Słowo „seks” jest wpisywane w wyszukiwarkę Google 338 milionów razy w miesiącu, co oznacza, że jest to jedno z 5 najczęściej wyszukiwanych haseł. Natomiast grupą najchętniej korzystającą z internetu są nastolatki. To oznacza, że mają oni wiele pytań, które potrzebują pewnego źródła wiedzy, a takim niekoniecznie jest internet.

A jakie pytania można usłyszeć od młodych ludzi, którzy przechodzą burzę hormonów? Jaki wpływ na nasz mózg ma seks? Czy pornografia może mieć wpływ na nasze życie seksualne? Czy seks to grzech? Czy Bóg ma negatywne podejście do seksu? Czym jest prawdziwa miłość?

Jesteśmy przekonani, że dzięki książce Nagie fakty nastolatki dowiedzą się, co Bóg, medycyna i zdrowy rozsądek mówią na temat seksu. Również rodzice, opiekunowie i nauczyciele dostaną dawkę pomocnej wiedzy.

Patronami medialnymi książki są: dwutygodnik Droga, Radio Chrześcijanin, portale Bosko.pl, To mi nowina!, Przepis na miłość, Katecheza Natana, Klub Książki Tolle i oraz fundacje Na Rozdrożu, Ster na Miłość oraz Stowarzyszenie Psychologów Chrześcijańskich.

Do kupienia dostępna jest na www.vocatio.com.pl oraz w dobrych księgarniach internetowych, a u nas wkrótce recenzja książki.

Josh McDowell (ur. 1939 r. w Michigan, USA) to znany i ceniony na całym świecie chrześcijański mówca i autor książek z dziedziny wychowania i poradnictwa rodzinnego. Jest też inicjatorem wielu kampanii społecznych. Wielokrotnie gościł w Polsce, a najbliższy termin jego wizyty w naszym kraju to 5–13 grudnia 2015 r.

Sposób żywienia w najwcześniejszych latach jest sprawą niezwykle ważną. Już w dzieciństwie kształtują się bowiem nawyki żywieniowe, a błędy popełnione w tym okresie dają o sobie znać w późniejszym wieku. Cukrzyca, otyłość, miażdżyca to tylko niektóre z długiej listy chorób, które zaczynają się bardzo wcześnie, a odpowiedzialność za nie częstokroć spoczywa na rodzicach.

Jak zatem ustrzec dzieci przed skutkami niewłaściwego odżywiania?
Krok pierwszy to sięgnąć po książkę „Zdrowa kuchnia dla dzieci” Anny Kłosińskiej, a następnie zgodnie ze wskazówkami autorki zmienić nawyki żywieniowe. Przede wszystkim wyeliminowanie z dziecięcej diety produkty przetworzone, bogate w kalorie i różnego rodzaju „sztuczności”. Okazuje się, że nabiał i pieczywo – produkty, które najczęściej goszczą na naszych stołach – też nie bardzo służą maluchom. Bywają bowiem przyczyną alergii i nietolerancji pokarmowych.

W książce znajdziemy pomysły, gdzie szukać produktów bogatych w składniki niezbędne do prawidłowego wzrostu i rozwoju naszych dzieci, a także proste i ciekawe przepisy na smaczne i zdrowe dania.

Anna Kłosińska od wielu lat propaguje zdrowy styl życia, w tym właściwe odżywianie. Prowadzi fundację Zdrowy Uczeń, w ramach której realizuje programy edukacyjne dla uczniów, przedszkolaków, seniorów, a także warsztaty dla rodziców pragnących zdrowo odżywiać swe pociechy.

Wydana nakładem Wydawnictwa Esprit książka cenionej francuskiej psychoterapeutki „Moje dziecko doprowadza mnie do szału” to znakomity i w niezwykle barwnym stylu napisany poradnik tego, w jaki sposób radzić sobie z niesforną pociechą.

Moje dziecko doprowadza mnie do szału – tytuł książki to po prostu słowa, które nierzadko rodzice dorastających kilkuletnich dzieci wypowiadają przez zaciśnięte zęby. Isabelle Filliozat – nie tylko jako wnikliwy analityk świata dziecięcych emocji, ale również matka – doskonale rozumie, co dzieje się z rodzicem, gdy ten musi mierzyć się z krnąbrnością dziecka, potrafiącego niemal perfekcyjnie grać na emocjach. Czy kolejne harce naszej pociechy to sygnał początku domowej wojny? Czy kolejne ekscesy niesfornego dziecka to powód, by sięgnąć po kary, albo podnieść rękę?

Nic podobnego! Isabelle Filliozat, wykorzystując swoją budzącą podziw wiedzę na temat świata ludzkich przeżyć, znakomicie kreśli nie tylko rozbuchany świat dziecięcych emocji, lecz trafnie opisuje również częste reakcje rodziców. Znana francuska psychoterapeutka pokazuje różnice w sposobie spojrzenia na świat rodzica i dziecka. Złoszczącym się nie bezzasadnie rodzicom proponuje zaś jedno: popatrzeć na świat oczyma pociechy. Wówczas rodzic otrzymuje do ręki niezwykłe artefakty: zrozumienie i miłość, którymi z łatwością rozbroi każde napięcie. Filliozat, krok po kroku, opowiada jak tego dokonywać w różnych codziennych sytuacjach.

Stres? Gwałtowny napad złości? Rzucanie rzeczy gdzie popadnie? Książka Wydawnictwa Esprit to sposób na problemy, które rodzice nieustannie napotykają w trudnym procesie wychowawczym. Za sprawą Filliozat, wychowanie dziecka wydaje się być niezwykle proste.

Książka „Moje dziecko doprowadza mnie do szału” znalazła uznanie w oczach rodziców, a także osób na co dzień pracujących z dziećmi i potrafiących z łatwością znajdować drogę do małych serc. Spróbujmy dokładnie przeczytać tę w pełni profesjonalnie i przejrzyście napisaną książkę – instrukcję obsługi małego człowieka, a następnie krok po kroku realizujmy ją – zaleca Ewa Chotomska, matka, babcia, piosenkarka, znana m.in. z programu „Pan Tik-Tak” oraz zespołu „Fasolki”.  – To absolutny must-have każdego świadomego rodzica – dodaje dr Alicja Kost, autorka bloga mataja.pl i matka dwójki dzieci.

Autorka książki, Isabelle Filliozat to uznana francuska psychoterapeutka, specjalistka w zakresie dziecięcej psychologii. Jej kolejne książki są we Francji wielkimi bestsellerami. Wydawnictwo Esprit, obok nowowydanej „Moje dziecko doprowadza mnie do szału”, wznowiło dwie inne książki Filliozat: przeznaczoną głównie dla rodziców dzieci w wieku 1-5 lat, bestsellerową na polskim rynku „Próbowałam już wszystkiego” oraz „W sercu emocji dziecka” – obowiązkową lekturę każdego rodzica.

Cena książki „Moje dziecko doprowadza mnie do szału”: 29.90 zł

Jakiś czas temu zauważyłam, że Klara delikatnie zezuje jednym oczkiem – lewym. Nie nazwałabym tego nawet zezem, oczko uciekało jej tylko, gdy skupiała wzrok na przedmiocie w bardzo bliskiej odległości od twarzy. No cóż, mądry Polak po szkodzie…

W niewiedzy o wadze problemu utwierdziła mnie nasza pani pediatra (a niech ją drzwi ścisną!) „Pani pójdzie do okulisty, a może nawet nie ma się po co wybierać, taki mały ten zezik – pewnie przejdzie” czy coś w ten deseń…

Byłam przekonana, że „problem” jest niewielki, ale nie dawało mi to spokoju. Intuicja matki jest niezawodna – czułam, że coś jest na rzeczy i koniecznie musimy odwiedzić okulistę. Po rozstrzygnięciu wszystkich opinii i przeczuć zadecydowaliśmy, że nie będziemy się pchać prywatnie do okulisty, a zaczekamy te dwa i pół miesiąca na wizytę w poradni okulistycznej (pójdziemy, bo wzrok należy badać, ale skoro lekarz nas uspokaja, to też nie będziemy podnosić niepotrzebnie ciśnienia).

Drodzy Rodzice – jeżeli zauważycie nawet micro zezik „lećcie” od razu, bez czekania, choćby i na koniec świata! Nie czekajcie na chore terminy! Ja właśnie się zastanawiam, czy w ciągu tych paru tygodni, można było zapobiec skutkom, z którymi teraz Klara będzie się borykała baaardzo dłuuugo. I nigdy się nie dowiem, czy niedowidzenie mojej córki to wcześniej nie wykryte zaburzenie, czy skutek tych kilku tygodni niewinnego czekania.

Wizyta u okulisty „za darmo”- z czym to się je

Spodziewałam się niezbyt wesołego dnia – poradnia okulistyczna dla dzieci, tłumy, czekanie, dwójka dzieci pod pachą, zakaz wprowadzania wózków itd. Ale to co zastałam na miejscu przeszło moje najśmielsze wyobrażenia Armagedonu! Pełno pomyłek – od informacji z rejestracji o numerze pokoju po nazwisko lekarza. Na drzwiach – już tych właściwych – lista imion dzieci i godzin wizyt – pacjent co 5 minut!!! To nie żart, naprawdę, co pięć minut! A jak się prędko okazało, każde dziecko musiało wracać do gabinetu 2-3 razy! Na początek badanie okulistyczne podstawowe i decyzja co z delikwentem, później kolejne badania – zazwyczaj w innym gabinecie i powrót z wynikiem, kolejna decyzja co dalej, trzykrotne zakraplanie oczu do kolejnych badań w „poszerzeniu”, potem półgodziny laby na podwórku, żeby krople zadziałały i żeby odetchnąć świeżym powietrzem i badanie komputerowe. Miodzio, prawda? Korytarz duszny, krzeseł jak na lekarstwo, ludź na ludziu, a na tym ludziu jeszcze jeden ludź! Uprzedzę nieco fakty – dla mnie to było ponad pięć godzin wspólnych męczarni z jedenastokilogramowym Wiktorem na biodrze, a później dla kurażu z czternastokilogramową Klarą dla równowagi na drugim bioderku. Teraz już wiem, dlaczego byłam jedynym rodzicem w pojedynkę – bo nie miałam pojęcia co mnie czeka. Reszta stałych bywalców, zaprawiona jak na wojnę – od krzesełek wędkarskich po zestawy z „Maka” na obiad… ale podobno nie zawsze tak jest, czasem ponoć jest pusto… tja, na pewno…

Badanie – jakoś to było

Jakby nie narzekać na system, pani okulistka i pielęgniarka wewnątrz wytęsknionego gabinetu, okazały się być na medal! Fantastyczne podejście do dzieci i olbrzymia pomoc dla mnie, gdy trzeba było na moment przejąć rolę rodzica – pamiętajcie, że cały czas miałam Wiktora pod pachą, a raczej na rękach, więc bardzo pomocne okazały się kolana do wypożyczenia!

Czytanie z odległości – oczywiście dla dzieci, „czy widzisz łapkę podniesioną w górę, czy skierowaną w dół?” – prawe oczko poszło bezbłędnie, dużo zabawy i już. Oczko lewe, cisza… płacz i histeria… Okazało się, że Klara nie widzi i bardzo się wystraszyła… moje kolana się ugięły, ledwo zachowałam względny i pozorny spokój. Wysłano nas na badanie na synoptoforze. W badaniu okazało się, że ten kosmetycznie prawie niewidoczny zezik – jest mega zezem! Kąt 25 stopni – sporo.

Później wyższa szkoła jazdy, czyli trzykrotne zakraplanie oczu – Klara nie należy do gatunku twardzieli, raczej woli przeżywać na zapas i na wszelki wypadek. Nie było miło, ale znów ratował nas personel. Udało się przy minimalnym płaczu.

Wreszcie nadeszła pora na badanie komputerowe. Wynik mnie sparaliżował… +8 oczko lewe, +2 oczko prawe! Mądry Polak po szkodzie, dziś wiem o zezie prawie wszystko i bardzo żałuję, że pozwoliłam osłabić moją czujność przez pseudofachowców.

Wielki finał

Okulary – bez dwóch zdań konieczność. Startujemy z +5 na lewym oku – być może wystarczy, żeby skorygować wadę. Koszt kosmiczny! Stres dla rodzica olbrzymi! Dla malucha frajda z nowości i radość powrotu wzroku! Za trzy tygodnie kontrola i wyrok – czy zainwestowane „setki” pójdą do śmietnika, bo nie obejdzie się bez mocniejszej korekty… Co będzie zobaczymy, jestem dobrej myśli – na szczęście „plusy” dobrze i szybko korygują się u małych dzieci, więc mam nadzieję, że szybko zamienimy musztardówy na szkiełka!

Epilog

Kocham moje „zezowate szczęście” w okularach i bez – a Ty, jeżeli podejrzewasz chorobę zezową u swojego dziecka, pędź do okulisty!