Często słyszy się głosy, że ojcowie za mało angażują się w wychowanie dzieci i prowadzenie domu. Czy wciąż mamy do czynienia ze stereotypem, według którego to głównie kobiety odpowiedzialne są za dom? Czy może same mamy nie do końca lubią dzielić się swoimi obowiązkami z głową rodziny? Pro-aktywna postawa ojca jest ważna dla prawidłowego rozwoju pociechy – mgr Iwona Gryszkin, dietetyk dziecięcy z gabinetu Profilaktyka Zdrowia tłumaczy, dlaczego tak istotne jest zwiększenie roli taty w wychowaniu dziecka – także w aspekcie zdrowej diety. 

Zaniedbana rola ojca 

Raport z badania przygotowanego na zlecenie Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich w ramach projektu „Godzenie ról rodzinnych i zawodowych kobiet i mężczyzn” pokazuje, że tata poświęca swojemu dziecku średnio 32 minuty dziennie. Niewiele lepiej wyglądają wyniki analizy przeprowadzonej przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju – z tego raportu dowiemy się, że pracujący polski ojciec poświęca dziecku średnio 40 minut dziennie, bezrobotny natomiast – zaledwie 57. Dane te, choć statystyczne, powinny dać do myślenia niejednemu rodzicowi – zarówno ojcu, jak i matce. Analizując tendencje w tym zakresie w ostatnich dziesięcioleciach można zauważyć pozytywną zmianę, jednak wciąż niecała godzina dziennie to zdecydowanie za mało, by móc zadbać o odpowiedni rozwój dziecka, jego wychowanie i zdrowie. Rola ojca jest niezwykle ważna w życiu malucha, który w dużej mierze uczy się świata poprzez obserwację tego, co go otacza. Każdy człowiek jest inny, każdy rodzic trochę inaczej buduje relację z dzieckiem – właśnie ten dualizm pozwala maluchowi zrozumieć odmienne wzorce, odnaleźć się w różnych sytuacjach – to kształtuje jego osobowość, wartości, zrozumienie dla świata, który go otacza.

Tajemnice dziecięcego jadłospisu

Na temat niewystarczającego zaangażowania ojców w wychowanie dzieci powstało sporo publikacji i chyba jeszcze więcej humorystycznych anegdot czy kabaretowych skeczów. Swego czasu dużą popularnością internetowej społeczności cieszyło się zdjęcie przedstawiające ojców na zakupach – zagubionych panów w dziale z produktami dla dzieci z telefonami przy uszach. Obrazek na pierwszy rzut oka śmieszny, jednak po głębszej analizie smutny, bo prawdziwy. – Niestety w dzisiejszych czasach coraz wyraźniej widać, że ojcowie nie uczestniczą w pełni w procesie wychowania swoich pociech – i nie chodzi tu jedynie o zabawy z maluchem, ale również o te bardziej przyziemne czynności, jak dbanie o ich dietę i – co się w z tym wiąże – pomaganie w zakresie codziennych zakupów – zauważa Iwona Gryszkin. – Zaangażowanie obojga rodziców jest niezwykle ważne, równowaga w tym zakresie wpływa pozytywnie nie tylko na rozwój dziecka, ale również jest nieoceniona dla jego bezpieczeństwa. Tata wtajemniczony w sekrety jego przyzwyczajeń, diety, ulubionych produktów i zdrowia w każdej nieprzewidzianej sytuacji będzie w stanie stanąć na wysokości zadania – nawet w chwili, gdy niemożliwy będzie telefon do matki dziecka. To między innymi ze względu na bezpieczeństwo dziecka matki powinny dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem z ojcami. Jeśli zaś druga strona nie do końca wykazuje pro-aktywną postawę – dobrze jest skorzystać z tego argumentu. Nierzadko jednak okazuje się, że ojców nie trzeba specjalnie zachęcać – często wychodzą oni z założenia, że kobiety zrobią to lepiej lub po prostu sprawia im to niesamowitą satysfakcję i przyjemność, dlatego nie chcą odbierać młodym mamom tego atrybutu.

Tata w sklepie

Rola ojca jest niezwykle istotna dla prawidłowego rozwoju dziecka – zarówno w aspekcie wychowawczym, zabawowym, jak i zdrowotnym, związanym z dietą malucha. Drogie mamy – pozwólmy w pełni uczestniczyć panom we wszystkich zadaniach związanych z rodzicielstwem, także w codziennych zakupach. Oni świetnie dadzą sobie radę z każdym wyzwaniem, dodatkowo Was odciążając. Drodzy ojcowie – nie bójcie się pokazywać chęci zaangażowania we wszystkie tematy towarzyszące wychowaniu dziecka – wystarczy kierować się podstawowymi zasadami i słuchać zaleceń specjalistów, aby uzyskać mistrzowski pas w kategorii Ojcostwo.Głos eksperta potwierdza wynik badania „Polki same o sobie”, według którego aż 88 proc. decyzji zakupowych dotyczących produktów spożywczych podejmują kobiety, z czego 66 proc. robi je całkowicie samodzielnie. Idealnym zobrazowaniem tych statystyk jest wspomniane już zdjęcie. Oczywiście powodów takiego stanu rzeczy może być wiele i nie musi to być akurat niewielka chęć pomocy ze strony mężczyzn. Jednym z nich jest zapewne większa orientacja kobiet w ofercie produktów spożywczych dla dzieci. Jednak drodzy panowie – nic straconego – wystarczy kierować się kilkoma podstawowymi zasadami przy wyborze produktów, aby zakupy były trafione. – Przede wszystkim należy czytać etykiety, zwracając szczególną uwagę na skład produktów – zarówno posiłków, jak i napojów. Tu warto zapytać matkę dziecka, która jest już zaznajomiona z tematem, lub dietetyka jakie składniki i w jakich proporcjach są najlepsze dla malucha – podpowiada specjalistka.Podobnie należy postępować w przypadku wyboru napojów dla dziecka. – Wybierając soki należy unikać te, które zawierają dużą ilość cukrów i sztucznych substancji barwiących i zapachowych. Najważniejsza jest jednak woda, która powinna być jednym z głównych płynów podawanych maluchom – mówi Iwona Gryszkin, dietetyk dziecięcy. Przy jej wyborze należy dokładnie zapoznać się ze składem podanym na etykiecie. Aby nie spędzić całego dnia na przeglądaniu sklepowej półki dobrze skupić się tylko na tych propozycjach, które są przeznaczone dla dzieci i kobiet w ciąży. Kryteria takie spełnia np. woda Mama i ja. Producenci zadbali o to, aby łatwo było odnaleźć je wśród innych produktów. Poszukujmy zatem butelek oznaczonych rekomendacją instytucji wyspecjalizowanych w pielęgnowaniu zdrowia najmłodszych, jak Centrum Zdrowia Dziecka.

Woda źródlana Mama i ja

Cena:
1, 5 L – cena: 2zł
0, 5 L- cena: 1, 50zł

Absolwentka Wydziału Nauk o Żywności Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu i Dietetycznych Studiów Podyplomowych na Akademi Medycznej w Poznaniu.. Od 2005 roku skutecznie działa jako dietetyk. Jest również aktywnym członkiem Zarządu Dolnośląskiego Towarzystwa Dietetyki.

KLINIKA DIETY GRYSZKIN
Odwiedź na Facebooku

„Mama i Ja” to marka źródlanej wody niegazowanej. Produkt przeznaczony jest w szczególności dla niemowląt i małych dzieci, kobiet w ciąży oraz mam karmiących piersią.  „Mama i Ja” to marka należąca do firmy WOSANA S.A. Początki firmy sięgają 1991 roku, jej siedziba mieści się w Andrychowie. Najwyższą, jakość produktów zapewnia wdrożony przez firmę system zarządzania bezpieczeństwem żywności zgodny z międzynarodową normą EN ISO 22000: 2005. „Mama i Ja” posiada pozytywną opinię od Centrum Zdrowia Dziecka. Produkt dostępny jest w sieciach: Real, Makro, Tesco, Kaufland, Netto, Carrefour, Selgros.

Wieś czy miasto, morze czy góry – wakacje – błogi letni czas dla całej rodziny. A pasożyt nie próżnuje. Też lubi życie rodzinne. I tylko czeka na brak czujności mamy czy taty, aby rozwinąć własną wielotysięczną rodzinę. Już nie w górach i nie nad morzem tylko w naszym organizmie.

Nasze dzieci nawet, jeśli znają zasady higieny, to nie zawsze ich przestrzegają. Nie zdając sobie sprawy z zagrożenia nie odmówią sobie pogłaskanie spotkanego psa, nie zrezygnują z zabawy w piasku, która często bywa toaletą dla zwierząt, nie odmówią sobie kąpieli w basenie czy w jeziorze. A w czasie zabawy trzeba coś jeść, najlepiej owoce prosto z drzewa czy warzywa prosto z grządki. Dlatego nieustannie nasze dzieci są narażone na inwazję takich pasożytów jak: lamblia, toksoplazma, owsiki, toksokara czy glista ludzka.

Lamblioza

To choroba pasożytnicza przewodu pokarmowego. Odpowiedzialny za nią jest pierwotniak z gatunku Lamblia intestinalis. Lamblie żyją w jelicie cienkim człowieka, a także w przewodach żółciowych i w przewodzie trzustkowym. Mają kształt gruszkowaty i cztery pary wici umożliwiające szybkie poruszanie się. Przyczepiają się do błony śluzowej przewodu pokarmowego żywiciela. Tam żywią się i rozmnażają. Co pewien czas część pasożytów przekształca się w cysty, które są wydalone na zewnątrz z kałem. W jednym wypróżnieniu może znajdować się wiele milionów cyst (cysta to postać przetrwalnikowa, która jest postacią zakaźną dla innych ludzi). Do przewodu pokarmowego człowieka lamblie dostają się z zanieczyszczonymi pokarmami lub wtedy, gdy dziecko nie myje rąk po skorzystaniu z ubikacji. Jest to więc klasyczna choroba „brudnych rąk”.

Lamblioza może się objawiać:

– brakiem łaknienia,
– kurczowymi bólami brzucha,
– nudnościami,
– wzdęciami,
– wymiotami,
– nawracającymi wodnistymi biegunkami,
– bólami głowy,
– zmęczeniem,
– bezsennością,
– reakcjami uczuleniowymi z różnego rodzaju wysypką,
– stanami podgorączkowymi.

U dzieci dodatkowo lamblie wywołują zaburzenia w trawieniu tłuszczów i węglowodanów, co może doprowadzić do niedoboru witamin (m.in. witamin rozpuszczalnych w tłuszczach: A, D, E, K). Częste biegunki są przyczyną niedożywienia, a w konsekwencji zaburzeń rozwoju fizycznego dziecka. Objawy ostrego zakażenia występują dopiero po 1 do 3 tygodni od połknięcia lamblii. Są niejednoznaczne i zależne od wydolności układu odpornościowego dziecka.

Żeby stwierdzić czy dziecko jest zakażone powinno się wykonać w jednym z laboratoriów sieci Diagnostyka proste badanie:

1. Obecności cyst w kale (pojedyncze badanie może nie przynieść rezultatów, ponieważ cysty wydalane są okresowo). Do badania kału potrzebne są specjalne pojemniki. Należy pobrać świeży kał przy pomocy łopatki umieszczonej w pojemniku, w ilości odpowiadającej wielkości orzecha laskowego (z 2, 3-ch różnych miejsc). Następnie pojemnik trzeba dostarczyć w krótkim czasie do laboratorium.

2. Testy immunoenzymatyczne wykrywające antygeny lamblii. W celu wykonania badania pobiera się również kał.

Bardzo ważną sprawą jest też to, że nawet jeżeli jedna osoba z rodziny jest chora, to cała rodzina musi się poddać badaniom.

Toksoplazmoza

Jest chorobą wywołaną przez pierwotniaki z gatunku Toxoplasma gondii. Te niewielkie pasożyty rozmnażają się w komórkach nabłonka jelita cienkiego kota, ale także innych zwierząt. Po odbyciu kilku cykli podziałowych część komórek Toxoplasma gondii przekształca się w komórki rozrodcze żeńskie i męskie. Komórki rozrodcze łączą się ze sobą tworząc zygotę, która po zabezpieczeniu otoczką (oocyty) usuwana jest z kałem na zewnątrz.

Do zarażenia kolejnego żywiciela, którym może być właśnie nasze dziecko dochodzi drogą pokarmową poprzez:

– spożycie warzyw i owoców zanieczyszczonych ziemią z oocytami,
– brudne ręce zanieczyszczone ziemią lub piaskiem zawierającym oocyty,
– uszkodzoną skórę.

Osobniki potomne przeniesione przez krew mogą się umiejscowić w węzłach chłonnych, mięśniach szkieletowych, w mięśniu sercowym, mózgu, gałce ocznej i innych narządach. Tam znowu się rozmnażają. Zakażenie Toxoplasma gondii przebiega najczęściej bezobjawowo. Czasem może wystąpić:

– gorączka,
– powiększone węzły chłonne.

Podstawą rozpoznania zakażenia tym pasożytem jest wykonanie badania krwi w kierunku wykrycia przeciwciał swoistych dla T. gondii. Otóż organizm w odpowiedzi na zakażenia T. gondii wytwarza specjalne białka (IgG, IgM), których obecność we krwi pośrednio wskazuje na możliwość zakażenia. Najszybszą metodą sprawdzenia czy nasze dziecko jest zakażone jest wykrycie Toxoplasma gondii za pomocą metod biologii molekularnej (PCR). Trzeba również pamiętać o tym że, zakażenie Toxoplasma gondii jest bardzo groźne dla kobiet w ciąży, zwłaszcza w pierwszym trymestrze.

Owsica

Zakażeniu się tą chorobą sprzyja okres letni. Podobnie jak lamblioza, owsica to także klasyczna choroba „brudnych rąk” – rozwija się wówczas, gdy dzieci nie myją rąk po wspólnej zabawie w piasku czy po wyjściu z toalety. Na nieumytych rękach mogą znaleźć się jaja owsika, które dostają się do ust np. podczas posiłku. Owsiki przebywają przeważnie w końcowym odcinku jelita cienkiego, gdzie dochodzi do zapłodnienia. Tuż po zapłodnieniu samce giną, a samice wędrują w kierunku odbytu. Tutaj składają jajeczka, co wywołuje nieznośne swędzenie, które potęguje wydzielana przez nie lepka drażniąca ciecz. Uczucie swędzenia nie pozwala dziecku spać. Dziecko drapiąc się zbiera jajeczka na skórę palców lub pod paznokcie i podczas jedzenia przenosi jajeczka do buzi i pętla zakażenia się zamyka. Tam rozwijają się w larwy i znów przechodzą do jelita zaczynając nowy cykl. Same jajeczka są zakaźne dla człowieka po 6 godzinach od chwili ich złożenia, gdyż w ich wnętrzu zaczyna rozwijać się larwa.

Najczęstsze objawy zakażenia to:

– brak apetytu,
– bladość,
– bóle brzucha,
– rozdrażnienie,
– trudności z koncentracją,
– problemy ze spaniem.

Rozpoznanie owsicy polega wykryciu owsików w kale (tylko przy bardzo nasilonym zarażeniu) lub poprzez oglądanie okolic odbytu mniej więcej dwie godziny po zaśnięciu. Do badania kału potrzebne są specjalne pojemniki dostępne w laboratoriach i aptekach. Należy pobrać świeży kał przy pomocy łopatki umieszczonej w pojemniku, w ilości odpowiadającej wielkości orzecha laskowego (z 2, 3-ch różnych miejsc). Najlepszą metodą jest przylepienie w okolicy odbytu wcześnie rano specjalnej taśmy celofanowej i dostarczenie jej jak najszybciej do laboratorium Diagnostyki.

Toksokaroza

Wywołuje ją nicień zwany psią glistą (łac. Toxocara canis). Toksokaroza to choroba pasożytnicza, której nosicielami są szczególnie młode psy i koty. Zarażone drogą pokarmową szczenięta i kocięta wydalają ogromne ilości jaj, przez co larwy mogą znajdować się na sierści szczeniąt.

U ludzi pasożyt ten wywołuje chorobę zwaną zespołem „larwy wędrującej”. Jaja wydalane są z odchodami psów i kotów, które niejednokrotnie załatwiają się w piaskownicach naszych dzieci. Gdy dostaną się do przewodu pokarmowego, zasiedlają jelito cienkie gdzie wylęgają się larwy. Następnie przechodzą przez ścianę jelita cienkiego i naczyniami krwionośnymi, z krwią, wędrują po całym organizmie. Najczęściej umiejscawiają się w: wątrobie, ośrodkowym układzie nerwowym czy oku. Larwy cechuje duża żywotność – pozostają żywe w organizmie nawet do dwóch lat.

Objawy zakażenia są nieswoiste i trudne do rozpoznania. W większości przypadków przebiega ono bezobjawowo. Tylko w przypadkach intensywnej inwazji larw, u dziecka może wystąpić:

– wysoka temperatura,
– osłabienie,
– senność,
– nudności.

Rozpoznanie zakażenia tym pasożytem polega na wykonaniu badania krwi w kierunku wykrycia przeciwciał dla Toxocara canis (IgG).

Glistnica

Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) to częsty pasożyt człowieka. Glistnicą można się bardzo łatwo zarazić połykając jajeczka z żywymi larwami z brudnych owoców czy warzyw, a nawet z nieumytych rąk. Jajeczka glist mogą znajdować się również na sierści psa czy kota. Samice glisty składają do 200 000 jaj w ciągu doby. Jaja są usuwane z kałem. Po zjedzeniu zanieczyszczonego pożywienia, jaja dostają się do przewodu pokarmowego, głównie do jelita cienkiego, gdzie wykluwają się z nich larwy. Następnie larwy przechodzą przez ścianę jelita i wnikają do naczyń krwionośnych. Tam razem z krwią wędrują przez wątrobę, serce, a następnie przez płuca, gdzie ich największa liczba może wywołać zapalenie płuc trwające nieraz kilka tygodni. Po pewnym czasie wędrują przez drzewo oskrzelowe i tchawicę. Uporczywy kaszel doprowadza do przedostania się larw do gardła, gdzie zostają znowu połknięte. Ponowna wędrówka larwy powoduje, że zamieniają się one w dojrzałe glisty. Obecność glisty w przewodzie pokarmowym człowieka nie jest obojętna. Pasożyty nie tylko żywią się pokarmem przeznaczonym dla człowieka, ale również wydzielają toksyczne substancje, zatruwając tym samym nasz organizm. Osobniki dorosłe żyją 1 do 2 lat. Czas od momentu zakażenia do pojawienia się jaj w kale wynosi 60-80 dni.

Glistnica może się objawiać:

– bólami brzucha,
– mdłościami,
– wymiotami,
– biegunkami,
– zaburzeniem łaknienia,
– wysypką,
– świądem skóry,
– bólem głowy,
– gorączką,
– uporczywym kaszlem.

Rozpoznanie glistnicy stwierdza się na podstawie badania kału na obecność jaj. Do badania kału potrzebne są specjalne pojemniki. Należy pobrać świeży kał przy pomocy łopatki umieszczonej w pojemniku, w ilości odpowiadającej wielkości orzecha laskowego (z 2, 3-ch różnych miejsc). Następnie pojemnik trzeba dostarczyć w krótkim czasie do laboratorium. W przebiegu zakażenia może dojść do reakcji alergicznej na toksyny uwalniane przez pasożyta. Dlatego można wykonać badanie krwi na obecność przeciwciał IgE.

Kleszcze roznoszące boreliozę

W wakacje zabieramy swoje dzieci na wycieczki do lasu, na łąkę czy nad jezioro. A to są miejsca gdzie żyją kleszcze. Największa aktywność tych pasożytów przypada na okres od sierpnia do października. Zabierając dzieci w podobne miejsca musimy zwiększyć naszą czujność, gdyż sam moment przekłucia naskórka i wysysania krwi jest bezbolesny (wydzielina kleszcza działa znieczulająco) i może pozostać niezauważony przez małe dziecko. Do zakażenia dochodzi w trakcie ssania krwi przez kleszcza. Typowymi miejscami ukąszeń są: głowa, uszy, miejsca zgięcia dwóch stawów, ręce czy nogi. Niektóre kleszcze są zakażone bakteriami Borrelia burgdorferi, które wywołują boreliozę. Bakteria rozmnaża się w komórkach w miejscu infekcji, drogą limfatyczną wędruje do węzłów chłonnych i w efekcie może dostać się do różnych narządów, a nawet do centralnego układu nerwowego.

Borelioza jest przewlekłą chorobą bakteryjną, która przebiega z różnymi objawami w kolejnych okresach choroby. W pierwszym stadium choroby występuje rumień wędrujący, który pojawia się na skórze w miejscu ukłucia kleszcza. Zmianom tym może towarzyszyć: zmęczenie, ból głowy, bóle mięśni, gorączka, sztywność karku. W drugim stadium występują zmiany zapalne narządów wewnętrznych. Trzecie stadium to przewlekła infekcja trwająca od roku nawet do kilku lat. Dlatego po powrocie z wycieczki należy dokładnie obejrzeć skórę, a jeśli stwierdzimy kleszcza, należy go jak najszybciej wyciągnąć, a miejsce po nim zdezynfekować.

Jeżeli obawiamy się, że nasze dziecko może być zarażone boreliozą, należy wykonać w sieci Diagnostyka, badanie krwi. Bakterie, które są przenoszone przez kleszcze, powodują wytwarzanie przez organizm przeciwciał (IgG, IgM). Można je wykryć już po 4 tygodniach od ukąszenia. Wyniki wątpliwe i pozytywne są weryfikowane metodą Western-blot. Bezpośrednie wykrycie Borrelia burgdorferi jest możliwe dzięki nowoczesnym metodom genetyki molekularnej (PCR).

Dobrym sposobem unikania powyższych „gości” w naszym ciele i ciele naszych dzieci jest bezwzględne, częste mycie rąk, wodą z mydłem, przed każdym posiłkiem i po każdej zabawie w piasku czy z psem. Ważne jest również mycie warzyw i owoców przed spożyciem, zwłaszcza kiedy podajemy je naszym pociechom. A kiedy podejrzewamy, że dziecko mogło zarazić się którymś z powyższych pasożytów, wystarczy wykonać proste badania opisane powyżej przy każdym zakażeniu.

Dr n. biol. Magdalena Macko

„Weganka w ciąży”, to książka, w której znajdziecie zbiór informacji na temat racjonalnego prowadzenia diety roślinnej podczas ciąży.

Zdanie Amerykańskiego Stowarzyszenia Dietetycznego z 2003 roku powielane jest w wielu artykułach i książkach dotyczących diet roślinnych. Każdy szanujący się dietetyk, powinien je znać i nie lekceważyć wyboru żywieniowego swojego pacjenta. Amerykańskie Stowarzyszenie Dietetyczne oznajmia, że odpowiednio zaplanowane diety roślinne są zdrowe, spełniają zapotrzebowanie żywieniowe dla wszystkich grup osób, uwzględniając przy tym także niemowlęta, kobiety ciężarne i karmiące. Diety roślinne ponadto mają działanie prozdrowotne w stosunku do licznych chorób cywilizacyjnych (typu miażdżyca, cukrzyca typu II, nowotwory, otyłość itp.), ze względu na niskie spożycie tłuszczów nasyconych, cholesterolu, a wyższe spożycie przeciwutleniaczy (witamina E, C, beta-karoten, kwas foliowy, fitozwiązki).

Dlaczego zatem ludzie (a nawet lekarze i dietetycy) podchodzą sceptycznie do kobiet w ciąży, nie rezygnujących z diety roślinnej?

Kobiety w ciąży wegetariańskiej stale słuchają od znajomych i rodziny, że taka dieta nie jest zdrowa, szkodzi zarówno im jak i ich dziecku. Mało kto jednak zwraca uwagę ciężarnej, która od rana do wieczora zajada się kruchymi ciastkami, kiełbasą z grilla czy drożdżówkami z cukierni, doprowadzając przy tym nie tylko do niedoborów pokarmowych lecz do nadmiernego spożycia szkodliwych i toksycznych substancji! Niestety, w Polsce wciąż dominuje przekonanie, że kobieta w ciąży może jeść za dwoje i może jeść co chce (ma przecież zachcianki), oby tylko jadła mięso, które jest źródłem żelaza…

Poradnik „Weganka w ciąży” nie powstał po to, aby udowodnić osobom niedowierzającym, że dieta oparta na roślinach jest odpowiednia także w ciąży (pod warunkiem, jeżeli jest odpowiednio zbilansowana). Nie powstał również, by obalać mity dotyczące diety wegetariańskiej w ciąży. Głównym celem książki jest zwrócenie uwagi kobiet decydujących się na wegańską ciążę na ich dietę. Dieta kobiety ciężarnej odgrywa niebywałe znaczenie nie tylko podczas wzrostu i rozwój płodu, lecz także po urodzeniu dziecka i w jego dalszym życiu!

Czego dowiesz się z poradnika:

• Wegańska ciąża a ciąża tradycyjna – jakie są różnice w sposobie odżywiania się i w wynikach badań
• Ile kalorii powinno spożywać się w ciąży i ile powinno się przytyć
• Ile białka powinna spożywać ciężarna weganka, które źródła białka wybierać
• Kwasy tłuszczowe w diecie ciężarnej weganki – dlaczego są ważne i jak zadbać o ich odpowiednie spożycie
• Witaminy i składniki mineralne niezbędne do prawidłowego przebiegu ciąży
• Przykładowa dzienna racja pokarmowa dla ciężarnej weganki/wegetarianki
• Przykładowe jadłospisy dla weganki i wegetarianki w ciąży
• Przepisy ze zdjęciami

Polecamy!

Ku przestrodze…
Dwie różne sytuacje, które pokazały mi strach i emocje, jakich jeszcze nie znałam. Sytuacje, które mogły zakończyć się tragicznie. Wreszcie sytuacje, które otworzyły mi na pewne sprawy oczy…

….

Lipiec 2013r.

Urlopujemy się właśnie nad jeziorem. My, z dwu i pół letnim wówczas Jaśkiem i nasi znajomi – małżeństwo, z trzy miesiące starszą od Janka, córką.

Jest ciepło, siedzimy przed stanicą wędkarską, którą wynajmujemy, tuż przy brzegu jeziora. Roześmiani, wystawieni do słońca, plotkujemy. Odpoczywamy. Zuza bawi się koło nas, robi babki z piasku. Jasiek siedzi z Tatą na pomoście, na turystycznym krześle. Z dumą i zaciekawieniem obserwuje jak Tata zarzuca raz po raz wędkę i próbuje złowić rybę.

Nagle słyszę plusk wody, zerkam na pomost, na Jaśka – czy jeszcze tam siedzi?!

Nie ma Go!! Krzesła też nie ma!!

I w mgnieniu oka Tata znika mi z oczu, skacząc za dzieckiem do wody!

Zrywam się z miejsca, biegnę na ten cholerny pomost i czuję jak całą oblewa mnie strach! Zimny! Potworny! Nogi mi się uginają, ręce trzęsą, serce wali jak szalone, jakby za chwilę miało wyskoczyć przez gardło albo eksplodować!

Głowa szaleje, myśli buzują i tylko ta jedna krzyczy – wyciągnij Go, PROSZĘ!!

I wynurzył się Tata, z wysoko uniesionym Dzieckiem. Biorę Go łapczywie w swoje objęcia, jak wtedy, w szpitalu, kiedy przyszedł na świat. Przytulam tak mocno, jak tylko mogę.

Cztery dorosłe osoby, wszystkie na wyciągnięcie ręki, a mimo to moje dziecko prawie się utopiło!

….

Lipiec albo sierpień 2012r., nie pamiętam już dokładnie, w każdym razie na pewno było lato.

Mieszkanie na czwartym piętrze, duży balkon z betonowym murkiem, zamiast tradycyjnej barierki.

Ja i mój półtoraroczny wówczas Jasiek.

Był upalny dzień, więc okna i balkon miałam szeroko otwarte. Siedzieliśmy razem w salonie, bawiliśmy się. W pewnym momencie wstałam i poszłam po coś do kuchni, po coś do picia, chyba.. ?

Nie wiem ILE mnie nie było, 30 sekund, może minutę? No chwilę dosłownie!

Wracam i co widzę??  Moje dziecko, mały odkrywca – alpinista, stoi na swoim plastikowym pudełku z zabawkami i próbuje wyjrzeć przez balkon, przez ten nieszczęsny murek, który przesłania mu cały świat!

To nie jego pierwsza wspinaczka, każdego dnia podsuwa pudło pod stół czy szafę i próbuje wgrzebać się jak najwyżej. Tego dnia jednak nieco poniosła go fantazja i choć murek (na szczęście!) jest dość wysoki, tak że ledwo nos mu za niego wystawał, to mało brakowało do nieszczęśliwego wypadku!

….

Gdyby te dwa przypadki zakończyły się tragicznie i ujrzały światło dziennie, daję sobie rękę uciąć, że w sieci posypałyby się miliony krwiożerczych komentarzy: że jestem głupia, nieodpowiedzialna i  bezmyślna, że zamordowałam własne dziecko i jak w ogóle mogłam dopuścić do takich sytuacji?!

Przecież to niemożliwe!

A jednak możliwe! Mówię Wam to – JA, (nie)zwykła, w pełni świadoma i kochająca matka. Matka która za własnym dzieckiem skoczyłaby w ogień!

Stety niestety, ale dzięki tym zdarzeniom wiem, że z dziećmi nie można wszystkiego przewidzieć, a wypadki się zdarzają, nawet najlepszym rodzicom, najmądrzejszym ludziom, nie ma znaczenia.

Wystarczy moment, chwila nieuwagi…

Ale czy Wy, jesteście w stanie to zrozumieć? Wy – anonimowi komentatorzy, wszechwiedzący, idealni, święci,..?! Ci, którzy bez mrugnięcia okiem oskarżają o najgorsze!

Jakim prawem?!

Wy, którzy zapewne nigdy w życiu, na Wasze szczęście, nie mieliście JESZCZE okazji przeżyć czegoś podobnego?! Wy, którzy być może nawet nie posiadacie dzieci i najzwyczajniej w świecie nie macie pojęcia O CZYM prawicie?!

Gwoli ścisłości, nie bronię rodziców, którzy z premedytacją wyrządzają krzywdę swym dzieciom, bo im przeszkadzają…  np. w libacji. Mówię o tych, którym zdarzył się WYPADEK, najstraszniejszy, ale po prostu – wypadek.

Oceniać jest łatwo, (próbować) zrozumieć znacznie trudniej. Smutne to.

„Co roku w Polsce w różnego rodzaju wypadkach ginie tysiąc dzieci, a ponad 300 tysięcy doznaje urazów. Z ubiegłorocznego raportu UNICEF „Dzieci w Polsce” wynika, że najczęściej do nieszczęśliwych zdarzeń dochodzi pod opieką rodziców, w domu. Wystarczy chwila nieuwagi.”