Dlaczego nastolatki hejtują siebie w sieci? Najprostsza odpowiedź brzmi: „Bo mogą”, jednak za możliwościami z reguły kryje się coś więcej. Warto przyjrzeć się bliżej hejtowi wśród nastolatków, bo potrafi być naprawdę przykry. Niestety nastoletnie ofiary hejtu często nie mają dość odporności psychicznej, by umieć sobie z nim poradzić. 

Dlaczego nastolatki hejtują siebie w sieci? Bo wierzą w anonimowość w niej

Anonimowość w internecie to takie Yeti, każdy słyszał, mało kto widział. Prawda jest taka, że większość narzędzi, które mają nam zapewnić anonimowość, łącznie z VPN-ami i siecią Tor, nie daje stuprocentowej gwarancji. Nadal można namierzyć telefon lub komputer hejtera, chociaż faktycznie jest to znacznie trudniejsze. 

Nastolatki jednak naiwnie sądzą, że wystarczy założyć maila bez nazwiska lub alternatywne konto w mediach społecznościowych, by zapewnić sobie całkowitą anonimowość. 

A po co im ta anonimowość? No cóż – młodzi ludzie są przekonani, że anonimowy znaczy tyle samo co bezkarny, więc hulaj dusza, piekła nie ma. 

Presja rówieśnicza i chęć przynależności do grupy 

Chęć przynależności do grupy nigdy nie jest tak silna, jak właśnie w wieku nastoletnim. Z drugiej strony to właśnie wtedy nastolatki najłatwiej ulegają presji rówieśniczej i robią coś, co nie zawsze jest do końca zgodne z ich przekonaniami. Mogą na przykład przyłączyć się do ekipy nękającej wybraną ofiarę i aktywnie wziąć udział w hejtowaniu, chociaż osobiście nic do tej osoby nie mają. W tym wieku stwierdzenie: „Wszyscy tak robią, nie tylko ja” często jest traktowane jako usprawiedliwienie wszelakich złych zachowań, także hejtu. 

Sposób na podniesienie samooceny 

Jak najlepiej urosnąć we własnych oczach, a przy okazji może też w oczach rówieśników? Ano właśnie hejtując kogoś, najlepiej takiego, który ma na koncie więcej sukcesów. Nastolatki bardzo często przyłączają się do zbiorowego hejtu (rzadziej mają odwagę na indywidualny) właśnie z powodu nękających je kompleksów i niskiego poczucia własnej wartości. Oczywiście nie jest to żadne usprawiedliwienie, ale jeśli mamy w domu problem z hejtującym nastolatkiem, warto i to wziąć pod uwagę. 

Sposób na rozładowanie stresu 

Bezpieczny, bo (teoretycznie) anonimowy. Kiedyś nastolatek po powrocie ze szkoły biegł na boisko albo trzepak i tam wyładowywał nadmiar energii oraz rozładowywał stres. Dziś nie ma tak różowo – przyszkolne boiska najczęściej są pozamykane, osiedlowych już chyba nie ma wcale, a intensywne granie na komputerze lub konsoli szybciej nakręci stres, niż go rozładuje. I w tym momencie na scenę wkracza (nie)anonimowy internet, w którym można napisać nawet największą podłość pod adresem drugiej osoby i tym samym trochę sobie ulżyć. Sposób skuteczny, aczkolwiek absolutnie niegodny pochwały. Warto pracować z nastolatkami nad innymi formami rozładowywania stresu. 

Brak empatii i doświadczenia życiowego 

Empatia wbrew pozorom nie jest cechą wrodzoną. Jak wielu innych rzeczy, jej także można się nauczyć. Doświadczenie życiowe natomiast pozwala przewidzieć konsekwencje swoich czynów. Tymczasem przeciętny nastolatek działa tu i teraz, najczęściej pod wpływem impulsu, a słabo rozwinięta empatia nie podpowie mu, że krzywdzi drugą osobę. 

Czy w takim razie hejt można usprawiedliwiać, mówiąc kolokwialnie, głupotą? Absolutnie nie, ale warto mieć na uwadzę i takie powody. Być może nasz nastolatek potrzebuje więcej rozmów o życiu i podsunięcia kilku wartościowych książek. 

Warto uczulić nastolatka, że hejt jest przestępstwem, za który grozi konkretna odpowiedzialność karna. W przypadku dorosłych może być to nawet pozbawienie wolności. Nastolatkowie po ukończeniu trzynastego roku życia trafiają w takiej sytuacji przed Sąd Rodzinny. Jego orzeczenie będzie zależne od nasilenia hejtu. Jeśli sąd uzna, iż młody człowiek jest zdemoralizowany, może skończyć się, mówiąc potocznie, poprawczakiem. Za zachowanie młodszych dzieci odpowiadają rodzice. 

Co ciekawe, hejterzy sami często są ofiarami hejtu lub przemocy w domu rodzinnym. Zanim więc ocenimy negatywne zachowanie własnego dziecka, warto zdobyć się na uczciwą samokrytykę. 

Grafikę po raz kolejny wygenerowało AI w aplikacji Canva

Grudzień to miesiąc, na który dzieci czekają właściwie cały rok. Im do niego bliżej, tym są bardziej zniecierpliwione, coraz częściej dopytują – kiedy się zacznie? A gdy już nadejdzie, odliczają dni – najpierw do Mikołajek, zaraz potem do świąt Bożego Narodzenia. Zabawne to i urocze, przynajmniej dla mnie, bo choć jestem dorosła i nie czekam już na prezenty, też lubię ten czas. Lubię patrzeć, jak moje dzieci przeżywają to, że trzeba napisać list do Świętego, upiec mu ciastka, jak rozmyślają intensywnie, co chciałyby dostać w tym roku w prezencie… Jak kreślą, poprawiają, dopisują i zmieniają zdanie. To daje im dużo radości.

Nie chciałabym im tego nigdy odebrać. Tak było (chyba) zawsze, a przynajmniej za moich czasów i pewnie tak już zostanie, ale od tego jest dzieciństwo. Beztroski okres w życiu, w którym możemy do woli marzyć, myśleć o błahostkach, a nie ważnych sprawach, bawić się i wierzyć w Mikołaja oraz w to, że jego dobre serce nie dzieli dzieci na te grzeczne i niegrzeczne.

Mikołaj odwiedza tylko grzeczne dzieci…?

Dlaczego o tym piszę? Bo nadszedł czas, kiedy my, dorośli nadużywamy pogróżek względem dzieci, strasząc je, że jak nie będą posłuszne, to Mikołaj do nich nie przyjdzie; jak nie poprawią zachowania/ocen w szkole, czy nie zrobią tego, czego od nich wymagamy – nie dostaną prezentu pod choinką.

W ostatnim czasie słyszę tego typu rozmowy w miejscach publicznych bardzo często i za każdym razem łapie mnie to za serce. Nie chcę się tu wymądrzać, nikogo nie zamierzam wytykać palcem, ani wzywać do tłumaczeń, chcę tylko zwrócić uwagę na to, że to nie fair względem małolatów. Wiem, że często tego typu pogróżki są wynikiem naszego przemęczenia, frustracji i brakiem pomysłu na to, jak wpłynąć na pewne zachowania naszych dzieci. Ale zastanówcie się na spokojnie, jak Wy byście się czuli, gdyby ktoś tak Was traktował i szantażował – bo chyba inaczej nie da się tego nazwać?

Czy zawsze trzeba zasłużyć, by dostać prezent?

Odpowiedzcie sobie szczerze na pytanie – czy ja muszę zasłużyć na to, by móc coś sobie kupić? Nową torebkę, książkę, czekoladę, albo butelkę wina…? Czy robię przed danym zakupem rachunek sumienia i rozważam, czy byłam dość grzeczna? No pewnie, że nie! Nikt normalny nie rozważa tego, czy zasłużył na odrobinę przyjemności! Dlaczego więc dzieci ciągle muszą spełniać nasze warunki, by móc chcieć nową zabawkę, czy inny gadżet, o którym aktualnie marzą?

To nie ich wina, że są małoletnie, nie pracują i nie mają swoich pieniędzy. Nie uczmy ich takiego traktowania drugiego człowieka, bo to może się kiedyś odwrócić przeciwko nam – na stare lata być może będziemy potrzebowali ich pomocy i wsparcia – również finansowego. Czy chcielibyśmy wtedy usłyszeć, że czegoś nam nie podarują, nie kupią, bo ich denerwowaliśmy i nie zasłużyliśmy?!

Zanim więc kolejny raz wymierzycie w nich tego typu bronią: „bądź grzeczny, bo Mikołaj do Ciebie nie przyjdzie”, zastanówcie się, jak inaczej ugryźć temat.

Szantaż i pogróżki to absolutnie nie są dobre metody wychowawcze. 

…

Obraz Jill Wellington z Pixabay

Jak leki okazały się mniej skuteczne niż styl życia

• osoby objęte Programem Zmiany Stylu Życia (DPP), którego celem była redukcja masy ciała wśród uczestników o min.  7 proc. i jej utrzymanie, czemu służyć miało stosowanie diety o obniżonej kaloryczności i zawartości tłuszczów i wprowadzona równolegle aktywność fizyczna (150 minut tygodniowo). Uczestnicy odbyli 16 spotkań grupowych w ciągu pierwszych 24 tygodni, potem spotykali się co dwa miesiące z minimum jedną indywidualną rozmową telefoniczną pomiędzy wizytami;
• osoby, które przyjmowały metforminę 850 mg dwa razy dziennie (to lek stosowany m.in. w stanie przedcukrzycowym) oraz korzystały ze standardowych porad dotyczących diety i aktywności fizycznej;
• osoby, które otrzymały placebo – substancję obojętną (zamiast metforminy) i również korzystały ze standardowych porad dotyczących diety i aktywności fizycznej

Cukrzyca typu 2 nie lubi samotności