Coraz większe grono rodziców zastanawia się nad samodzielnym nauczaniem dzieci w domu. Jak zaznaczają psychologowie, rezygnacja z klasycznego modelu edukacji ma dwie strony medalu, które trzeba wziąć pod uwagę przy podejmowaniu decyzji.

Są dwie główne przyczyny, z powodu których rodzice postanawiają edukować dziecko w domu. Pierwszy to kwestie religijne. Jak mówi serwisowi infoWire.pl psycholog Dorota Minta z Centrum Psychoterapii Kucewicz&Piotrowicz, „istnieją grupy wyznaniowe, które uważają, że dzieci nie powinny chodzić do szkoły”. Drugim powodem jest przeświadczenie rodziców, że ich dziecko nie pasuje do szkolnego systemu nauczania pod względem intelektualnym. „Wcześnie zaczęło czytać, ma wiedzę przewyższającą wiedzę rówieśników. Rodzice wybierają indywidualną formę edukacji, aby nie hamować rozwoju jego zdolności” – dodaje psycholog.

Decyzja o nauczaniu w domu jest bardzo odważna. Plusem tego rozwiązania na pewno jest indywidualne podejście do dziecka. Pozbawiamy go jednak w ten sposób szkolnych kontaktów z rówieśnikami, naturalnej rywalizacji i nie uczymy odporności na stres oraz pracy w grupie. „Znam przykłady efektywnego nauczania w domu, ale też takiego, które nie przyniosło większego pożytku” – informuje ekspertka.

Oczywiście edukację szkolną i domową można łączyć. Dziecko może chodzić do szkoły na wybrane przedmioty, np. wychowanie fizyczne czy plastykę. W ten sposób uczestniczy we wspólnych zajęciach i ma kontakt z otoczeniem.

Dobrze, jeśli rodzice, którzy wybrali dla swych dzieci edukację domową, zdecydują się na zatrudnienie nauczycieli, gdyż może się zdarzyć tak, że w którymś momencie mamie i tacie zabraknie kompetencji

Na Facebooku ruszyła nowa zabawa Stowarzyszenia SOS Wioski Dziecięce, której celem jest zebranie funduszy dla opuszczonych i osieroconych dzieci. Zabawa polega na poszukaniu jak najzabawniejszego zdjęcia z dzieciństwa i próbie jego odtworzenia. Czasem trzeba będzie się mocno napracować nad scenografią i strojem, a czasem wystarczy zrobić komiczną minę. Najlepiej zaangażować do tego swoich bliskich, wówczas gwarantujemy wyśmienitą zabawę i rodzinną integrację. …

Nowa akcja – #przypomnijsobie jak to jest być dzieckiem

Ukazał się trzynasty tom bestsellerowej serii dla młodzieży Felix, Net i Nika, która sprzedała się w Polsce w nakładzie 650 tys. egzemplarzy. Rafał Kosik, w powieści Klątwa Domu McKillianów, wyprawia ulubionych bohaterów polskich nastolatków do Wielkiej Brytanii. Rozwiązują tam zagadkę sprzed ponad wieku, przeżywają przygody rodem z horroru i popadają w tarapaty, które wystawiają ich przyjaźń na próbę.

Klątwa Domu McKillianów, trzynasty tom z cyklu Felix, Net i Nika, w większości rozgrywa się w deszczowej i tajemniczej Szkocji oraz zamglonym Londynie. Książka, jak wcześniejsze tomy, jest pełna wartkiej akcji i charakterystycznego humoru, którym Rafał Kosik zawdzięcza w dużej mierze fenomenalną popularność swojej serii. Najnowszy tom nawiązuje do powieści detektywistycznej i opowieści grozy, a także epoki wiktoriańskiej i steampunku. Autor przyzwyczaił czytelników, że pod rozrywkową warstwą swoich książek umieszcza głębsze przesłanie. Klątwa Domu McKillianów opowiada o tym, jak przezwyciężyć złość i poważne różnice zdań, aby móc wspólnie znaleźć wyjście z opresji.

Klątwa Domu McKillianów okazała się dla pisarza jednym z najbardziej wymagających tomów w całej serii. Powieść rozgrywa się w obcym kraju, co wymagało od autora długich przygotowań nim napisał pierwsze zdanie. – Żeby wiarygodnie oddać realia miejsca, w którym toczy się akcja powieści, musiałem kilka razy odwiedzić Wielką Brytanię – mówi Rafał Kosik, autor serii Felixa, Net i Nika. – W trakcie tych podróży poznałem lepiej mentalność Brytyjczyków, ale odkryłem też wiele fascynujących, mało znanych miejsc, które wykorzystałem w książce. Jedna z ważniejszych scen powieści rozgrywa się w niedostępnej do swobodnego zwiedzania części londyńskiego cmentarza Highgate. Dziś, ta pochodząca z czasów wiktoriańskich nekropolia, jest w wielu miejscach całkowicie porośnięta bujną roślinnością, niczym dżungla. Innym okryciem, które zainspirowało autora Klątwy Domu McKillianów stało się zamknięte od lat londyńskie metro pocztowe, które w czasach swojej świetności przewoziło 4 mln listów dziennie.

Wydawcą serii Felix, Net i Nika jest warszawskie wydawnictwo Powergraph. Nowy tom w wersji tradycyjnej oraz na czytniki jest dostępny pod adresem sklep.powergraph.pl.

* * *

„Felix, Net i Nika” Rafała Kosika to seria powieści dla młodzieży, która odniosła w Polsce ogromny sukces czytelniczy. Sprzedała się w nakładzie 650 tys. egzemplarzy i zgromadziła grono wiernych fanów. Fenomenalną popularność zawdzięcza wartkiej akcji, ironicznemu humorowi i pełnym fantazji pomysłom fabularnym. Felix, Net i Nika rozwiązują zagadki, podróżują w czasie, posługują się sztuczną inteligencją i spotykają duchy. Autor odważnie podejmuje też problemy, z którymi styka się współczesna młodzież. Bohaterowie walczą sprytem ze szkolnym gangiem wyłudzającym pieniądze, próbują pomóc uczniom, którzy mają problem z narkotykami i alkoholem, a także przeżywają pierwsze młodzieńcze uczucia. Jak zauważyli krytycy literaccy, Rafał Kosik z wdziękiem unika dydaktyzmu, kiedy wplata w akcję swoich powieści wiedzę, promuje więzi rodzinne i odwołuje się do takich wartości jak przyjaźń, odpowiedzialność i przyzwoitość.

Drugi tom serii, pt. Teoretycznie Możliwa Katastrofa został zekranizowany w roku 2013. Obecnie trwają przygotowania do filmu pełnometrażowego na podstawie książki Trzecia Kuzynka w reżyserii Bodo Koxa.
Powieści z serii Felix, Net i Nika:
01. Gang Niewidzialnych Ludzi (2004)
02. Teoretycznie Możliwa Katastrofa (2005)
03. Pałac Snów (2006)
04. Pułapka Nieśmiertelności (2007)
05. Orbitalny Spisek (2008)
06. Orbitalny Spisek 2. Mała armia (2009)
07. Trzecia Kuzynka (2009)
08. Bunt Maszyn (2011)
09. Świat Zero (2011)
10. Świat Zero 2. Alternauci (2012)
11. Nadprogramowe Historie (2013)
12. Sekret czerwonej Hańczy (2013)
13. Klątwa Domu McKillianów (2014)

Pasztet z soczewicy – pewnie wiele z Was o nim słyszało. Soczewica sama w sobie nie ma konkretnego smaku i to przyprawy decydują o potrawie, ale za to jest zdrową i ciekawą alternatywą dla mięsnych dań. Dlatego postanowiłam upiec taki pasztet i spróbować czy faktycznie jest tak smaczny, jak wszyscy piszą i mówią. No i nie zawiodłam się, jest pyszny, delikatny, świetnie smakuje zarówno sam, jak i z chlebem czy bagietkami. Przygotowywałam go w dwóch wersjach smakowych i obie są bardzo smaczne. Zresztą spróbujcie sami, naprawdę warto.

Składniki

1 szklanka czerwonej soczewicy
1 łyżka koncentratu pomidorowego (można pominąć)
4 roztrzepane jajka

I wersja

1,5 szklanki startej marchewki
1 cebula pokrojona w drobną kosteczkę
oliwa z oliwek
2 ząbki czosnku
curry
kumin
papryka słodka i ostra
sól, pieprz

II wersja

1,5-2 szklanki pora w pół plasterkach
gałka muszkatałowa
około pół kostki masła
sól, pieprz

Wykonanie

1. Soczewicę płuczę w zimnej wodzie a następnie zalewam dwiema szklankami wody i gotuję do momentu aż rozgotuje się na puree (ok. 45 minut) dodając pod koniec gotowania koncentrat pomidorowy, który poprawi nieco kolor bladej soczewicy.
2. Na dużej ilości oliwy smażę powoli czosnek, cebulę i marchewkę, tak aby się nie spaliły ale ładnie skarmelizowały. Dodaję to do soczewicy. W wersji drugiej tak samo postępuję z porem.
3. Doprawiam intensywnie solą, pieprzem, obiema paprykami, oraz kuminem i curry. Masa ma być mocno korzenna i pikantna z wyczuwalnym słodkim smakiem karmelizowanej marchwi i cebuli. W wersji drugiej doprawiam bardzo mocno gałką muszkatałową, najlepiej świeżo startą oraz solą i pieprzem.
4. Na koniec dodaję do tego jajka i wszystko dokładnie mieszam. Można to zmiksować lub przetrzeć przez sito aby masa była bardziej gładka (ja tego nie robię).
5. Keksówkę smaruję masłem, wysypuję bułką tartą. Do tak przygotowanej wlewam przygotowaną masę i stukam lekko w blat, żeby wyleciały bąbelki powietrza. Masa jest mocno płynna, jednak nie należy się tym przejmować, tak powinno być.
6. Całość piekę w piekarniku rozgrzanym do temperatury 180 stopni przez około 30-40 minut. Zostawiam do całkowitego wystudzenia w formie, dopiero wtedy wyciągam i kroję.

Konieczne jest użycie dużej ilości tłuszczu, żeby pasztet nie był po upieczeniu suchy, stąd do smażenia duża ilość oliwy lub masła.

Zdjęcia: Paulina