Po świętach bardzo duża część potraw wyląduje w koszach na śmieci. Pomyślałam więc, że dziś jest dobry moment, by poruszyć ten temat i podzielić się z Wami sposobami, by nie wyrzucać żywności. Podobno statystyczny Polak w ciągu roku marnuje ponad 200 kg pożywienia. Czy to możliwe? Zastanówcie się, czy sami w ciągu ostatniego tygodnia nie wyrzuciliście czasem jakiegoś jedzenia?

Jak uniknąć takich przykrych sytuacji?

1. Nasz grzech – kupowanie za dużo jedzenia.

Dobrze jest zaplanować świąteczny jadłospis rodziny i przed wyjściem do sklepu przygotować listę zakupów. Przemyślane racjonalne zakupy i niekupowanie na zapas pod wpływem kuszących promocji, to już połowa sukcesu.

2. Nasz grzech – przygotowanie jedzenia dla pułku wojska.

W pewnej części winna jest tradycja, która nakazuje nam suto zastawić świąteczny stół. Czy to naprawdę jest konieczne? Ograniczmy menu i starajmy się oszacować, ile jedzenia naprawdę potrzebujemy i przygotujmy tyle, ile trzeba. Przecież ile można zjeść?

3. Nasz grzech – złe przechowywanie jedzenia.

Warto dowiedzieć się, jak przechowywać dane produkty, by jak najdłużej zachowały swoją świeżość. Sprzymierzeńcem jest lodówka – do niej wkładajmy potrawy, których akurat nie jemy, niech nie stoją długo w temperaturze pokojowej. Czy wiecie, że aby czosnek nie wysuszył się na wiór, należy go trzymać w zamkniętym słoiku, w suchym i ciemnym miejscu? A pomidor najlepiej przechowywać w temperaturze pokojowej?

4. Nasz grzech – przegapienie terminu przydatności do spożycia.

Regularnie porządkujmy lodówkę i kuchenne szafki, wtedy wiemy co mamy i jaka jest data ważności produktów, które mamy w domu. Wkładając zakupy do szafek, ustawiajmy je z tyłu, nie zastawiając produktów z krótszą datą przydatności do spożycia.

5. Nasz grzech – niewykorzystywanie resztek jedzenia

Starajmy się zużyć dany produkt do końca – np. poszukać w Internecie inspiracji, do czego można go jeszcze wykorzystać. Podzielmy się jedzeniem z rodziną albo oddajmy w miejscach do tego przygotowanych, w tzw. jadłodzielniach (zazwyczaj dotyczy to produktów zapakowanych i nieprzeterminowanych). Część świątecznych potraw możemy zamrozić, gdy są jeszcze całkiem świeże – mięsa (surowe i przetworzone), pierogi, bigos, kapusta, chleb itp.

Przygotowując się do świąt, pamiętajmy o tych rozwiązaniach. A ja Wam życzę, abyście nie mieli problemu ze zmianą nastawienia, że bez dużej ilości jedzenia święta stracą swój urok.

Nawet najlepszemu mistrzowi kuchni zdarzają się różne wypadki. Przesolona zupa lub przypalona potrawa wcale nie są rzadkością zarezerwowaną dla żółtodziobów. Każdy z nas może się o te kilka minut za długo zaczytać w książce lub wciągnąć w film, czy zagadać się przez telefon. A wtedy od zajęć odrywa nas dopiero  nieprzyjemny zapach zbyt długo przetrzymanej na ogniu potrawy.

I co wtedy? Zdecydowanie szkoda wylewać całego garnka zupy tylko dlatego, że zbyt hojnie została posolona. Szkoda również wyrzucać od razu przypalonego kurczaka, choć zapewne  czuć go nieprzyjemnie. Na takie wypadki są sprytne rady, które warto wykorzystać, próbując ratować trudną sytuację.

Za dużo soli?

Przesoloną potrawę można ratować na kilka sposobów. Ja zawsze dodaję surowego ziemniaka przekrojonego w pół, którego usuwam z zupy, gdy staje się miękki. On doskonale wchłania sól i nie pozostawia po sobie posmaku. Zamiennie, jeśli akurat nie mam ziemniaka pod ręką, sięgam po makaron lub ryż w torebce – ale z tym ryżem jest ryzyko, że jego smak przedostanie się do zupy.

Przesoloną potrawę można również ratować włożeniem do zupy pajdy chleba, który wciąga nadmiar soli, jednak trzeba uważać, żeby chleb się nie rozpadł. Innym sposobem jest dorzucenie kawałka jabłka lub odrobiny cukru, aby zniwelować słodyczą słony smak, jednak nie każda potrawa przyjmie dobrze takie rozwiązanie –  mix smaków może być rozczarowujący.

Za ostro?

Zbyt duża ilość ostrych przypraw może uczynić potrawę wręcz niejadalną. Można próbować załagodzić ostrość dodaniem śmietany, jogurtu lub mleka (to mój ulubiony sposób). Można dodać troszkę soku z cytryny (limonki), odrobinę cukru lub miodu, czy też – jak robi moja przyjaciółka –  dolać sok z pomidora lub ketchup. Dodanie do jeszcze gotującej się potrawy pokrojonej marchewki również złagodzi ostry smak. Najprościej, o ile to np. zupa, dodać wodę lub łagodny bulion, by rozcieńczyć nadmiar przypraw.

Przypalone jedzenie?

W przypadku, gdy zupa została przypalona, trzeba przelać ją do innego garnka, dorzucić do niej pokrojoną na pół cebulę i ugotować, by wyciągnęła nieprzyjemny posmak spalenizny. Cebulę wyrzucamy. To się sprawdzi także w przypadku sosu.

Gdy akurat przypali się mięso, trzeba odciąć przypalony fragment, a resztę obłożyć aromatycznymi przyprawami i dusić we własnym sosie, w świeżym naczyniu. Jeśli sosu własnego brak, można sięgnąć po gotowca z torebki.

Gdy przypali się bigos lub gołąbki, nie ma tu innej rady, jak nie mieszać, tylko zdjąć nieprzypaloną górę i przełożyć do innego garnka, dalej gotując.Trzeba uważać, by nie naruszyć i nie przełożyć przypalonych części, bo wtedy nieprzyjemny smak zostanie.

Nie jestem zwolenniczką przekupywania dzieci. Hasło „daj cioci buziaka, to dostaniesz lizaka” nie padło z moich ust nigdy. Zawsze mi się wydawało, że można wytłumaczyć, wynegocjować, dogadać się. No ale… teoria teorią, a życie życiem?

– Dziecko kochane, ale wiesz, że ten wycisk musisz mieć zrobiony? Że to ważne?

– No tak wiem, ale jak będzie bolało, to co?

– Bez przesady, nikt ci wiercił w zębach nie będzie.

– Ale włożą mi do buzi taką łyżkę z czymś. A jak to będzie truskawkowe?

– Nie będzie, przecież wiesz, jakie będzie. Pani Magda ci pokazywała. Miękkie i chłodne. Malinowe. Nie masz się czego bać. Nie poparzy cię. Będziesz dzielna?

– Nie będę.

I tak cały miesiąc. Wizyta u ortodonty zbliżała się wielkimi krokami, a dziecko nie wykazywało chęci współpracy. Prywatnie to nawet ją rozumiałam, ale służbowo, jako mama musiałam zrobić wszystko, żeby ta wizyta była owocna. Czyli po prostu, żeby dziecko dało sobie zrobić wycisk.

Obejrzałyśmy filmiki na YouTube, porozmawiałyśmy, poczytałyśmy opinie w internecie, a opór jak był, tak nie chciał sobie pójść. Ratunku pomocy!

Odstawiłam na bok swoje wszystkie niezłomne zasady.

– Dziecko kochane. Jak dasz sobie zrobić ten wycisk, możesz wybrać nagrodę.

– Jaką chcę?

– No, tylko żeby mnie było stać.

– No dobra, to do Anglii nie pojedziemy. Ale pójdziemy do Biedronki, tam są te takie fajne.

– Dobrze. Jak sobie dasz zrobić wycisk, to pójdziemy do Biedronki i kupimy te takie fajne.

Wolałam nie wnikać, co to jest takie fajne. Uznałam, że kosze w Biedrze są na tyle niedrogie, że będzie mnie stać. Zresztą na ten cel byłam w stanie przeznaczyć całkiem sporo. Cel uświęca środki. Jednak Anglia to faktycznie przesada, no i dziecko nie ma paszportu ani dowodu, nie byłoby to takie proste.

Nie przekupuję Duśki na co dzień, właściwie musiałabym się dobrze zastanowić, czy kiedykolwiek to zrobiłam. W moim przekonaniu jak dziecko coś musi, to musi i tyle. Nie ma nagrody za zjedzenie obiadu. Zresztą… Na takie akcje to akurat Duśka jest odporna. Już jako pięciolatka na propozycję zjedzenia buraczków w przedszkolu za nagrodę odpaliła: „Ale ja nie potrzebuję nagrody”. Tym razem chwyciłam się ostatniej deski ratunku i na szczęście zadziałało.

To nie jest tak, że moje dziecko nie rozumiało, dlaczego musi iść do ortodonty i co będzie, jak nie pójdzie. Bardzo dobrze rozumiało, że to się może skończyć nawet powypadaniem zębów. Tylko pół roku to tak długo… po co się martwić tym, że za pół roku sytuacja będzie krytyczna? I po co się cieszyć, że za rok będzie miało super uśmiech? Przecież to tyle czasu, że jeszcze ze dwie epoki lodowcowe mogą się przytrafić. Dla dzieci miesiąc to już jak tysiąclecie, a co tam półrocze. Tymczasem te takie fajne z Biedry miały być już. Tu i teraz. Natychmiast jak tylko wyjdziemy. Namacalne, dostępne od razu. Dla takiego efektu warto trochę pocierpieć.

Tak właśnie działają dzieci. Jeśli pozytywny skutek pojawi się natychmiast, to są skłonne do współpracy. I czasem ten fakt można wykorzystać. Czasem. Bo jak zaczniemy to robić codziennie, to w sytuacji naprawdę krytycznej dziecko samo wytrąci nam broń z ręki, mówiąc: “Za nic tego nie zrobię”. Bo też i faktycznie, jeśli wszystkie fanty oddamy za zjedzenie obiadu, odrobienie lekcji, nauczenie się do klasówki, bycie grzecznym u cioci, to co nam zostanie w naprawdę ważnych sprawach?