Święta, święta i po świętach, zbliża się więc czas w którym ksiądz i ministranci zaglądają do parafian “po kolędzie”. Przy okazji można od paru lat zaobserwować ciekawy trend i ze strony zwykłych ludzi i ze strony towarzyszy księdza. W ogóle wizyta duszpasterska powoduje niezrozumiały dla mnie popłoch. I zaczynają padać pytania “przyjmujecie księdza?” no i nieodzowne “ile dajecie do koperty, a ile na rękę ministrantom?”. 

A ci którzy nie przyjmują, zamykają drzwi na zamek i za tymi drzwiami nawet się nie poruszą, by nie dać poznać że jednak są, tyle że nie życzą sobie wizyty. Bo właśnie w kopertę trzeba dać, a nie mają i głupio, bo wody święconej w domu brak no i obrus taki niewyprasowany. Bo nie chodzą do kościoła i nie wiedzą, że w ogóle ksiądz po kolędzie chodzi. Ja też nie wiedziałam, mnie powiedziała to Bardzo Ważna Osoba dla mojej rodziny, naciskając jednocześnie że księdza TRZEBA przyjąć, bo dziecko niedługo(?!) do komunii i jak to tak!

Zaopatrzeni w niezbędne “akcesoria”, przygotowaliśmy się na tę wizytę także pod kątem “koperty”. Pech chciał, że mąż kończył pracę o 15.30, a tego popołudnia musieliśmy jechać na miasto, i nie było zmiłuj. Ksiądz chodził od 16, my po 17 zaryzykowaliśmy, zostawiając w pełni przygotowany stół, szybkim wypadem na miasto. Tym razem ksiądz był wcześniej niż przez wszystkie lata, minęliśmy się, chyba sąsiedzi nie przyjmowali kolędy bo po godzinie wszystko się skończyło, nie trafiliśmy na księdza nawet w klatkach obok (w latach poprzednich taki obchód to była kwestia ok 3 godzin z okładem).

Pomyślałam, że trudno, tak jak księdza od paru lat przyjmujemy z sympatii, tak teraz nie dało rady. Niestety cięgi jakie spadły na mnie w rozmowie telefonicznej z Bardzo Ważną Osobą, mnie powaliły. No tak, prawie jak bezbożnicy, księdza nie przyjęliśmy, koperty nie daliśmy, na pewno nas sobie zapisze i zapamięta… Aż mnie złość wzięła, bo od kiedy to ja mam OBOWIĄZEK przyjmować kolędników?  Nie mam, innym do domów nie zaglądam, i sama też sobie nie życzę by robili to bliżsi czy dalsi krewni, a nawet i rzeczony ksiądz z ministrantami.

Ale o co mnie jeszcze chodzi z tą kolędą? Z roku na rok można zauważyć że nawet ministrantom nie chce się za bardzo wysilać, bo kolędy na odwal a jak się da wcześniej kasę i powie “ok, nie śpiewajcie”, to dla nich i lepiej – wybaczcie, kasę mnożna przeliczyć –  i śpiew z marszu milknie. Ale młodych nie ma co się czepiać, dla nich to nie tylko opcja zarobku ale i atrakcja.

Za to jeśli idzie o księdza, tak jak wspominałam, przyjmowałam bardziej z sympatii niż z poczucia obowiązku. Mieliśmy świetnego kapelana, ksiądz Jan udzielał nam ślubu, błogosławił moim dzieciom tuż po porodzie i chrzcił je gdy przyszła pora. Był nie tylko księdzem z powołania, takim który nie rozbijał się super autami i rzeczywiście dbał o swoich parafian, ale przede wszystkim w moim odczuciu jest dobrym człowiekiem. Księdza Jana już nie ma, został przeniesiony do nowej parafii, a my mamy nowego duszpasterza, który mówiąc oględnie raczej mi nie podpasował. Bywa, ksiądz nie zupa pomidorowa, nie musi wszystkim smakować i pewnie dlatego nie rwę włosów z głowy że nie spotkaliśmy się podczas kolędy.
Nie jestem hipokrytką, nie chodzę do kościoła co tydzień, nie będę też ganiać za księdzem po mieście, albo czekać z kołkiem w tyłku  trzech godzin aż i do mnie zawita. Powala mnie jednak fakt, że dla samego “wypada” ludzie są wstanie wiele zrobić, co gorsza zmuszając do tego innych. Czy to się kiedyś zmieni?

Koniec roku to czas podsumowań – także na naszym blogu. Poczułyśmy potrzebę by podzielić się z Wami, tym co dla nas ważne, ciekawe, nowe, dobre.

Zanim opiszemy Wam nasze osobiste przeżycia, podsumujemy co miniony rok przyniósł dla bloga W Roli Mamy.

Choć nie określamy naszego bloga przez pryzmat liczb, to jednak, gdy patrzymy wstecz i podsumowujemy miniony rok, statystyki najwyraźniej pokazują jaki wspólnie pokonałyśmy dystans i traktujemy je jako obiektywny wyznacznik, że idziemy w dobrą stronę 😉

W Roli Mamy w roku 2015 odwiedziło 500 tysięcy osób – dwa razy więcej niż rok wcześniej. Natomiast liczba wyświetleń stron bloga wzrosła do ponad 2 milionów.

W tym miejscu dziękujemy Wam, bo bez Was nie byłybyśmy blogerkami – cieszymy się, że każdego dnia pokazujecie nam, że nasze pisanie ma sens. Dziękujemy także bardzo naszym wyrozumiałym mężom i cierpliwym dzieciom za to, że wytrzymują/akceptują/wspierają nasze przesiadywanie przed komputerami oraz, że są dla nas nieustającymi źródłami inspiracji 😉

A teraz prywata…

Basia:

W roku 2015 spełniło się moje marzenie – od zawsze fascynowały mnie delfiny i wreszcie udało mi się podziwiać te cudowne ssaki zarówno w Loro Parku, jak i w naturalnym środowisku – wodach Atlantyku. Było to dla mnie niezwykle wzruszające i ściskające za gardło przeżycie. Podobnie jak to, że Aleks rozpoczął naukę w pierwszej klasie. Kiedy on tak urósł? Gdy tak stał w mundurku w słoneczny wrześniowy poranek wśród innych dzieci – oj, ale rozpierała mnie duma!

Fizinka:

Choć rok 2015 zaczął się dla mnie kiepsko i przez swoje 12 miesięcy przysporzył wiele trosk, złości i łez, to jednak mimo wszystko uważam, że był to dla mnie całkiem dobry rok. Przede wszystkim dlatego, że przemierzyłam go w zdrowiu, a ono przecież jest najważniejsze. Poza tym był całkiem aktywny – przejechałam mnóstwo kilometrów na rowerze, sporo przeszłam i co nieco przebiegłam… – dzięki temu, mimo upływu lat wciąż pozostaję w dobrej formie i cieszę się młodzieńczą werwą. Z przeciwności losu wyniosłam solidne lekcje, a wysnute z nich wnioski wcieliłam w życie, starając się zmienić je i siebie na lepsze. No i oczywiście rok 2015 zapisze się w mej pamięci ze względu na okres wyczekiwania naszego drugiego dziecka, tym razem (rzekomo) córeczki, którą już niebawem powitamy na świecie!

Żaklina:

Mijający rok objawił mi się pod postacią sukcesów na płaszczyźnie zawodowej. Nie sądziłam wcześniej, że pasja może zmienić się w pracę, ale życie potrafi pozytywnie zaskoczyć. Co więcej, miałam możliwość przez kilka miesięcy znów pracować w szkole, więc z niemałym sentymentem i radością, ponownie weszłam w mundurek belfra. Na zdrowie nie mogę narzekać, na kondycję rodzinną też nie, choć nie ukrywam, że różnie bywało. Zycie to sztuka wyboru, mam nadzieję więc, że przyszły rok przyniesie mi jak najlepsze opcje od pierwszego dnia jego trwania.

Magdalena:

Mamy za sobą kolejny wspólny rok – kolejne doświadczenia, wyzwania, radości i smutki. Był to czas trudnych decyzji i zmian na różnych płaszczyznach. Przekonałam się, że bycie mamą to ciężka praca, która daje niezły wycisk, ale jak patrzę na moje skarby to wiem, że dla nich mogę wszystko!

Paulina:

Ten rok, to czas niespodzianek i zmian. Niespodziewana, choć radosna ciąża, decyzja o powrocie do kraju. Mnóstwo zamieszania związanego z przeprowadzką. Potem urządzanie naszego mieszkania na nowo, żeby pomieścić się z maluchami. Najtrudniejsze jednak było zetknięcie z Polską rzeczywistością, a głównie z polityką, ale to temat na osobny wpis 😉 szkoda psuć sobie humor 😛 Teraz czekamy całą rodziną na narodziny maleństwa, które kto wie, może już niedługo do nas dołączy 🙂

Mirella:

Miniony rok był dla mnie dosyć łaskawy, oszczędził niepotrzebnych rewolucji, nie wpędził w stresy ani kompleksy, nie wyciskał łez na mojej twarzy, nie zabrał mi niczego ważnego.
A co dał? Nowe łóżko, nową łazienkę, nową wersję systemu w komputerze, nowego zleceniodawcę, nowych sympatycznych znajomych…
Z rzeczy bardziej przyziemnych – nauczyłam się robić cappuccino po włosku – pyyyychotka 😉

Sylwia:

Rok 2015 był pełen zawirowań. Niezbyt kolorowy początek roku udało się zamienić w wielobarwny koniec. Udane wakacje pozwoliły naładować akumulatory i bez pędu skupić się na tym, co najważniejsze – Rodzina. Jako mama miałam wiele powodów do satysfakcji i dumy. Jak co roku przekonałam się, że czas upływa bardzo szybko – za szybko! a mój syn równie szybko dorasta codziennie zaskakując mnie swoją wiedzą. Z niecierpliwością czekam jednak nowego roku, aby dowiedzieć się, jakie zmiany przyniesie.

(nie)Magda(lena):

Rok 2015 to rok nowych wyzwań. Wyrzuciłam ze słownika takie pojęcia jak papki, pieluchy i grzechotki by zrobić miejsce brandingowi, content marketingowi czy algorytmom. Z przyjemnością wychodzę do pracy, co dzień uczę się czegoś nowego i z jeszcze większym zaangażowaniem analizuję wszystko to co mnie otacza. Poza tym obserwuję jak wydoroślała nasza córka i wciąż dziwię się, że jest już taka duża.  
Rachela:

To był z jednej strony piękny rok, gdy mogłam obserwować i towarzyszyć naszej córeczce w odkrywaniu świata. Ten pierwszy rok życia dziecka jest wyjątkowy. Cieszę się, że mogłam z nią zostać. Z drugiej strony nie był to łatwy czas, a w szczególności jego końcówka, gdzie prawie wszystko z dwójką dzieci zostało na mojej głowie. Dałam radę, i wiem że Ty też dasz radę! Pamiętaj nie dzieci są dla nas, tylko my jesteśmy dla nich.
Największa wtopa 2015 roku – dla mnie to polityka, a w szczególności wybory prezydenckie i parlamentarne. Od tego czasu nie oglądam wiadomości.

Na koniec przygotowałyśmy dla Was 10 najchętniej czytanych w 2015 wpisów – ciekawe, czy znacie wszystkie? 

1. Co z tym siusiakiem?
2. Zrób to sam, czyli bombka ze wstążki
3. Bułeczki drożdżowe z kruszonką
4. Nowe przepisy dotyczące przewożenia dzieci w samochodzie
5. Kolczyki u dziewczynek – przekłuwać uszy czy nie?
6. Rozstęp mięśni prostych brzucha po ciąży
7. SPA w kopercie
8. Tysiąc złotych co miesiąc przez pierwszy rok życia dziecka
9. Instrukcja obsługi kobiety
10. Babycook Pastel Blue – urządzenie do gotowania na parze dla niemowląt 4w1

Życzymy Wam by wraz z Nowym Rokiem rozbudziły się Wasze marzenia i nadzieje.
By 2016 przyniósł Wam dwanaście miesięcy wiary w swoje możliwości i 365 dni na realizację planów i spełnianie snów. 

To już po raz trzeci czekam niecierpliwie na narodziny maleństwa. Za każdym razem jestem nieco bardziej doświadczona, wiem czego mogę się spodziewać. Jestem spokojniejsza, bardziej opanowana, nie stresuję się tym co będzie, a z drugiej strony wiem też, że nie będzie idealnie, że może zawsze wydarzyć się coś niespodziewanego, innego, mimo to nie obawiam się, przecież już dwa razy daliśmy radę to i tym razem się odnajdziemy w tej nowej dla nas wszystkich sytuacji.
Każdy kolejny dzień będzie uczył mnie czegoś innego, zaskakiwał, będziemy się z maluszkiem uczyć siebie nawzajem, bo zdaję sobie sprawę, że tak jak nie ma dwóch takich samych ciąż, tak samo nie ma identycznych porodów i każde z dzieci jest inne.

Jednym wspólnym mianownikiem jest jednak ogromna miłość, do tego jeszcze nienarodzonego maleństwa, ogromne pokłady czułości, radości z pojawienia się nowego członka rodziny i takiej zwyczajnej ludzkiej ciekawości – jakie ono będzie, czym nas zaskoczy, czy będzie malcem spokojnym czy wręcz odwrotnie… Jak w tym wszystkim odnajdą się Adi i Nisia? Czy tak jak poprzednio będzie mnóstwo buziaków, przytulania i miłości czy pojawi się zazdrość? Na te wszystkie pytania już niedługo uzyskamy odpowiedź…

Powtarza się też niecierpliwe oczekiwanie… Przychodzi moment, kiedy ciąża jest donoszona, wiesz, że maluch jest już bezpieczny, że może się spokojnie w każdej chwili urodzić i wyczekujesz… Wsłuchujesz się w swoje ciało, czekasz na pierwsze symptomy rozpoczynającego się porodu… I nic… zupełnie nic się nie dzieje… Mój organizm jak w poprzednich ciążach próbuje mnie oszukać i wszelkie skurcze, twardnienia brzucha, kłucia i pobolewania powoli zanikają. Pozostają tylko męczące bóle pleców, niekończąca się zgaga i “chód kaczki” 😉

Czekasz, obserwujesz, a na dodatek z każdej strony słyszysz:

“To Ty jeszcze nie urodziłaś?” (Nie, postanowiłam nie rodzić ty razem)
“Wyglądasz na bliźniaki…” (No coś Ty, a myślałam, że na trojaczki)
“Długo jeszcze?” (Rok, może dwa, zobaczymy…)
“Jak się czujesz?” (Jak z workiem cementu przytwierdzonym na stałe do twojego brzucha…)

Można wpaść w depresję, a w najlepszym wypadku wyjść z siebie i stanąć obok…

Oczywiście sama sobie tłumaczysz, że nie ma co się spieszyć, bo potem to już wcale się nie wyśpisz przez najbliższe półtora, dwa lata, przecież to samo tłumaczyłaś niedoświadczonym koleżankom. Teksty ludzi wpuszczasz jednym uchem i wypuszczasz drugim, bo szkoda sobie głowę tym zaprzątać 😉

Co z tego skoro i tak niecierpliwisz się i masz wrażenie, że nie urodzisz chyba nigdy, całe życie będziesz wielgachną słonicą albo wielorybem którego morze wypchało na brzeg…

Sama nie wiem czy ja jestem jakaś inna, czy wszystkie to przechodzimy. Wiem jednak, że mimo tych ciążowych rozterek w końcu i tak urodzę i będę się cieszyła wraz z mężem i starszakami z pojawienia się w naszej rodzinie kolejnej słodkiej istotki do kochania, przytulania i całowania 🙂