnio mi szło mówienie o zjedzeniu babci przez wilka czy wkładaniu Jasia do pieca. Modyfikowałam więc nieco oryginał nadając mu lżejszy i mniej brutalny ton. Ku memu zdziwieniu dzieci przyjęły to z entuzjazmem, a co najważniejsze przyniosło to spodziewane efekty. Ich buzie się zamknęły a to pozwoliło na szybsze zasypianie. Niestety znudziło mi się mówienie w kółko tego samego, więc zapytałam synka o czym mam mu opowiedzieć tym razem. Tak oto na życzenie Adiego powstała bajka o samolociku Rajanku, który lubi podróżować po całym świecie. Codziennie wyrusza do innego kraju, ma kolejne ciekawe przygody i poznaje nowych ludzi i ich zwyczaje.

Zanim się zorientowałam moja wyobraźnia zaczęła szybować coraz wyżej i wyżej. Bajki stały się coraz ciekawsze i pełne niesamowitych przygód, a ja sama z nieskrywaną przyjemnością, czekam na wieczór, kiedy to zasiądę przy łóżkach dzieci i opowiem im kolejną wymyśloną przez siebie historię…

Stało się! W końcu i nareszcie po ciężko „odchorowanych” dwóch miesiącach ciąży i intensywnym wybiegom moich myśli w stronę ulubionych traków w lesie, powróciłam! Aż chciało się krzyczeć czy też włączyć Caps Locka i pisać już drukowanymi literami, żeby każdy wiedział!

Udało mi się powrócić do biegania w 15 tygodniu ciąży za sprawą wprowadzenia drobnych modyfikacji i fachowej opieki lekarskiej. Ciąża to nie choroba, ciężarna nie jest niepełnosprawna, więc jeśli tylko przed ciążą była aktywna i ginekolog wyrazi zgodę nic nie stoi na przeszkodzie aby kontynuować przygodę z aktywnością, na zdrowie sobie i nienarodzonemu dziecku.

Ja uparłam się na bieganie, bo wcześniej zaprawiłam się w bojach i myśl o dziewięciu miesiącach bez tego, wydawała mi się nazbyt straszna, żeby próbować wprowadzić ją w czyn. Gdy tylko lekarz dał mi zielone światło, zdecydowałam się pobiec krótki dystans – 3 km. Zresztą wydawał mi się odpowiedni aby się nie przeforsować i symboliczny, bo od takiego dystansu zaczęłam bieganie z moim mężem. Chwała Bogu, że bez problemu mieściłam się w sportowe ubrania i nie musiałam szukać dla nich zamienników.

Pobiegłam te 3 km, i było dość dziwnie. Spodziewałam się raczej zmian jedynie w tempie, a tu mój stan odmienił w dużym stopniu jakość biegania. Pierwsza różnica jaką dało się wyczuć, to brzuch. W czasie „bez ciąży” nie musiałam się na nim skupiać, był płaski i niewyczuwalny. Teraz było  inaczej. Po raz pierwszy czułam się, jakby ktoś włożył mi pod obcisłą bluzkę balon z wodą. Nie sposób było tego pominąć, choć później przywykłam i nie robiła mi jego obecność wielkiej różnicy.

Druga sprawa – mimo wcześniejszej aktywności, czułam się trochę ociężała, mój kręgosłup odczuwał dodatkowy balast i nadmierny wysiłek, więc szybko nauczyłam się szanować mój organizm i nie dawałam tempem czy wyboistymi ścieżkami powodów do protestu przeciwko ruchowi.

Biegałam spokojnie i w większej mierze skupiałam się na oddechu, nie mogąc pozwolić sobie na zawroty głowy i zasłabnięcie, bo oznaczałoby to dla mnie czerwoną kartkę od Pana W Białym Kitlu. Jadłam rozważniej, bo zatrzymywanie się po krzakach, aby dać upust ciśnieniu na żołądku, w żaden sposób mnie nie kręcił. I nie pijałam byle czego, bo odwodnienie organizmu również nie wchodziło w grę.

To co się nie zmieniło dla odmiany, to muzyka która mi towarzyszyła, choć zamiast energetyzującej dawki muzyki, słuchałam klasyki w wykonaniu genialnego Davida Garretta. Łączyłam przyjemne z pożytecznym – dla mnie ruch i muzyka, dla dziecka pozytywne wibracje i rozwój w łonie Pani Matki. I patrzyłam pod nogi, bo wiadomo jakie konsekwencje może nieść dla ciężarnej upadek.

Żeby nie było, że bieganie w ciąży to same „wyrzeczenia” nadmienię tu zalety: dotleniony organizm, mięśnie i stawy wprawione w ruch, świeża cera i piękny wygląd (choć powiadają, że to zasługa hormonów), sprawność do ostatniego dnia ciąży i łatwiejszy poród. I przede wszystkim czas dla mnie, aktywny i na świeżym powietrzu, co dało mi ogromny power i siłę do „przenoszenia gór” w wyzwaniach jakie stawiała przede mną codzienność.

No cóż, teraz ciąża to jedynie wspomnienie, po której został na świecie mały cud – mój synek 🙂 Ale gdybym miała cofnąć się w czasie, niczego bym nie zmieniła. Dla mnie aktywność fizyczna jest ważna jak tlen do oddychania, więc z pewnością biegałabym i w następnej ciąży.