Pogoda ostatnio nie sprzyja szaleństwom na placu zabaw, więc tym bardziej cieszę się, że w moje ręce wpadła nowość od Wydawnictwa Nasza Księgarnia, które na swoim koncie ma wiele planszowych perełek. Tym razem to Wyprawa do El Dorado, w której gracze przemierzają dżunglę i poszukują zaginionego złotego miasta. 

Wyprawa do El Dorado – o czym jest gra

Autor gry zabiera nas w klimat XVI wieku, kiedy to hiszpańscy konkwistadorzy od tubylców dowiadują się o istnieniu złotego miasta El Dorado, położonego w sercu południowoamerykańskiej dżungli. Gorączka złota dopadła Europejczyków, którzy później organizowali wyprawy mające na celu odnalezienie tej tajemniczej krainy. Niestety wielu z nich spotkała śmierć, a El Dorado do dziś nie zostało odkryte. 

Gra przeznaczona jest dla dzieci od dziesiątego roku życia, jednak moim zdaniem wiek jest nieco zawyżony. Dzieciaki z naszego nieformalnego osiedlowego klubu gier (ośmio i dziewięciolatki) opanowały zasady bez większych kłopotów. 

Co jest w pudełku

W sporym kwadratowym  pudełku znajdziecie bardzo wiele elementów, które składają się na grę. Warto zaznaczyć, że w trakcie rozgrywki nie korzysta się ze wszystkich przedmiotów. 

W pudełku znajdziecie: 

• dwustronne płytki terenu, w tym jedną startową z polami 1,2,3,4, sześć dużych, dwie małe oraz końcowa płytka-brama El Dorado. Każda płytka terenu składa się z sześciokątów (heksów), przez co można je dowolnie łączyć, a to sprawia, że każda kolejna rozgrywka będzie inna od poprzedniej.
• sześć blokad, 
• cztery płytki ekspedycji (po jednej dla każdego gracza), 
• cztery talie startowe dla graczy składające się z zestawu ośmiu kart, 
• znacznik gracza rozpoczynającego grę (kapelusz), 
• pięćdziesiąt cztery karty (w sumie osiemnaście rodzajów po trzy karty), 
• osiem pionków poszukiwaczy, 
• trzydzieści sześć żetonów jaskiń, 
• dwuczęściowa płytkę Rynku,
• przejrzysta instrukcja.

W zestawie znajdziecie też kilka woreczków, które są pomocne przy utrzymaniu ładu w pudełku. 

Przygotowanie gry

Przed przystąpieniem do rozgrywki warto wybrać odpowiednio duży stół lub zdecydować się na podłogę. Na małym stole nie sposób wszystko pomieścić. W instrukcji znajdują się przykładowe trasy wypraw, z których warto skorzystać podczas pierwszych rozgrywek. Później jednak zachęcam do projektowania własnych układów. Podobno trasy wypraw można ułożyć na ponad sto tysięcy możliwości. 

Płytki terenu wraz z płytką startującą układamy na stole, a na zakończeniu kładziemy końcową płytkę z bramą El Dorado. Pomiędzy płytki terenu wkładamy jeszcze blokady, które są dodatkowym utrudnieniem dla graczy. Jednak nie jest tak źle, bo taka blokada trafia potem do gracza, który pierwszy ją przekroczył i staje się dodatkowym atutem na końcu gry, zwłaszcza przy początkowym remisie. 

Przygotowanie Rynku wymaga zaplanowania także sporo miejsca, dla nas był to osobny stoliczek. Pięćdziesiąt cztery karty dzielimy na rodzaje i układamy w trzy rzędy po siedem kolumn. Poniżej paska rynku, znajdują się karty z symbolem (słońce) ❂, które są dostępne dla graczy od początku gry. 

Karty powyżej paska Rynku (dwuczęściowa płytka) będzie można przenieść poniżej, gdy któryś rodzaj kart zostanie wykupiony przez graczy. Wśród tych kart mamy do dyspozycji: karty zwiadowcy, który daje nam możliwość przesunięcia pionka o dwie maczety, a odkrywca już o trzy maczety. Do dyspozycji jest także przewodnik, który oferuje jeden ruch do przodu przy wykorzystaniu maczety, wiosła lub złota. Ponadto wśród kart znajdą się również hydroplan, podróżniczka, milionerka i wiele innych. Każda z nich jest precyzyjnie zaprojektowana i jasno wskazuje, jaki jest jej cel. W zestawie znajdują się także karty specjalne Tubylec, dzięki której gracz może przesunąć swój pionek na sąsiadujące pole bez wykorzystania karty. Natomiast karta Nadajnik pozwala graczowi na wybranie dowolnej karty z Rynku za darmo. Szczegółowy opis kart specjalnych (kolor fioletowy) znajduje się na końcu instrukcji. 

Każdy z uczestników gry otrzymuje płytkę ekspedycji, pionka poszukiwacza oraz talię startową składającą się z ośmiu kart, w tym jednego Marynarza, trzech Globtroterów oraz cztery Turystki. Przed położeniem kart na płytce ekspedycji, warto je przetasować. 

Gracze ustawiają swoje pionki na płytce startowej, a do ręki biorą 4 karty. Jesteście już gotowi do rozegrania gry. 

Wyprawa do El Dorado – Zasady gry

Celem każdego gracza jest przekroczenie bram złotego miasta El Dorado, znajdującej się po drugiej stronie przygotowanego z płytek wyścigu. Po drodze na poszukiwaczy będą czyhać najróżniejsze przeszkody, jak rwące rzeki, rumowiska, obozy tubylców, czy groźna, mroczna dżungla, której nie pokona się bez maczety. 

Tura gracza składa się z trzech faz. Pierwsza polega na zagraniu kart, które trzyma się w ręce. Można je wykorzystać do przesunięcia swojego pionka poszukiwacza na trasie lub wykonać akcję specjalną (karty w kolorze fioletowym) lub kupić nową kartę z Rynku. W fazie drugiej gracz odkłada zagrane karty na stos kart zużytych. W ostatniej, trzeciej fazie, uczestnik dobiera karty, tak by w ręce miał ich cztery. Jeśli stos kart do dobierania się wyczerpie, należy przetasować karty wykorzystane i uzupełnić nimi pierwszy stos. 

Przesunięcie pionka na sąsiadujące pole wcale nie jest takie łatwe. Każdy heks na trasie ma swoją siłę, aby na niego wkroczyć, gracz musi wyłożyć kartę o odpowiednim symbolu i sile, np. by wejść na pole dżungli z dwoma maczetami, należy wyłożyć kartę Zwiadowcy, którego siła to właśnie dwie maczety. Warto tutaj zaznaczyć, że nie wolno łączyć kart. Każda karta zagrana musi być samodzielnie. Czasem niestety nie wykorzysta się całej siły karty. 

Wyprawa do El Dorado – moim zdaniem

Na początku chciałam zaznaczyć, że autorem gry jest Reiner Knizia, który jest mi znany również z takich gier jak Pędzące Żółwie, Kurnik, Nogi za pas. Wyścig to jeden z charakterystycznych elementów gry tego autora. W grze Wyprawa do El Dorado wyścig został wzbogacony o dodatkowe elementy, jakimi są karty symbolizujące członków ekspedycji. Od samego początku gracz może zdecydować jakie karty zakupi, przez co wzmocni swoją drużynę. Od tego jaką strategię się wybierze, zależy zwycięstwo w grze. W tej planszówce spodobała mi się różność strategii, które można zastosować, a do tego prawie nieskończona możliwość układu tras wypraw. Nie sposób znudzić się tą grą. 

W grze Wyprawa do El Dorado przypadła mi bardzo do gustu grafika, która w pełni oddaje ducha czasów poszukiwaczy krainy płynącej złotem. Elementy gry, takie jak płytki są wykonane z grubego kartonu, co sprawia, że gra jest odporniejsza na zniszczenie. Każda część tej gry jest precyzyjnie i dokładnie wykonana. 

Zasady gry są naprawdę proste i choć na początku może zrazić długie przygotowanie, to już sama rozgrywka to przyjemność, która przebiega sprawnie i płynnie. Tak jak wspomniałam wcześniej, już ośmiolatki nie mają problemu ze zrozumieniem zasad gry. 

Grę rozegraliśmy wiele razy w różnych układach, po dwie, trzy czy cztery osoby. W każdej z tych opcji jest ona bardzo grywalna i dobrze zbalansowana. Na początku miałam obawy, że jeśli komuś na początku powinie się noga nie będzie miał szans dogonić pozostałych uczestników. Moje obawy zostały rozwiane, gdyż łatwo można nadrobić straty i dogonić pozostałych poszukiwaczy.

Serdecznie i z ręką na sercu polecam grę Wyprawa do El Dorado. Gra świetnie sprawdzi się na weekendowe leniuchowanie, czy popołudnia w tygodniu, gdy chcemy oderwać się od codzienności. 

Wpis powstał we współpracy z Wydawnictwem Nasza Księgarnia

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP https://gramywplanszowki.pl/gra/764/wyprawa-do-el-dorado

Jak suszyć grzyby, to pytanie, które w ostatnich dniach pojawia się bardzo często. To nie dziwi, bowiem pogoda sprzyja i w lasach mamy prawdziwy wysyp grzybów. Miłośnicy grzybobrania wnoszą je do domu całymi koszami. 

Zbieranie grzybów powoduje u nas wręcz euforię, bo piękne okazy dają satysfakcję, a miło jest nie tylko pochwalić się znaleziskiem, ale przerobić je na zimę.  O ile samo zbieranie jest kochane przez Polaków, tak druga część – czyszczenie i przerabianie lubimy już mniej. W piwniczce zawsze przyda się kilka słoiczków grzybów w zalewie octowej, ale gdy grzybobranie było wyjątkowo obfite, trzeba mieć pod ręką inny pomysł. Stąd też pytania, jak suszyć grzyby, by móc korzystać z nich przez wiele miesięcy w roku. 

Jak suszyć grzyby – od czego zacząć?

Przede wszystkim od przebrania i oczyszczenia grzybów. Należy sprawdzić, czy wszystkie grzyby należą do gatunków jadalnych – niestety nadal zdarzają się tragiczne  w skutkach pomyłki. Zawsze miejcie pod ręką porządny atlas grzybów z dokładnymi zdjęciami i opisami. Jeśli nadal nie macie pewności, co to za grzyb wpadł do koszyka, zostawcie go. Lepiej wyrzucić jeden za dużo, niż najeść się trucizny. 

Grzyby czyści się na sucho – nie należy ich płukać pod wodą. Fantastycznie sprawdza się sucha gąbeczka kuchenna, a jeszcze lepiej szczoteczka lub “miotełka” – ja mam taką silikonową do smarowania blachy olejem – świetnie wymiata z grzyba zanieczyszczenia. Z taką pomocą proces pójdzie znacznie szybciej. Miejsca zarobaczone, mocno obgryzione przez ślimaki, należy odciąć i wyrzucić. Oczyszczone grzyby pokrójcie na kawałki – nie za grube, by suszenie nie trwało zbyt długo, ani nie za chude, by np. nie pospadały z nici lub nie przypaliły się. Ja kroję grzyby na ciut mniejsze niż centymetrowej grubości kawałki i one suszą się pięknie i bez szwanku. Gdy macie już grzybki pokrojone, czas skorzystać z wybranej metody suszenia.

Jak suszyć grzyby w piekarniku?

Jak suszyć grzyby w piekarniku? Najpierw wyłóżcie blaszkę papierem do pieczenia, żeby grzyby nie przyklejały się do blachy. Rozłóżcie plasterki tak, by nie nachodziły na siebie. Rozgrzejcie piekarnik do ok. 50 stopni, z termoobiegiem i zostawcie uchylone delikatnie drzwiczki piekarnika – wilgoć musi mieć ujście. Co jakiś czas zerknijcie, jak proces przebiega. Im cieńsze plasterki, tym szybciej się suszą. Jeśli są grube – być może kilka godzin jednego dnia będzie zbyt mało, by idealnie wysuszyć zbiory. Jeśli nie doschły – na drugi dzień powtórzcie seans z piekarnikiem. Uważajcie na zbyt wysoką temperaturę, jeśli chcecie przyspieszyć suszenie –  możecie przypalić grzyby, które staną się gorzkie.  

Jak suszyć grzyby nad kuchenką?

Tu potrzeba odrobinę więcej cierpliwości, niż w przypadku wyżej wymienionych sposobów. A więc jak suszyć grzyby nad kuchenką? Kawałki grzybów należy nanizać na nitkę przy pomocy igły – tworzą się swoiste “korale”. Zaplączcie pętelkę z jednej i drugiej strony nitki tak, aby móc zahaczyć ją o okap, górę kuchenki, czy dwa haczyki przyczepione do wiszących szafek. Sznury grzybów nie mogą się ze sobą stykać i muszą wisieć w bezpiecznej odległości od płomieni, by się nie spaliły. Odpalcie ogień i przypilnujcie, by cały czas grzał, ale nie stwarzał żadnego zagrożenia. To metoda dla osób uważnych i mających dużo czasu na doglądanie ognia, bo z płonącymi palnikami nie ma żartów. 

Jak suszyć grzyby w suszarce do owoców i warzyw?

To chyba najszybszy i najprostszy sposób. Po prostu wyłóżcie przygotowane kawałki na tackach tak, by nie nachodziły na siebie, zerknijcie do instrukcji i postępujcie zgodnie ze wskazówkami w niej zawartymi. Pewne szczegóły mogą się różnić w zależności od producenta i typu urządzenia. 

Jak suszyć grzyby na kaloryferze?

Sezon grzewczy już ruszył, więc najczęściej  kaloryfery w domach są gorące. To źródło ciepła także można wykorzystać do suszenia grzybów. Jeśli jest ich niewiele, możecie rozłożyć je na kaloryferze nanizane na nitkę lub rozłożone na kartce papieru technicznego. Gdy jest ich więcej, “od biedy” wykorzystajcie worek z tkaniny. Wrzućcie do niego grzyby i powieście lub połóżcie na żeberkach. Niestety często trzeba przewracać grzyby w worku, żeby zbyt długo nie przylegały do siebie, bo będą pleśniały. To dość ryzykowna metoda, ale pamiętam ją doskonale z domu mojej Babci.

Jak suszyć grzyby na słońcu?

To prosta, ale nie zawsze skuteczna metoda. Po pierwsze dni muszą być ciepłe i suche – musicie też mieć przewiewne miejsce, w którym grzyby zostaną wyłożone lub powieszone w słońcu. Dobrze jest ułożyć je na sitach lub gazie/tetrze, by wilgoć miała ujście z każdej strony. Ponieważ z październiku słońce nie jest mocne, proces może trwać wiele dni, i jeśli nie będziecie przewracać grzybów, mogą spleśnieć.  

Kiedy grzyby są już suche?

Grzyby muszą być suche jak ten przysłowiowy pieprz, by nadawały się do przechowania. Sprawdźcie w palcach, czy są suche i sztywne – pod naciskiem powinny się kruszyć. Do pojemników wkładamy je wtedy, gdy całkowicie wystygną. Tylko takie przetrwają wiele miesięcy szczelnie zamknięte w puszce czy słoju.

Czy Waszym dzieciom zdarza się mieć zachciankę na coś słodkiego, a w dodatku, żeby same ją przygotowały? Nam się zdarza, wówczas szukam jakiegoś szybkiego i łatwego deseru. Czasem zdarza się, że zachcianka jest dość mocno sprecyzowana i brzmi – upieczmy sobie babeczki. A po dalszych konsultacjach dochodzi chęć na cytrynowe babeczki. Tym sposobem w sobotnie południe powstały nasze babeczki cytrynowe, wykonane prawie w 100% przez moje dzieci, dlatego nie omieszkam powiedzieć, że są to dziecinnie proste i ekspresowo szybkie babeczki cytrynowe. Macie chwilkę i zachciankę? To do dzieła!

Składniki:

• 1 i 1/2 szklanki mąki pszennej
• 1/2 szklanki cukru pudru – jeśli lubicie więcej słodyczy dajcie trochę więcej
• 1 i 1/2 łyżeczki proszku do pieczenia
• 115 g masła – może też być margaryna lub opcja pół na pół
• 2 całe jajka
• 3/4 szklanki jogurtu naturalnego lub maślanki
• skórka otarta z 2 cytryn
• 1 łyżka soku z cytryny

Najlepiej, gdyby wszystkie składniki były w temperaturze pokojowej, wówczas jest pewność, że babeczki ładnie wyrosną. 

1. Piekarnik nagrzewam do 180*C i biorę się za robotę.
2. Masło ucieram z  cukrem na jasną, puszystą masę. Robię to zwykłym mikserem, tak jest wygodnie i szybko. Jak masa jest biała i puszysta dodaję po jednym jajku i nadal miksuję. Po chwili dodaję skórkę z cytryny i sok, i jeszcze króciutko miksuję. 
3. Do osobnej miski przesiewam mąkę i proszek do pieczenia. Do masy maślanej dodaję na zmianę mąkę z proszkiem i jogurt lub maślankę. Za każdym razem mieszam delikatnie łopatką do połączenia. Jeśli ciasto jest zbyt gęste można dodać jeszcze 2-3 łyżki jogurtu lub maślanki. Dodam, że nie musi ono być lejące. Moje jest dość zwarte. 
4. Papilotki ułożone w formie lub silikonowe foremki do muffinek, napełniam do 3/4 wysokości. Wkładam do nagrzanego piekarnika i piekę 25-30 minut, do tzw. suchego patyczka i ładnie przyrumienionej góry. Wyjmuję, pozostawiam do ostygnięcia – u nas nie wszystkie zdążyły wystygnąć:-) Pysznie wyglądają i smakują z cytrynowym lukrem.

Dodam, że po upieczeniu są wilgotne, zwarte, żółciutkie i pięknie pachną! Będą świetnie się prezentowały na niedzielnym stole, jako przekąska do kakao, a nawet spiszą się na szkolnym kiermaszu:)

Smacznego!

p.s. Radzę zrobić od razu podwójną porcję.