Dla wielu kobiet moment narodzin dziecka, mimo ogromnej radości to początek wielkiego chaosu w ich życiu. Dotyczy to zarówno kobiet, które decydują się zostać w domu z dzieckiem na dłużej, jak i tych, które nie wyobrażają sobie życia bez pracy zawodowej. W tym momencie życia powstaje wiele planów i zamierzeń, jak jednak sprawić by stały się one rzeczywistością? Jak dowodzą badania jedynie 10% specjalistów wyznacza sobie cele i skutecznie do nich dąży. Gdzie moglibyśmy być, gdybyśmy wytrwale dążyli do realizacji swoich zamierzeń? Stworzona właśnie w Polsce aplikacja MotivateMe to idealne rozwiązanie dla młodych mam. I nie tylko.

Wiele z nas marzy o nauce języków obcych, zrzuceniu wagi, planuje regularnie uprawiać sport, zwiększyć pewność siebie, zrealizować długo odkładane marzenia lub po prostu znaleźć chwilę wolną dla siebie. MotivateMe to aplikacja, która wspiera kobiety w dążeniu do realizacji założeń, planów i marzeń.

Kobietom niepracującym, będącym w domu z dzieckiem MotivateMe pozwoli lepiej zorganizować czas, tak by zacząć się rozwijać i móc na nowo odkrywać siebie. Dzięki aplikacji sprecyzowanie jasnych celów, wykrzesanie energii do działania oraz zorganizowanie wszystkiego nie sprawi najmniejszego problemu.

Z pomocą MotivateMe matki chcące realizować się zawodowo będą w stanie zadbać o swoją karierę – może to być znalezienie nowej pracy w niepełnym wymiarze godzin, założenie własnej działalności lub zwiększenie efektywności w wyznaczonych celach biznesowych. Umożliwi ona ustalenie priorytetów, a przede wszystkim pomoże dobrze zaplanować czas, by prócz obowiązków mieć także czas dla siebie. Mamy pracujące mające wyrzuty sumienia z powodu złej organizacji czasu – ciągłej walki pomiędzy rolą dobrej matki, a pracą zawodową mogą dzięki MotivateMe w łatwiejszy sposób zapanować nad swoimi zadaniami.

Jak to działa?  Zaczynamy proces motywacyjny. Buduje go pięć elementów – Wizja, Cele, Moc, Akcja, Wdzięczność. MotivateMe poprzez praktyczne ćwiczenia – uczy, jak skutecznie realizować swoje cele oraz utrzymać motywację do działania. Aplikacja jest połączeniem nowoczesnej technologii z najnowszymi badaniami z zakresu psychologii oraz coachingu. Prosty interfejs oraz pełna mobilność (dostosowuje rozdzielczość do komputerów osobistych, tabletów) umożliwiają łatwy i szybki dostęp. System gratyfikacji, możliwość śledzenia postępów, system przypomnień oraz pełne energii tutoriale audio i video służą do skutecznego wyznaczania celów oraz podnoszenia swojej efektywności.

MotivateMe tworzy także przestrzeń do znalezienia innych użytkowników, których łączy chęć działania i spełniania marzeń – a tym samym sprzymierzeńców w realizacji celów, dzięki czemu zdobywamy wsparcie na drodze własnego rozwoju. Skuteczność aplikacji oparta jest o konsultacje z ekspertami, badania naukowe oraz rekomendacje użytkowników.

http://motivateme.pl/
https://www.facebook.com/motivatemepl

Z ogromną radością informujemy, że w PLECIUGOWYM konkursie na plakat do przedstawienia „Bajki samograjki” w reżyserii Anny Augustynowicz wzięło udział 646 prac!
Jury wybrało pracę sześcioletniej Ali Błachnio – jej rysunek stanie się plakatem do przedstawienia!

PROTOKÓŁ Z POSIEDZENIA JURY
konkurs na rysunek do przedstawienia „Bajki samograjki”
 Teatr Lalek „Pleciuga”Jury w składzie:
1.    Marek Braun – przewodniczący Jury
2.    Anna Augustynowicz – członek  Jury
3.    Zbigniew Niecikowski – członek  Jury

po obejrzeniu 646 prac, które wpłynęły na konkurs, przyznało następującą nagrodę  oraz wyróżnienia.

Jury postanowiło wybrać rysunek autorstwa Ali Błachnio (6 lat) na projekt plakatu do spektaklu „Bajki samograjki” w reżyserii Anna Augustynowicz (premiera 15 listopada 2013 roku).
Ponadto jury wyróżniło 15 prac, którymi autorami są:

1.    Agnieszka Błachnio (9 lat);
2.    Nikola Dankiewicz (9 lat);
3.    Michalina Dekiert (brak wieku);
4.    Ola Foryś (9 lat);
5.    Joanna Jabłońska (10 lat);
6.    Klaudia Łuczak (5 lat);
7.    Julia Michalak (8 lat);
8.    Kalina Odelska (10 lat);
9.    Matylda Ponto (6 lat);
10.    Jan Samdej (brak wieku);
11.    Wiktoria Szewiecka (5 lat);
12.    Szymon Świłpa (9 lat);
13.    Ola Topolska (9 lat);
14.    Tomasz Wąsiewicz (brak wieku);
15.    Dominika Wojczuk (10 lat).

Zwyciężczyni konkursu oraz osoby wyróżnione otrzymają nagrody i upominki podczas próby generalnej spektaklu „Bajki samograjki”, a ich prace zostaną zaprezentowane na wystawie w Teatrze Lalek „Pleciuga”.

Organizatorzy skontaktują się z osobami, które nadesłały powyższe prace, w celu uzgodnienia sposobu przekazania nagród.

www.pleciuga.pl
www.facebook.com/Teatr.Lalek.Pleciuga

Są chwile w życiu, których nie możemy sobie wybrać. Trudno powiedzieć kogo winić, czy to los, czy przypadek. A jednak się zdarzają.

Nigdy nie podejrzewałam, że trudna będzie dla mnie rozłąka z rodziną. Może dlatego, że po powrocie do pracy, nie było dla mnie trudnością wyjechać na 2-3 dni w delegację, czyli można prawie rzec, jak na urlopie. Nie były one dla mnie zbyt dużym utrudnieniem pod względem psychicznym, czy emocjonalnym. Wiedziałam, że nasz syn jest w rękach taty i że mają siebie nawzajem w tym czasie.

Przyszedł jednak taki dzień, kiedy to nie ja lecz mój mąż wyjechał na 6-dniową delegację. Nie udało mi się dostać urlopu, mimo próśb i nalegań, a opiekunka Marcina nie mogła  codziennie podjąć się opieki, ze względu na inną pracę. Zresztą zarobiłaby wtedy więcej niż ja. Czy w tym wszystkim jest jakiś sens? Stanęliśmy przed trudnym wyborem, i nigdy nie podejrzewałam że mogę zadać kiedyś sobie pytanie: Co zrobimy z synem? Pewnie podpowiecie: dziadkowie , ale oni mieszkają 400 km od nas.  Poza tym jedni jeszcze pracują, a drudzy mają pod opieką ponad 90 letnią prababcię Marcinka. A jednak zapadła decyzja by na 6 dni zawieźć naszego, prawie dwuletniego malucha do dziadków.

Z jednej strony nie miałam żadnych przeciwwskazań. Tam będzie miał duży ogród, pieska, kotka, będzie miał dobrą opiekę, ciocię, wujka i wiele atrakcji, których w mieście nie jesteśmy mu wstanie zapewnić. Całe dnie będzie mógł spędzać na dworze.

Z drugiej strony to jest mała istota, która zawsze jest z jednym z rodziców. Tylko raz został z dziadkami sam na noc. I on i oni przeżyli, ale wkuły mi się  w pamięć słowa mojej mamy: przy was jest zupełnie innym dzieckiem, w pełni radosnym i spokojnym.

Mąż pojechał w delegację, ja wpadłam w huragan pracy. Nagle wolne popołudnia i wieczory trochę mnie przeraziły, a zwłaszcza pusty dom. Dziś wiem, że ta chwila dla mnie, ten urlop od męża i dziecka jest swego rodzaju darem, gdzie na nowo mogę wejrzeć w siebie, odnaleźć swoją pasję lub po prostu poddać się małemu lenistwu.

Wiedziałam, że nasz syn jest w dobrych rękach. Smutno mi, że nie miałam go przy sobie, nie mogłam go obserwować, cieszyć się z jego małych sukcesów, czy też ukoić ból gdy się skaleczył.  Trudno było mi znieść tą rozłąkę z moimi panami, ale uważam, że dla każdego z nas był to dobry czas. Może przez wakacje znów zawieziemy go do dziadków, by mogli wzajemnie się sobą nacieszyć, a my troszkę wtedy popracujemy nad naszymi relacjami?

To był nasz wybór, albo jego brak. Czy wy także możecie polegać na dziadkach, czy też musieliście zostawić swoje dzieci na dłuższy czas pod opieką dziadków, cioć lub wujków?