Intensywny i stresujący dzień w pracy, niewyspanie, zmiana pogody – to tylko kilka czynników, które mogą wywołać ból głowy. Z okazji trwającego Międzynarodowego Miesiąca Świadomości Migreny i Bólu Głowy podpowiadamy, w jaki sposób radzić sobie z nieprzyjemnymi objawami i wyjaśniamy, jak rozpoznać różnicę między migreną a mniej uciążliwym bólem.

Migrena i ból głowy – poznaj pięć zasad walki z nieprzyjemnymi objawami

1. Przyjmij leki przeciwbólowe w odpowiednim momencie

Większość osób zmagających się z migreną dobrze wie, kiedy nadchodzi atak. Jeśli ból nie jest bardzo silny, często wystarczy zażycie jednego z dostępnych bez recepty b, zawierających ibuprofen czy paracetamol. Dawkę leku dobrze skonsultować z lekarzem lub farmaceutą – nie powinniśmy przyjmować większej liczby tabletek niż mówi ulotka, nawet jeśli nie czujemy poprawy. 

Od niedawna w aptekach można otrzymać lek bez recepty, który wcześniej dostępny był jedynie z przepisu lekarza. Wskazaniem do jego stosowania jest doraźne leczenie bólu głowy związanego właśnie z ostrymi napadami migreny z aurą lub bez aury. Przed przyjęciem leku, warto skonsultować to z farmaceutą.

2. Zadbaj o dietę „antymigrenową”

To, co spożywamy, może odgrywać ważną rolę w wywoływaniu ataków migreny – niektóre substancje zawarte w pokarmach, m.in. tyramina czy kofeina, są znanymi czynnikami wyzwalającymi objawy u wielu Pacjentów. Produkty bogate w tyraminę to np. wędliny, sery dojrzewające, marynowane śledzie czy wędzone ryby, a kofeinę znajdziemy w kawie, mocnej herbacie albo napojach energetycznych. Do tzw. wyzwalaczy migreny zaliczyć można też alkohol, kakao, czekoladę i słodziki zawierające aspartam. W zapobieganiu ataków ważne jest regularne spożywanie posiłków i dbanie o odpowiednie nawodnienie organizmu.

3. Naucz się radzić sobie ze stresem 

Bardzo często winowajcą bólu głowy jest właśnie stres. Chociaż nie da się całkowicie wyeliminować go z naszego życia, warto nauczyć się, jak sobie z nim radzić. Pomóc mogą spacer na świeżym powietrzu, masaże, aromaterapia czy ciepła, relaksująca kąpiel. 

4. Metody mamy i babci, czyli zioła

Jak złagodzić nieprzyjemne objawy bólu głowy? Na przykład sięgając po niektóreb. Skuteczne może okazać się picie naparów przygotowanych w formie herbaty, m.in. z imbiru (hamującego mdłości i wymioty), rumianku (doskonałego na stres i pobudzenie) czy melisy (która rozluźnia i uspokaja). Relaksująco działa też olejek lawendowy. 

5. Odpoczynek dobry na wszystko!

Gdy czujemy, że zbliża się atak migreny, przerwijmy pracę, którą właśnie wykonujemy – zwłaszcza jeśli jest to praca fizyczna. Postarajmy się znaleźć miejsce, w którym będziemy mogli, chociaż na chwilę się położyć, zasłońmy okna i zgaśmy światło. Zadbajmy o ciszę – wyłączmy telewizor i radio, wyciszmy telefon. Skupmy się na swoim oddechu: weźmy głęboki wdech i wykonajmy powolny wydech, a potem powtórzmy tę czynność kilka razy. Jeśli mamy taką możliwość, spróbujmy zasnąć.

Migrena a ból głowy – znajdź różnicę

Napięciowy ból głowy oraz migrena zaliczane są do bólów samoistnych, które skutecznie mogą utrudniać normalne funkcjonowanie. To, co odróżnia migrenę od „zwykłego” bólu głowy, to przede wszystkim występowanie dodatkowych objawów – zwiększonej wrażliwości na światło, dźwięki czy zapachy. W jej przebiegu zazwyczaj pojawiają się nudności, zawroty głowy, zaburzenia nastroju, a czasem nawet zaburzenia widzenia. U niektórych osób przed wystąpieniem ataku migreny pojawia się charakterystyczna aura, która jest wynikiem skurczu naczyń krwionośnych – najczęściej objawia się poprzez całkowicie odwracalne problemy ze wzrokiem, czuciem lub mową. Z migreną zmaga się już blisko 8 milionów Polaków.

 „Jeśli podejrzewamy u siebie migrenę, spróbujmy zapamiętać, a nawet zanotować kiedy i jak długo występuje ból, gdzie jest umiejscowiony oraz czy jest związany z jakimiś czynnikami, np. dużym stresem czy chociażby cyklem menstruacyjnym. Ból migrenowy zazwyczaj jest długotrwały – trwa nawet do 72 godzin, jednostronny, pulsujący i nasila się przy każdym ruchu. Pamiętajmy, że konieczna jest wizyta u lekarza, którzy postawi odpowiednią diagnozę” – tłumaczy mgr farmacji Izabela Baj, Dyrektor ds. opieki farmaceutycznej Gemini Polska.

Źródło wpisu: informacja prasowa

Obraz Peggy und Marco Lachmann-Anke z Pixabay

Okres odstawienia butelki ze smoczkiem jest ważnym etapem w rozwoju dziecka. To krok ku samodzielności i wypracowanie nowego sposobu picia. Dla wielu rodziców może to jednak stanowić wyzwanie. Nauka nowej umiejętności oraz wprowadzenie nieznanego dziecku do tej pory elementu – kubka, może budzić stres u rodziców i maluchów. Jak sprawić, żeby nauka nowego, dojrzałego sposobu picia była miłym wspomnieniem?

Jak zamienić butelkę ze smoczkiem na kubek?
1. Wybierz odpowiedni moment

Wybór odpowiedniego momentu na odstawienie butelki jest kluczowy. Wiele dzieci jest gotowych na ten krok w czasie, gdy umie już samodzielnie siedzieć. Ma to miejsce zazwyczaj około 7-8 miesiąca życia. Przy nauce każdej nowej umiejętności należy pamiętać, że każde dziecko jest inne i rozwija się w swoim tempie. Jak więc rozpoznać, że dziecko jest gotowe? Obserwuj sygnały rozwojowe swojego dziecka i poszukaj momentu, w którym będzie otwarte na nowe wyzwanie.

2. Wprowadzaj zmianę stopniowo

Wprowadzenie kubka powinno być procesem stopniowym. Zacznijcie od kilku łyków wody z kubka podczas posiłków. Nie odstawiaj butelki od razu, utrzymaj ją np. do podawania posiłków takich jak mleko. Stopniowo możesz zwiększać ilość napoju podawanego z kubka, aż dziecko poczuje się bardziej komfortowo z nową formą picia. Wtedy na dobre możecie pożegnać się z butelką.

Magdalena Mazur, neurologopeda: „Odstawienie butelki ze smoczkiem to kolejny etap umożliwiający naukę innych technik picia, takich jak picie z kubka. To ważne dla prawidłowego rozwoju wszystkich funkcji, które składają się na prawidłowy rozwój mowy, zgryzu czy prawidłowego sposobu oddychania.”

3. Wybierz odpowiedni kubek

Wybór odpowiedniego kubka jest ważny dla sukcesu przejścia z jednej formy sposobu picia na kolejną. Istnieje wiele różnych rodzajów kubków dostępnych na rynku, takich jak kubki z ustnikiem, kubki ze słomką czy otwarte kubki. Znajdź kubek, który pasuje do preferencji Twojego dziecka. Pozwól mu na eksperymentowanie i wybór ulubionego kubka.

Kubek, który idealnie sprawdzi się jako następca butelki ze smoczkiem – propozycje od Lovi:

Pierwszy kubek z ustnikiem Lovi to doskonały wybór dla dzieci, które dopiero uczą się samodzielnie pić. Dzięki niemu przejście z picia z butelki do picia z kubka staje się szybkie i łatwe. Ustnik kubka wykonany jest z delikatnego, cienkiego silikonu, co ułatwia dziecku nacisk, jak również odpowiednie wytworzenie ciśnienia ujemnego w buzi potrzebnego do pobrania płynu z kubka. Dodatkowo, ustnik jest wygięty w kształt łyżeczki. Taki design ma na celu wspomaganie procesu nauki, ponieważ podawanie wody z łyżeczki jest zalecaną metodą stopniowego odchodzenia od picia z butelki i przechodzenie na docelowe picie z kubka otwartego. W związku z tym ten kubek jest świetnym narzędziem na początek nauki samodzielnego picia. Kubek dostępny jest w dwóch nowych wersjach kolorystycznych – różowym oraz niebieskim.

Pierwszy kubek z obciążoną słomką Lovi został specjalnie zaprojektowany, aby zapewnić maluchom komfortowe picie. Słomka wykonana z delikatnego silikonu ma odpowiednią średnicę i długość, dzięki czemu nie podrażnia podniebienia dziecka. Wkładając do niego odważnik, słomka jest utrzymana w pozycji pionowej. Ponadto słomka jest zoptymalizowana tak, aby płyn nie wypływał z niej w sposób niekontrolowany, co pozwala dziecku na picie bez rozlewania płynu i bez krztuszenia się nim. Dzięki temu maluch podczas picia pozostaje czysty i suchy i bezpieczny. Kubek umożliwia dziecku picie pod różnymi kątami, co daje mu większą swobodę. Jest również lekki i poręczny, idealnie dostosowany do niewielkiej siły i małego pragnienia maluszka na początku nauki picia. Kubek występuje w trzech modnych kolorach – zielonym, brązowym oraz szarym z kolekcji Harmony.

Ewa Strulak, Head of design Lovi: „Przy projektowaniu pierwszych kubków dla dzieci kierowaliśmy się opiniami rodziców i potrzebami maluchów, które dopiero wchodzą w etap nauki picia. Duży nacisk położyliśmy na geometrię rączek kubków i ich kompaktowy rozmiar. W pierwszym kubeczku zaprojektowaliśmy unikalny, delikatnie łukowaty ustnik (na kształt łyżeczki). Jest on cienki, co pomaga maluchom w przejściu ze smoczka butelki na ustnik. Słomka to bardzo popularne rozwiązanie polecane przez logopedów. Rodzina pierwszych kubeczków odpowiada na różne potrzeby dzięki czemu rodzice mają wybór.”

Co jeszcze jest ważne przy zmianie butelki ze słomką na kubek?
1. Modelowanie zachowań

Dzieci często naśladują zachowanie swoich rodziców. Dlatego warto pić z kubka w obecności dziecka, pokazując mu, jak się to robi. To pomoże dziecku zrozumieć, że picie z kubka jest normalnym i naturalnym sposobem spożywania płynów. Pamiętaj, że najlepsza forma nauki dla dziecka to nauka poprzez zabawę. W czasie nauki picia z kubeczka możesz zaproponować dziecku pobawienie się w kuchnię lub urządzanie popołudniowej „herbatki” dla lalek.

2. Motywacja i pozytywne wzmocnienie

Motywuj dziecko, aby korzystało z kubka, chwaląc je za każdy, nawet najmniejszy postęp. Stwórz system nagród, który pobudzi je do picia z kubka. Może to być niewielka nagroda lub specjalny czas spędzony z rodzicem. Również pozytywne wzmocnienie w postaci uśmiechu, pochwały i entuzjazmu, będzie wspierać dziecko w tym procesie. Kiedy dziecko osiągnie już umiejętność picia z kubka, możesz wykonać pamiątkowy dyplom i w wyjątkowych chwilach wracać pamięcią do tego momentu.

3. Cierpliwość i wytrwałość

Przejście z butelki na kubek może zająć trochę czasu i wymagać cierpliwości. Pamiętaj, że każde dziecko rozwija się w swoim tempie i w różny sposób akceptuje zmiany. Jeśli dziecko ma trudności z nabyciem nowej umiejętności, nie zniechęcaj się. Kontynuuj regularne wprowadzanie kubka i daj maluchowi czas na przystosowanie się.

Przejście z butelki ze smoczkiem na picie z kubka jest ważnym etapem rozwoju dziecka. Wprowadzenie kubka powinno być stopniowe i wspierane przez rodzica. Wybierz odpowiedni moment, zachęcaj i nagradzaj dziecko za każdy postęp, a przede wszystkim bądź cierpliwy. Pamiętaj, że każde dziecko ma swoje tempo nauki, i z upływem czasu osiągnie samodzielność w picia z kubka. Odpowiednio dobrany kubek będzie przyjacielem w drodze do osiągnięcia sukcesu.

Agnieszka Hyży, ambasadorka marki Lovi: „Pierwszy kubek ze słomką towarzyszył mojemu synkowi na początku ścieżki picia. Dzięki niemu Leon płynnie i bezstresowo pożegnał butelkę ze smoczkiem. Kubki marki Lovi towarzyszą nam do dziś, jednak zmieniamy na inne wraz z rozwojem mojego dziecka.”

Więcej informacji na temat produktów marki Lovi znajdziesz na www.lovi.pl.

Źródło wpisu oraz zdjęć: biuro prasowe Lovi
Obraz Aritha z Pixabay

Dlaczego nastolatki uciekają z domu? Biorąc pod uwagę, że co roku notuje się kilka tysięcy ucieczek nieletnich spod mniej lub bardziej opiekuńczych skrzydeł rodziców, problem na pewno jest poważny. Jeśli chodzi o powody, to są bardzo różne, ale bez trudu można wyodrębnić kilka najczęściej się powtarzających. Dominują konflikty w rodzinie, przemoc i brak poczucia wolności. 

Kiedy nastolatki uciekają z domu?

Kiedy rodzą się problemy, a te nie zwracają uwagi na kalendarz. Niektóre statystyki wskazują, że latem jest więcej ucieczek z domu, niż w miesiącach zimowych. Jednak jest to swego rodzaju zakłamanie, bo spora część tych ucieczek to wyjazdy wakacyjne bez zgody rodziców. Młodzi ludzie faktycznie „uciekają”, ale z zamiarem powrotu. Natomiast rzeczywiste ucieczki odnotowywane są przez cały rok i rzadko bywają starannie przemyślane i długo planowane. Częściej jest to impuls wywołany spiętrzeniem się problemów oraz sytuacji stresowych. 

Dlaczego nastolatki uciekają z domu? 

Jest wiele powodów, dla których młodzi ludzie decydują się na ucieczkę. Niektóre jawią się jako poważne, inne błahe. Warto jednak pamiętać, że dla nastolatków nie ma błahych powodów. Okres dojrzewania to czas, w którym nastolatki (już nie dzieci, jeszcze nie dorośli) mają skłonność do wyolbrzymiania i nadinterpretacji. Każdy ich problem jest tak samo ważny i wszystkie zasługują na uważność ze strony rodziców. Jej brak może mieć różne skutki, ucieczka z domu to tylko jeden z przykładów. 

Powody, dla których nastolatki uciekają z domu:

Problemy rodzinne 

Pod tym ogólnikowym określeniem tak naprawdę kryje się bardzo dużo różnorakich przyczyn ucieczek z domu, począwszy od klasycznych awantur między rodzicami, rodzeństwem czy nieustannego krzyku rodziców na dzieci, aż do przemocy fizycznej, psychicznej i molestowania seksualnego. 

Do problemów rodzinnych można też zaliczyć nieustanną presję rodziców oczekujących, że ich nastolatki będą idealne – na świadectwie obowiązkowo same szóstki, pokój posprzątany i wyglądający jak z katalogu, garderoba stonowana, nobliwa, najlepiej wybrana przez rodziców lub dziadków, sukcesy w sporcie lub czymkolwiek innym, do tego grono „porządnych” przyjaciół, całodzienna pomoc w domu itp. Święty by nie wytrzymał. 

Co ciekawe, z domu uciekają nie tylko nastolatki z tzw. nizin społecznych (cokolwiek by to pojęcie dziś nie znaczyło), ale też dzieci z „dobrych domów”, którym rodzice są w stanie zapewnić wszystko, łącznie z wakacjami za granicą dwa razy w roku. Wbrew pozorom status materialny nie ma wiele wspólnego z decyzją o ucieczce. 

Brak poczucia samodzielności 

Albo raczej brak zgody na samodzielność ze strony rodziców. Tu sprawa jest bardzo delikatna, bo chociaż nastolatkowi wydaje się, że jest dorosły i odpowiedzialny, to rodzice często widzą, że nie do końca tak jest. Mogą wówczas zabronić wyjazdu na wakacje z kolegami lub sympatią, słusznie (w ich mniemaniu) sądząc, że na taki krok jest za wcześnie. Zdesperowany nastolatek lub nastolatka może wówczas uciec z domu. Najczęściej jednak taka ucieczka ma z góry zaplanowany powrót. 

Jeśli jednak brak samodzielności i poczucie osaczenia ze strony rodziców dotyczy nie tylko wakacyjnych planów, ale też aspektów życia codziennego, sprawa może być bardziej skomplikowana. Nastolatki uciekają, jeśli czują stałą presję i kontrolę ze strony dorosłych, nie mają prawa do swojego zdania i w zasadzie całe ich życie składa się jedynie z obowiązków. 

Chęć przeżycia przygody

Powód wydaje się wręcz śmieszny, ale i takie są odnotowywane. Nastolatkom zdarza się uciekać z domu, jeśli wydaje im się, że ich życie jest tak bardzo uporządkowane, że aż nudne. Wówczas, najczęściej w wakacje, decydują się na ucieczkę, mylnie sądząc, że to fajna przygoda. Życie jednak szybko weryfikuje ich poglądy, jasno pokazując, że na gigancie trzeba sobie samemu zapewnić posiłek i kąt do spania, nocowanie w parkach lub lasach nie jest taka fajne, jak na filmach, a pieniądze zabrane z domu topnieją nadspodziewanie szybko.

Konflikty w grupie rówieśniczej 

Mogłoby się wydawać, że w takim przypadku dom powinien być azylem dla skonfliktowanego z kolegami nastolatka, jednak nie do końca tak jest. Bardzo często nastolatki uciekają z domu właśnie dlatego, że czują się nieakceptowane lub wręcz odrzucone przez rówieśników. Ucieczkę postrzegają jako szansę na znalezienie innych znajomych i rozpoczęcie wszystkiego od początku. 

Problemy z nauką 

Jeśli nastolatkowi, mówiąc najogólniej, „nie idzie w szkole” i przeżywa z tego powodu silny stres, dodatkowo spotęgowany przez rodzicielskie wymagania, może rozważyć ucieczkę z domu. Ma to być sposób na zostawienie wszystkich problemów za sobą. 

Nałogi 

Nastolatki, które popadły w rozmaite nałogi często uciekają z domu, szukając środowiska, które pozwoli im w spokoju oddawać się uzależnieniom. To poważny problem, którego nie da się rozwiązać przez znalezienie dziecka i siłowe sprowadzenie do domu. Zwykle potrzebna jest terapia, także dla rodziców.